Niet-selectieve bijdrage

Wat is een niet-selectieve bijdrage?

Niet-selectieve bijdragen zijn fondsen die werkgevers ervoor kiezen om te verwijzen naar de door de werkgever gesponsorde pensioenregelingen van hun in aanmerking komende werknemers, ongeacht of werknemers hun eigen bijdragen betalen. Deze bijdragen komen rechtstreeks van de werkgever en worden niet ingehouden op het salaris van de werknemers. 

Dit onderscheid maakt een onderscheid tussen een niet-selectieve bijdrage en een bijpassende bijdrage, die een werkgever maakt afhankelijk van hoeveel geld van het salaris van een werknemer wordt afgetrokken en naar het door de werkgever gesponsorde pensioenplan wordt geleid. 

Inzicht in niet-selectieve bijdragen

Niet-selectieve bijdragen kunnen variëren. Een bedrijf kan er bijvoorbeeld voor kiezen om 3% van het salaris van elke werknemer bij te dragen aan het door de werkgever gesponsorde pensioenplan. Als een werknemer $ 50.000 per jaar verdient, draagt ​​de werkgever $ 1.500 per jaar bij.

Het staat werkgevers vrij om de premietarieven naar eigen inzicht te wijzigen voor hun organisatie. Niet-selectieve bijdragen mogen echter niet hoger zijn dan de jaarlijkse Internal Revenue Service (IRS). Het totale jaarlijkse bedrag dat kan worden bijgedragen aan een toegezegde bijdrageregeling, zoals een 401 (k) in 2020 is $ 57.000, terwijl de limiet in 2021 $ 58.000 is.

Voordelen van niet-selectieve bijdragen

Er zijn voordelen voor een werkgever door niet-selectieve bijdragen te betalen. Niet-selectieve bijdragen zijn fiscaal aftrekbaar en kunnen meer werknemers aanmoedigen om deel te nemen aan het pensioenplan van het bedrijf. De beslissing om volledig verworven niet-selectieve bijdragen aan te bieden, kan pensioenplannen ook voorzien van veilige havenbescherming, waardoor plannen worden vrijgesteld van door de overheid opgelegde non-discriminatiecontroles.

De IRS beheert deze tests om ervoor te zorgen dat plannen zijn ontworpen om alle werknemers ten goede te komen in plaats van de voorkeur te geven aan sterk gecompenseerd. Door niet-selectieve bijdragen te leveren, kunnen werkgevers dit doel bereiken en tegelijkertijd de overheidsregels naleven.

Om door de IRS veilige haven te krijgen, moeten de niet-selectieve bijdragen van werkgevers ten minste 3% bedragen. Voor het einde van het planjaar kan een bedrijf beslissen om Safe Harbor-bepalingen te kiezen, zoals het doen van niet-selectieve bijdragen voor het volgende jaar. Ze kunnen ook besluiten om veiligehavenbepalingen voor het jaar te kiezen, in het algemeen 30 dagen voor het einde van het planjaar.

Nadelen van niet-selectieve bijdragen

Het aanbieden van niet-selectieve bijdragen kan extra administratieve kosten met zich meebrengen en is wellicht niet voor alle werkgevers haalbaar. Niet-selectieve bijdragen leveren betekent ook geld naar standaardfondsen laten stromen voor werknemers die zich niet handmatig inschrijven voor een plan en een fonds selecteren of bijdragen leveren. Als sponsor van het fiduciair  plan zouden werkgevers de nodige zorgvuldigheid moeten betrachten bij het selecteren van deze fondsen.

Om dit eenvoudiger te maken, schetste de Pensioenbeschermingswet van 2006 de gekwalificeerde standaardbeleggingsalternatieven (QDIA’s) en hoe werkgevers werknemers in deze fondsen kunnen inschrijven terwijl ze veilige havenbescherming krijgen. QDIA’s worden gedefinieerd als streefdatumfondsen (TDF’s) of levenscyclusfondsen, gebalanceerde fondsen en professioneel beheerde rekeningen.

Een TDF mag echter niet worden gezien als een definitieve optie die aan de behoeften van alle werknemers zou voldoen. Werkgevers moeten nog steeds grondig naar hun personeelsbestand kijken om de juiste fondsen voor het planmenu en QDIA’s te bepalen om te blijven voldoen aan de overheidsvoorschriften en om werknemers te helpen een comfortabel pensioen te krijgen.