Overcollateralization (OC)
Wat is overcollateralisatie?
Overcollateralization (OC) is het verstrekken van onderpand dat meer dan voldoende waard is om mogelijke verliezen in geval van wanbetaling te dekken.
Een bedrijfseigenaar die op zoek is naar een lening, kan bijvoorbeeld eigendommen of apparatuur aanbieden ter waarde van 10% of 20% meer dan het geleende bedrag. Om dezelfde reden kunnen bedrijven die obligaties uitgeven, gebruik maken van overmatige zekerheden.
Belangrijkste leerpunten
- Een lener kan te veel onderpand gebruiken om betere voorwaarden voor een lening te krijgen,
- Een emittent van door activa gedekte effecten kan overmatige zekerheden gebruiken om het risico voor potentiële beleggers te verkleinen.
- In beide gevallen kan een te hoge zekerheidsstelling de kredietwaardigheid van de kredietnemer of de emittent van schuld verhogen.
In de financiële dienstverlening wordt overmatige onderpand gebruikt om het risico van producten zoals door hypotheek gedekte effecten te compenseren. In dit geval worden extra activa aan de zekerheid toegevoegd om eventuele kapitaalverliezen op te vangen als gevolg van wanbetalingen op de individuele leningen die in de zekerheid zijn verpakt.
In ieder geval is het doel van overcollateralisatie om de kredietwaardigheid of het kredietprofiel van de lener of de emittent van effecten te verhogen door het risico voor de belegger te verkleinen.
Inzicht in overcollateralisatie (OC)
Securitisatie is de praktijk waarbij een verzameling activa, zoals leningen, wordt omgezet in een investering of zekerheid. Gewone bankleningen zoals woninghypotheken worden door de banken verkocht die ze uitgeven aan financiële instellingen die ze vervolgens verpakken voor wederverkoop als gesecuritiseerde investeringen.
Dit zijn in ieder geval geen liquide middelen, maar rentedragende schulden. In financiële terminologie zijn het asset-backed securities (ABS). Bijna elke vorm van schuld kan worden gesecuritiseerd, waaronder woninghypotheken of commerciële hypotheken, studieleningen, autoleningen en creditcardschulden.
Credit verhoging
Een belangrijke stap bij de securitisatie van producten is het bepalen van het juiste niveau van kredietverbetering. Dit verwijst naar risicovermindering om het kredietprofiel van de gestructureerde financiële producten te verbeteren. Een hoger kredietprofiel leidt tot een hogere kredietwaardigheid, wat essentieel is om kopers te vinden voor gesecuritiseerde activa.
Beleggers in een gesecuritiseerd product lopen het risico dat de onderliggende activa in gebreke blijven. Kredietverbetering kan worden gezien als een financiële buffer waarmee de effecten verliezen als gevolg van wanbetalingen op de onderliggende leningen kunnen opvangen.
10% tot 20%
De vuistregel voor de hoeveelheid overcollateralisatie die nodig is om een kredietprofiel te verbeteren.
Overcollateralisatie is een techniek die kan worden gebruikt voor kredietverbetering. In dit geval staat de emittent achter een lening met activa of onderpand met een waarde die hoger is dan de lening. Dat beperkt het kredietrisico voor de kredietgever en verhoogt de kredietwaardigheid van de lening.
De regel van duim
Overcollateralisatie wordt bereikt wanneer de waarde van activa in de pool groter is dan het bedrag van de asset-backed security (ABS). Dus zelfs als sommige van de betalingen van de onderliggende leningen te laat zijn of in gebreke blijven, kunnen de hoofdsom en rentebetalingen op de door activa gedekte effecten nog steeds worden gedaan met het overtollige onderpand.
Als vuistregel geldt dat de waarde die ten grondslag ligt aan een pool van activa vaak 10% tot 20% hoger is dan de prijs van het uitgegeven effect. De hoofdsom van een door een hypotheek gedekt effect zou bijvoorbeeld $ 100 miljoen kunnen zijn, terwijl de hoofdsom van de hypotheken die aan de uitgifte ten grondslag liggen, $ 120 miljoen zou kunnen zijn.
Een waarschuwing
Opgemerkt moet worden dat veel door activa gedekte effecten ten tijde van de financiële crisis van 2008 zogenaamd te veel onderpand hadden gekregen. In feite was de waarde van de activa die als onderpand werden gebruikt veel lager dan voorgesteld, of was het risico dat de leners in gebreke zouden blijven veel hoger dan verwacht, of beide. Dat leidde direct tot de subprime-crisis die in 2008 volgde.