PIPE-deal
Wat is een PIPE-deal?
Private investment in public equity deal (PIPE Deal) verwijst naar de praktijk waarbij particuliere investeerders een openbaar verhandeld aandeel kopen tegen een prijs die lager is dan de huidige prijs die beschikbaar is voor het publiek. Beleggingsfondsen en andere grote institutionele beleggers kunnen deals sluiten om grote hoeveelheden aandelen tegen een voorkeursprijs te kopen.
PIPE-deals worden vaak aangeboden door bedrijven die snel een grote hoeveelheid kapitaal willen ophalen.
Belangrijkste leerpunten
- Private investering in public equity deals (PIPE) is wanneer een particuliere investeerder, zoals een beleggingsfonds of een grote instelling, een deel van de aandelen koopt tegen een prijs onder de marktprijs.
- PIPE-deals zijn een manier voor bedrijven om snel een groot geldbedrag op te halen.
- Ze kunnen impopulair zijn bij bestaande aandeelhouders omdat ze de bestaande pool van aandelen verwateren en de waarde ervan verlagen.
- PIPE-deals hebben overeenkomsten met enkele van de massale reddingsoperaties van de overheid van de afgelopen jaren, maar meestal zijn er kleinere, minder systeemrelevante bedrijven bij betrokken.
PIPE-deals begrijpen
In een traditionele PIPE-deal verkoopt een bedrijf privé eigen vermogen in openbaar verhandelde gewone of preferente aandelen tegen een gereduceerd tarief ten opzichte van de marktprijs aan een erkende investeerder. Bij een gestructureerde PIPE-deal geeft het uitgevende bedrijf converteerbare schuld uit, die gewoonlijk naar wens van de koper kan worden omgezet in aandelen van het uitgevende bedrijf.
Gewoonlijk probeert het aanbiedende bedrijf kapitaal aan te trekken, hetzij omdat ze het snel nodig hebben, hetzij omdat ze het niet op een andere manier konden verwerven. Het kopende bedrijf (meestal een beleggingsfonds of hedgefonds ) heeft het voordeel dat het tegen een gereduceerde prijs koopt; omdat deze direct verkochte aandelen relatief illiquide zijn, is de koper alleen geïnteresseerd als hij de aandelen met korting kan krijgen.
PIPE-deals zijn populair vanwege hun efficiëntie – vooral vergeleken met andere soorten secundaire aanbiedingen – en omdat ze onderworpen zijn aan minder voorschriften van de Securities and Exchange Commission (SEC). Elk beursgenoteerd bedrijf kan een PIPE-deal sluiten met een erkende investeerder. Dit is vooral handig voor kleinere of minder bekende bedrijven die anders moeite zouden kunnen hebben met het aantrekken van kapitaal.
Geschiedenis van PIPE-deals
De belangstelling voor PIPE-deals is in de loop van de tijd gevarieerd. In 2017 werd in totaal $ 45,3 miljard opgehaald via 1.461 deals. In 2016 brachten 1.199 deals $ 51,6 miljard op. Dat is echter minder dan de $ 88,3 miljard die meer dan 980 transacties in de eerste 9 maanden van 2008 hebben afgesloten. PIPE-deals vinden meestal plaats in markten of bedrijfstakken waarvoor het moeilijk is om kapitaal aan te trekken; PIPE-deals waren dus populair op het hoogtepunt van de bankencrisis van 2008.
PIPE-deals zijn iets minder populair bij aandeelhouders, omdat de uitgifte van nieuwe aandelen voor deze verkopen de waarde van bestaande aandelen verwatert. In sommige gevallen hebben investeerders of bedrijven met voorkennis van de handel in afwachting van shortposities de aandelen van de uitgevende firma gesloten. Sommige toezichthouders hebben aangedrongen op intensievere regelgeving om dergelijke kansen op handel met voorkennis te voorkomen, met als argument dat de over het algemeen kleine aanbieders weinig andere keus hebben dan slechte deals te sluiten met hedgefondsen om het broodnodige kapitaal aan te trekken.
Speciale overwegingen
PIPE-deals en reddingsoperaties door de overheid
PIPE-deals kunnen vergelijkbaar zijn met het soort deals dat plaatsvindt bij reddingsoperaties door de overheid van noodlijdende bedrijven of industrieën. Bij deze deals koopt de overheid een deel van het eigen vermogen in de vorm van aandelen, warrants of converteerbare schulden in ruil voor het liquide kapitaal dat een bedrijf nodig heeft om in bedrijf te blijven, te herstructureren of een faillissement te voorkomen. Bij een PIPE-deals zijn ook vaak noodlijdende bedrijven betrokken die geen andere opties op de markt meer hebben om snel het benodigde kapitaal aan te trekken, waarbij een deel van het eigen vermogen wordt verhandeld aan een institutionele belegger met een korting die de koper in een machtige positie kan achterlaten om het bedrijf te beïnvloeden of zelfs een controlerend belang.
Een voorbeeld van een soortgelijke reddingsoperatie door de overheid is de reddingsoperatie van de auto-industrie in 2009, toen de Schatkist GM en Chrysler overnam. Dit soort reddingsoperaties is over het algemeen extremer dan de typische PIPE-deal, aangezien de bedrijven die ze zoeken wanhopiger zijn en misschien al hebben geprobeerd en gefaald hebben om een PIPE-deal te sluiten met een particuliere instelling. Particuliere PIPE-deals zullen waarschijnlijk ook als laatste redmiddel worden nagestreefd door kleinere bedrijven die niet als systeemrelevant genoeg worden beschouwd om overheidsmaatregelen te rechtvaardigen.