Persoonlijke vrijstelling
Wat is een persoonlijke vrijstelling?
De persoonlijke vrijstelling was een federale pauze in de inkomstenbelasting tot 2017. De Tax Cuts and Jobs Act van 2017 schafte de persoonlijke vrijstelling voor belastingjaren 2018 tot 2025 af. De vrijstelling was bestemd voor een bestaansminimum, dat onbelast was en een vrijstelling voor elke persoon die door de belastingplichtige werd ondersteund. De belastingplichtige zou aanspraak kunnen maken op de persoonlijke vrijstelling voor zichzelf, hun echtgenoot en in aanmerking komende personen ten laste.
Voor het belastingjaar 2017 bedroeg de persoonlijke vrijstelling $ 4.050 per persoon. In tegenstelling tot aftrekposten gold de persoonlijke vrijstelling voor alle belastingbetalers, ongeacht hun uitgaven.
Tussen 2018 en 2025 is er geen persoonlijke vrijstelling vanwege nieuwe belastingwetgeving. De standaardaftrek voor de meeste belastingplichtigen is voor die periode echter verdubbeld. De hogere standaardaftrek maakt het voor veel belastingbetalers overbodig om aftrekposten te specificeren. Toch varieert het afhankelijk van de aanvraagstatus van een belastingbetaler en zijn er geen aanvullende vrijstellingen voor personen ten laste.
Belangrijkste leerpunten
- Een persoonlijke vrijstelling was beschikbaar tot 2017, maar werd afgeschaft van 2018 tot 2025.
- Belastingbetalers, hun echtgenoten en in aanmerking komende personen ten laste konden aanspraak maken op een persoonlijke vrijstelling.
- De persoonlijke vrijstelling is in 2017 afgeschaft als gevolg van de Wet belastingverminderingen en banen.
Persoonlijke vrijstellingen begrijpen
De persoonlijke vrijstelling werd berekend door alle in aanmerking komende gezinsleden bij elkaar op te tellen en te vermenigvuldigen met een dollarbedrag per vrijstelling, zoals geclaimd door de aanvraagstatus. Een enkele indiener kan voor zichzelf een persoonlijke vrijstelling claimen. Het hoofd van de huishoudelijke filers kreeg zichzelf en kon elk ten laste nemen. Degenen die een aanvraag indienen, kregen gezamenlijk krediet voor zichzelf, hun echtgenoot en elke gekwalificeerde afhankelijke persoon.
Ten slotte konden gehuwden die afzonderlijk belastingplichtigen indienen, aanspraak maken op zichzelf, personen ten laste en echtgenoot, zolang de echtgenoot geen bruto-inkomen had en niet door een andere belastingplichtige als ten laste werd gesteld. Om aanspraak te maken op een vrijstelling voor een persoon ten laste, moet hij of zij een in aanmerking komend kind of een in aanmerking komend familielid zijn.
De persoonlijke vrijstelling toepassen
De persoonlijke vrijstelling was beschikbaar voor elke belastingplichtige die niet kon worden aangesproken als ten laste van andermans belastingen. Een student die meer dan de helft van hun financiële steun van hun ouders ontving, kon bijvoorbeeld geen aanspraak maken op de vrijstelling voor zichzelf, omdat zijn of haar ouders hem of haar als ten laste zouden kunnen claimen. Of de ouders dat ook daadwerkelijk deden, deed er niet toe;omdat dit mogelijk was, zou de student niet in aanmerking zijn gekomen voor de persoonlijke vrijstelling.
De persoonlijke vrijstelling was onderworpen aan een uitfasering (PEP) die de persoonlijke vrijstelling van belastingbetalers met een hoog inkomen geleidelijk verminderde met 2% voor elke $ 2.500 of een fractie van het gecorrigeerde bruto-inkomen (AGI) van meer dan $ 261.500 voor single filers, $ 287.650 voor een gezinshoofd. en $ 313.800 voor gezamenlijke indieners. Het werd volledig afgebouwd voor belastingbetalers met een AGI van meer dan $ 436.300.
De persoonlijke vrijstelling was een aftrek onder de lijn die werd afgetrokken van het gecorrigeerde bruto-inkomen (AGI) om het belastbaar inkomen en uiteindelijk belastingen te verminderen in verhouding tot uw belastingschijf. Door deze verlaging van het belastbaar inkomen varieerde de waarde ervan met uw marginale belastingtarief. Als u een persoonlijke vrijstelling van $ 4.050 had, zou uw belastingbesparing $ 608 bedragen in een schijf van 15% en $ 1.418 in een schijf van 35%. Dit waardeverschil neemt toe naarmate de inkomstenbelasting progressiever wordt.