Werkelijk inkomen
Wat is een reëel inkomen?
Reëel inkomen is hoeveel geld een persoon of entiteit verdient na verrekening van inflatie en wordt soms reëel loon genoemd wanneer het verwijst naar het inkomen van een individu. Individuen houden vaak hun nominale versus reële inkomen nauwlettend in de gaten om het beste inzicht te krijgen in hun koopkracht.
Belangrijkste leerpunten
- Reëel inkomen, ook wel bekend als reëel loon, is hoeveel geld een persoon of entiteit verdient na correctie voor inflatie.
- Het reële inkomen verschilt van het nominale inkomen, dat dergelijke aanpassingen niet kent.
- Individuen houden vaak hun nominale versus reële inkomen nauwlettend in de gaten om het beste inzicht te krijgen in hun koopkracht.
- De meeste berekeningen van het reële inkomen zijn gebaseerd op inflatie zoals gerapporteerd door de consumentenprijsindex (CPI).
- Theoretisch gezien, wanneer de inflatie stijgt, dalen het reële inkomen en de koopkracht met het bedrag van de inflatieverhoging per dollar.
Inzicht in reëel inkomen
Het reële inkomen is een economische maatstaf die een schatting geeft van de werkelijke koopkracht van een persoon op de open markt, rekening houdend met de inflatie. Het trekt een economische inflatie per dollar af van het inkomen van een persoon, wat doorgaans resulteert in een lagere waarde en een verminderde koopkracht.
Er kan ook deflatie van prijzen optreden, waardoor een negatief inflatiecijfer ontstaat. Negatieve inflatie of deflatie leidt tot een hogere koopkracht van het reële inkomen.
Het reële inkomen verschilt van het nominale inkomen, dat niet wordt gecorrigeerd voor fluctuerende prijzen en kosten van levensonderhoud. Individuen houden vaak hun nominale versus reële inkomen nauwlettend in de gaten om het beste inzicht te krijgen in hun koopkracht.
Over het algemeen is het reële inkomen slechts een schatting van de koopkracht van een persoon, aangezien de formule voor het berekenen van het reële inkomen gebruikmaakt van een brede verzameling goederen die al dan niet nauw aansluiten bij de categorieën waarin een belegger uitgeeft. Bovendien besteden entiteiten mogelijk niet al hun nominale inkomen, waardoor enkele van de effecten van het reële inkomen worden vermeden.
Formule voor reëel inkomen
Er zijn verschillende manieren om het reële inkomen te berekenen. Drie basisformules voor het reële inkomen omvatten de volgende:
- Lonen – (Lonen x inflatiepercentage) = reëel inkomen
- Lonen / (1 + inflatie) = reëel inkomen
- (1 – inflatiepercentage) x loon = reëel inkomen
Maatregelen voor het inflatiepercentage
Alle formules voor reëel inkomen / reëel loon kunnen een van de verschillende inflatiemaatstaven integreren. Drie van de meest populaire inflatiemaatstaven voor consumenten zijn:
- De consumentenprijsindex (CPI): de CPI meet de gemiddelde kosten van een specifiek pakket goederen en diensten, inclusief eten en drinken, onderwijs, recreatie, kleding, vervoer en medische zorg. In de Verenigde Staten publiceert het Bureau of Labor Statistics (BLS) CPI-nummers maandelijks en jaarlijks.
- De PCE prijsindex (Personal Consumption Expenditure): De PCE-prijsindex is een tweede vergelijkbare consumentenprijsindex. Het bevat iets andere classificaties voor goederen en diensten en heeft ook zijn eigen aanpassingen en methodologische nuances. De PCE-prijsindex wordt door de Federal Reserve (Fed) gebruikt om de inflatie van de consumptieprijzen te meten en om monetairbeleidsbeslissingen te nemen.
- De BBP prijsindex (deflator): De BBP-prijsindex is een van de breedste maatstaven voor inflatie, aangezien het alles in aanmerking neemt dat door de Amerikaanse economie wordt geproduceerd, met uitzondering van invoer.
Over het algemeen zullen de drie belangrijkste prijsindexen relatief hetzelfde inflatiepeil rapporteren. Analisten van het reële inkomen kunnen echter elke maatstaf voor de prijsindex kiezen die volgens hen het beste past bij hun inkomensanalysesituatie.
Speciale overwegingen bij beleggen
Veel particulieren en bedrijven investeren een aanzienlijk deel van hun inkomen in risicovrije beleggingsproducten en vehikels die de economische inflatie evenaren of overtreffen om de effecten van inflatie op hun inkomen te verzachten.
Er zijn verschillende risicovrije beleggingen die een rendement bieden van circa 2% of meer. Deze producten zijn onder meer schatkistpapier beschermde effecten (TIPS).
