Production Possibility Frontier (PPF)
Wat is de productiemogelijkheidsgrens (PPF)?
In bedrijfsanalyse is de productiemogelijkheidsgrens (PPF) een curve die de variaties illustreert in de hoeveelheden die van twee producten kunnen worden geproduceerd als beide voor hun productie afhankelijk zijn van dezelfde eindige grondstof.
PPF speelt ook een cruciale rol in de economie. Het kan worden gebruikt om het punt aan te tonen dat de economie van een land het hoogste niveau van efficiëntie bereikt wanneer het alleen produceert wat het het best gekwalificeerd is om te produceren en met andere landen handelt voor de rest van wat het nodig heeft.
De PPF wordt ook wel de productiemogelijkheidscurve of de transformatiecurve genoemd.
Inzicht in de PPF
In de macro-economie is de PPF het punt waarop de economie van een land het meest efficiënt zijn verschillende goederen en diensten produceert en daarom zijn middelen op de best mogelijke manier toewijst.
Belangrijkste leerpunten
- In bedrijfsanalyse is de productiemogelijkheidsgrens (PPF) een curve die de variërende hoeveelheden illustreert van twee producten die kunnen worden geproduceerd wanneer beide afhankelijk zijn van dezelfde eindige hulpbronnen.
- De PPF toont aan dat de productie van de ene grondstof alleen kan toenemen als de productie van de andere grondstof afneemt.
- De PPF is een besluitvormingsinstrument voor managers die beslissen over de optimale productmix voor het bedrijf.
Dat wil zeggen, er zijn net genoeg appelboomgaarden die appels produceren, net genoeg autofabrieken die auto’s maken en net genoeg accountants die belastingdiensten aanbieden.
Als de economie meer of minder van de door de PPF aangegeven hoeveelheden produceert, worden de hulpbronnen inefficiënt beheerd en zal de economische stabiliteit van het land verslechteren.
De productiemogelijkheidsgrens toont aan dat er productielimieten zijn of zouden moeten zijn. Om efficiëntie te bereiken, moet een economie beslissen welke combinatie van goederen en diensten kan en moet worden geproduceerd.
De zakelijke visie
Bij bedrijfsanalyse gaat de PPF ervan uit dat de productie van de ene grondstof alleen kan toenemen als de productie van de andere grondstof afneemt vanwege de beperkte beschikbare middelen. PPF meet dus de efficiëntie waarmee twee waren tegelijkertijd kunnen worden geproduceerd.
Deze gegevens zijn van belang voor managers die de precieze mix van goederen willen bepalen waarvan het bedrijfsresultaat het meest ten goede komt.
De PPF gaat ervan uit dat de technologische infrastructuur constant is en onderstreept het idee dat alternatieve kosten doorgaans ontstaan wanneer een economische organisatie met beperkte middelen moet kiezen tussen twee producten.
De PPF-curve is echter niet van toepassing op bedrijven die drie of meer producten produceren die strijden om dezelfde grondstof.
De PPF interpreteren
De PPF wordt grafisch weergegeven als een boog, waarbij het ene product op de X-as wordt weergegeven en het andere op de Y-as. Elk punt op de boog toont het meest efficiënte aantal van de twee goederen dat kan worden geproduceerd met de beschikbare middelen.
Economen gebruiken PPF’s om aan te tonen dat een efficiënt land produceert wat het het meest kan produceren en handelt verder met andere landen.
Als een non-profitorganisatie bijvoorbeeld een mix van leerboeken en computers aanbiedt, kan de PPF aantonen dat het ofwel 40 leerboeken en zeven computers, of 70 leerboeken en drie computers kan produceren. De leiding van het bureau moet bepalen welk item het meest dringend nodig is. In dit voorbeeld zijn de alternatieve kosten voor het produceren van 30 extra leerboeken gelijk aan vier computers.
