Programma voor directe deelname (DPP)

Wat is een programma voor directe deelname (DPP)?

Een programma voor directe deelname (DPP) is een gepoolde entiteit die investeerders toegang biedt tot de cashflow en belastingvoordelen van een onderneming. DPP’s, ook wel bekend als een “plan voor directe deelname”, zijn niet-verhandelde gepoolde investeringen in onroerend goed of energiegerelateerde ondernemingen over een langere periode.

Een programma voor directe deelname (DPP) begrijpen

In de meeste programma’s voor directe deelname stelden commanditaire vennoten geld in (hun aandeel wordt gekwantificeerd in “eenheden”), dat vervolgens wordt geïnvesteerd door een algemene partner. De meeste DPP’s worden passief beheerd en hebben een levensduur van vijf tot tien jaar. Gedurende die tijd worden alle belastingaftrekposten, evenals het inkomen van de DPP, doorgegeven aan partners. Vanwege de inkomsten die ze genereren en hun gepoolde karakter, zijn DPP’s een populaire manier geworden voor gemiddelde beleggers om toegang te krijgen tot beleggingen die normaal gesproken zijn gereserveerd voor vermogende beleggers, zij het met enkele beperkingen.

Een programma voor directe deelname wordt meestal georganiseerd als een commanditaire vennootschap, een vennootschap onder hoofdstuk S of een vennootschap onder firma. Met dergelijke structuren kunnen de inkomsten, verliezen, winsten, belastingkredieten en aftrekposten van de DPP wel worden overgedragen aan de onderliggende partner / belastingbetaler, vóór belastingen. Dienovereenkomstig betaalt de DPP zelf geen vennootschapsbelasting.

DPP’s worden niet verhandeld, wat betekent dat ze geen liquiditeit en een betrouwbaar prijsmechanisme hebben – vooral in vergelijking met aandelen die op een aandelenmarkt worden verhandeld. Als zodanig hebben DPP’s de neiging te eisen dat klanten voldoen aan de activa- en inkomensdrempels om te beleggen. Deze vereisten kunnen per staat verschillen.

Soorten programma’s voor directe deelname

De meest voorkomende DPP’s zijn niet-verhandelde REIT’s (ongeveer tweederde van de DPP-markt), niet-beursgenoteerde business development-bedrijven (BDC) (die fungeren als schuldinstrumenten voor kleine bedrijven), energie-exploratie en ontwikkelingspartnerschappen, en leasemaatschappijen voor apparatuur..

Een DPP kan de juridische structuur hebben van een vennootschap (zoals een REIT), een commanditaire vennootschap of een vennootschap met beperkte aansprakelijkheid (LLC), maar in de praktijk gedragen ze zich allemaal als een commanditaire vennootschap. Een DPP geeft een investeerder gedeeltelijk eigendom van een fysiek actief, zoals het onderliggende eigendom in een REIT, de machines in een leasingonderneming voor apparatuur of putten en inkomsten uit de verkoop van olie in een energiepartnerschap.

Speciale overweging: Structuur van het programma voor directe deelname

In DPP’s zijn commanditaire vennoten de investeerders. Mocht de DPP geld verliezen, dan is hun keerzijde beperkt tot wat ze hebben geïnvesteerd. De general partner beheert de investering; commanditaire vennoten hebben geen zeggenschap over het management en profiteren niet van de operaties van de DPP. Beperkte vennoten kunnen echter stemmen om een ​​algemene partner te veranderen of te ontslaan, of een vennoot aanklagen wegens niet handelen in het beste belang van het partnerschap. 

Programma’s voor directe deelname vinden hun oorsprong in de Securities Act van 1933 en de regel 2310 van de Financial Industry Regulatory Authority (FINRA).1 Kandidaten uit Serie 7 kunnen op hun examen verschillende vragen over DPP’s verwachten.