Daarnaast zijn beleggers mogelijk bereid iets meer risico te nemen om hun inkomen op of boven de inflatie te houden. Voor meer gevorderde beleggers, gemeentelijke en corporate obligaties worden vaak gebruikt voor het verkrijgen van 2% + rendement, het verslaan van de inflatie, en het helpen van inkomen gestaag groeien in de tijd.
Reële lonen
Bij het volgen van reële lonen kunnen er verschillende statistieken zijn om rekening mee te houden. Een reëel loonpercentage kan een basisberekening zijn van het uur, week- of jaartarief van een persoon na correctie voor inflatie.
Verwachting hebben voor een reëel loonpercentage kan net zo belangrijk zijn als een loopbaanverwachting voor een nominaal loon.
BLS-rapporten
De BLS publiceert maandelijks een rapport over de reële inkomsten, wat handig kan zijn om de reële lonen in de gaten te houden. Het rapport “Januari 2021 Real Earnings”, bijvoorbeeld, toont het werkelijke gemiddelde uurloon van alle ondervraagde werknemers op particuliere niet- agrarische loonlijsten van $ 11,43 per uur – een stijging van 4% ten opzichte van januari 2020.
Het uitgebreide BLS-rapport is gemaakt met behulp van speciale methodologieën. Personen die hun eigen reële loon willen berekenen, zijn wellicht beter gediend door de bovenstaande formules voor reëel inkomen aan te passen aan hun eigen individuele situatie.
Formules voor reëel inkomen
Een manager op middenniveau met een nominaal salaris van $ 60.000 per jaar zou bijvoorbeeld de CPI kunnen volgen om hun werkelijke uur, week, maand- en jaarloon te berekenen. Stel dat de CPI een inflatie van 2,4% rapporteerde. Als u de eenvoudige formule [Lonen / (1 + inflatiepercentage) = reëel inkomen] gebruikt, zou dit resulteren in een geschat reëel loonpercentage van $ 58.594 – ten opzichte van de periode waarin de $ 60.000 werd berekend.
Het berekenen van de reële lonen op uur, week- en maandbasis kan ingewikkelder zijn, maar toch worden geprobeerd. De mid-level manager zou zijn nominale jaarloon kunnen delen door het aantal uren, weken en maanden per jaar met een daaropvolgende aanpassing. Voor een maandelijkse beoordeling zou een salaris van $ 60.000 per jaar zich vertalen naar $ 5.000 aan nominaal loon per maand. Als we dat aanpassen door de maandelijkse verandering van de CPI, laten we zeggen van -0,01%, zou de $ 5.000 zijn koopkracht hebben verhoogd tot $ 5.005.
Andere opvattingen over het reële loonpercentage kunnen kijken naar het percentage van het reële / nominale loon of het reële vs. nominale loongroei. Indexen voor kosten van levensonderhoud kunnen ook waardevolle informatie verschaffen over de verwachtingen van het reële loon versus het nominale loon. Deze indexen worden gebruikt om aanpassingen aan de kosten van levensonderhoud (COLA) te maken voor werknemers, verzekeringsplannen, pensioenplannen en meer.
Koopkracht
Over het algemeen zal het effect van inflatie op de lonen de koopkracht van een individuele consument beïnvloeden. Als de prijzen op de markt stijgen maar consumenten hetzelfde loon krijgen, ontstaat er een discrepantie, wat leidt tot een effect op de koopkracht. Dit is de reden waarom het reële inkomen afneemt als de inflatie toeneemt en vice versa.
Wanneer inflatie optreedt, moet een consument meer betalen voor een vaste hoeveelheid goederen of diensten. Theoretisch is dit de reden waarom slimme beleggers proberen een aanzienlijk deel van hun inkomen in beleggingen te houden met een rendement van meer dan 2%. In dat geval zouden ze met een inflatie van 2% hun koopkracht op een constant niveau kunnen houden.
Stel dat een consument ongeveer $ 100 per maand voor een totaal van $ 1.200 per jaar aan voedsel uitgeeft in een jaar waarin de inflatie stijgt met een jaarlijks percentage van 1%. Ga er ook vanuit dat de consument geen verandering in zijn loon zag.
Een consument met een nominaal jaarsalaris van $ 60.000 zou in een jaar tijd ongeveer $ 595 aan koopkracht hebben verloren, ofwel één cent per uitgegeven dollar, als gevolg van de effecten van inflatie. In termen van hun voedselaankopen betekent dit dat dezelfde hoeveelheid voedsel hen in het lopende jaar $ 12 meer heeft gekost dan het afgelopen jaar. Als alternatief, als deze consument geen strikt voedselbudget volgt, zullen ze waarschijnlijk ongeveer $ 101 per maand of $ 1.212 uitgeven om dezelfde hoeveelheid voedsel te krijgen die ze in het voorgaande jaar zouden hebben gekocht.