PPF op nationale schaal
Bekijk voor een ander voorbeeld de onderstaande tabel. Stel je een nationale economie voor die maar twee dingen kan produceren: wijn en katoen. Volgens de PPF vertegenwoordigen de punten A, B en C op de PPF-curve het meest efficiënte gebruik van hulpbronnen door de economie.
Zo is de productie van vijf eenheden wijn en vijf eenheden katoen (punt B) even wenselijk als de productie van drie eenheden wijn en zeven eenheden katoen. Punt X vertegenwoordigt een inefficiënt gebruik van hulpbronnen, terwijl punt Y een doel vertegenwoordigt dat de economie eenvoudigweg niet kan bereiken met de huidige niveaus van hulpbronnen.
Zoals we kunnen zien, moet deze economie, wil ze meer wijn produceren, een deel van de middelen opgeven die ze momenteel gebruikt om katoen te produceren (punt A). Als de economie meer katoen gaat produceren (weergegeven door de punten B en C), zou ze middelen moeten onttrekken aan het maken van wijn en bijgevolg zal ze minder wijn produceren dan in punt A.
Bovendien moet de economie, door de productie van punt A naar B te verplaatsen, de wijnproductie een klein beetje verminderen in vergelijking met de toename van de katoenproductie. Maar als de economie van punt B naar C gaat, zal de wijnproductie aanzienlijk afnemen, terwijl de toename van katoen vrij klein zal zijn.
Houd er rekening mee dat A, B en C allemaal de meest efficiënte toewijzing van middelen voor de economie vertegenwoordigen. De natie moet beslissen hoe de PPF wordt bereikt en welke combinatie wordt gebruikt. Als er meer wijn nodig is, zijn de kosten van het verhogen van de productie evenredig met de kosten van de afnemende katoenproductie. Markten spelen een belangrijke rol om de economie te vertellen hoe de PPF eruit zou moeten zien.
Beschouw punt X op de bovenstaande afbeelding. In punt X zijn, betekent dat de hulpbronnen van het land niet efficiënt worden gebruikt of, meer specifiek, dat het land niet genoeg katoen of wijn produceert gezien het potentieel van zijn hulpbronnen. Aan de andere kant vertegenwoordigt punt Y, zoals we hierboven vermeldden, een outputniveau dat momenteel niet haalbaar is door deze economie.
Als de technologie zou verbeteren terwijl het niveau van land, arbeid en kapitaal hetzelfde zou blijven, zou de tijd die nodig is om katoen en druiven te plukken, worden verkort.
De output zou toenemen en de PPF zou naar buiten worden gedrukt. Een nieuwe curve, weergegeven in de onderstaande figuur waarop Y zou vallen, zou de nieuwe efficiënte toewijzing van middelen laten zien.
Wanneer de PPF naar buiten verschuift, impliceert dit groei in een economie. Wanneer het naar binnen verschuift, geeft dit aan dat de economie krimpt als gevolg van een mislukking in de toewijzing van middelen en optimale productiecapaciteit.
Een krimpende economie kan het gevolg zijn van een afname van het aanbod of een tekort aan technologie.
Een economie kan alleen in theorie op de PPF-curve worden geproduceerd. In werkelijkheid worstelen economieën voortdurend om een optimale productiecapaciteit te bereiken. En omdat schaarste een economie dwingt een keuze af te zien ten gunste van andere, zal de helling van de PPF altijd negatief zijn. Dat wil zeggen, als de productie van product A toeneemt, zal de productie van product B moeten afnemen.
PPF en de Pareto-efficiëntie
De Pareto Efficiency, een concept vernoemd naar de Italiaanse econoom Vilfredo Pareto, meet de efficiëntie van de grondstofallocatie op de PPF. De Pareto-efficiëntie stelt dat elk punt binnen de PPF-curve inefficiënt is omdat de totale output van grondstoffen onder de outputcapaciteit ligt.
Omgekeerd is elk punt buiten de PPF-curve onmogelijk omdat het een mix van grondstoffen vertegenwoordigt waarvoor meer middelen nodig zijn om te produceren dan momenteel verkrijgbaar zijn.
Daarom zijn in situaties met beperkte middelen alleen de efficiënte grondstoffenmixen die langs de PPF-curve liggen, met de ene grondstof op de X-as en de andere op de Y-as.
Handel, comparatief voordeel en absoluut voordeel
Een economie kan voor zichzelf alle goederen en diensten produceren die ze nodig heeft om te functioneren met behulp van de PPF als leidraad. Dit kan echter in feite leiden tot een algehele inefficiënte toewijzing van middelen en toekomstige groei belemmeren wanneer de voordelen van handel worden afgewogen.
Door specialisatie kan een land zich concentreren op de productie van slechts een paar dingen die het het beste kan, in plaats van alles alleen te proberen.
Voorbeeld van PPF
Beschouw een hypothetische wereld die slechts twee landen heeft (land A en land B) en slechts twee producten (auto’s en katoen). Elk land kan auto’s en / of katoen maken. Stel dat land A heel weinig vruchtbaar land heeft en een overvloed aan staal. Land B heeft een overvloed aan vruchtbare grond maar heel weinig staal.
Als land A zou proberen zowel auto’s als katoen te produceren, zou het zijn middelen moeten splitsen en veel moeite moeten doen om zijn land te irrigeren om katoen te verbouwen. Dat zou betekenen dat het minder auto’s kan produceren, wat het veel beter kan. De alternatieve kosten voor de productie van zowel auto’s als katoen zijn hoog voor land A. Evenzo zijn voor land B de alternatieve kosten voor de productie van beide producten hoog vanwege de inspanning die vereist is om auto’s te produceren gezien het gebrek aan staal.
Het comparatieve voordeel
Elk land in ons voorbeeld kan een van deze producten efficiënter (tegen lagere kosten) produceren dan het andere. We kunnen zeggen dat land A een comparatief voordeel heeft ten opzichte van land B bij de productie van auto’s en land B een comparatief voordeel heeft ten opzichte van land A bij de productie van katoen.
Of beide landen kunnen besluiten zich te specialiseren in de productie van de goederen waarvoor ze een comparatief voordeel hebben. Elk van hen kan zijn gespecialiseerde product naar de andere verhandelen en beide landen zullen tegen lagere kosten van beide producten kunnen genieten. De kwaliteit zal ook verbeteren, aangezien elk land maakt wat het het beste maakt.
Bepalen hoe landen goederen ruilen die zijn geproduceerd door comparatief voordeel (“het beste voor het beste”) is de ruggengraat van de internationale handelstheorie. Deze manier van ruilen via handel wordt beschouwd als een optimale toewijzing van middelen. Het betekent dat de nationale economieën in theorie niets meer zullen missen wat ze nodig hebben.
Net als alternatieve kosten zijn specialisatie en comparatief voordeel ook van toepassing op de manier waarop individuen in een economie met elkaar omgaan. In de moderne tijd proberen maar weinig mensen alles te produceren wat ze consumeren.
Het absolute voordeel
Soms kan een land of een individu meer produceren dan een ander land, ook al hebben landen beide evenveel inputs. Land A kan bijvoorbeeld een technologisch voordeel hebben dat het land, met dezelfde hoeveelheid inputs (goed land, staal, arbeid), in staat stelt gemakkelijk meer auto’s en katoen te produceren dan land B.
Een land dat meer van beide goederen kan produceren, zou een absoluut voordeel hebben. Betere toegang tot natuurlijke hulpbronnen kan een land een absoluut voordeel opleveren, evenals hogere opleidingsniveaus, geschoolde arbeidskrachten en algemene technologische vooruitgang.
Het is echter niet mogelijk dat een land een absoluut voordeel heeft bij alles wat geproduceerd moet worden. het zal altijd handel nodig hebben.