Verordening EE
Wat is verordening EE?
Regelgeving EE, soms aangeduid als subsidiabiliteit voor verrekening, is een regel die is opgesteld door de Amerikaanse Federal Reserve Board. Het breidt de FDIC Improvement Act van 1991 van “financiële instelling” uit tot financiële marktdeelnemers die gebruik maken van de verrekeningsbepalingen van de wet met betrekking tot contracten waarin de partijen overeenkomen om het verschuldigde netto, in plaats van de bruto, te betalen of te ontvangen.
Belangrijkste leerpunten
- Verordening EE, ook wel bekend als subsidiabiliteit voor verrekening, stelt financiële instellingen in staat om wederzijdse verplichtingen af te wikkelen tegen nettowaarde versus brutowaarde.
- Verordening EE, die in 1994 van kracht werd, was volgens de Federal Reserve bedoeld om de efficiëntie te vergroten en het systeemrisico op de financiële markt te verminderen.
- De Federal Reserve heeft in 2019 de definitie van financiële instellingen uitgebreid.
- De uitbreiding omvatte het toevoegen van swapdealers, swapdeelnemers, niet-bancaire systematisch belangrijke financiële instellingen en bepaalde financiële marktbedrijven.
- Regelgeving EE legt regels vast om te bepalen of een bedrijf als een financiële instelling wordt beschouwd, zoals het brutobedrag in dollars voor financiële contracten of de totale mark-to-market positiewaarde.
Hoe Regulation EE werkt
Regelgeving EE stelt banken, investeringsmakelaars en clearingorganisaties in staat om wederzijdse verplichtingen af te wikkelen tegen hun netto in plaats van hun brutowaarde. Deze vorm van afwikkeling staat bekend als contractuele verrekening. Op het moment van inwerkingtreding verklaarde de Federal Reserve dat het doel van de uitgebreide definitie van financiële instellingen door Regulation EE was om de efficiëntie te vergroten en het systeemrisico op de financiële markten te verminderen. In mei 2019 heeft de Federal Reserve de definitie van financiële instellingen verder uitgebreid.
Deze uitbreiding omvatte een uitbreiding van de definitie van financiële instellingen, aangezien wat een “financiële instelling” is drastisch veranderd sinds de inwerkingtreding van Verordening EE in 1994, volgens de Federal Reserve Board of Governors. De uitbreiding omvatte het toevoegen van swap-dealers en security-based swap-dealers, evenals swap-deelnemers en security-based swap-deelnemers. Andere bedrijven zijn onder meer niet-bancaire systematisch belangrijke financiële instellingen en bepaalde nutsbedrijven op de financiële markten.
Speciale overwegingen
Een persoon of instelling kwalificeert als financiële instelling voor de toepassing van de artikelen 401-407 van de wet als zij mondeling of schriftelijk verklaren dat zij financiële contracten zullen aangaan als tegenpartij aan beide zijden van een of meer financiële markten en ofwel:
- Tijdens de voorafgaande periode van 15 maanden een of meer financiële contracten met een totale bruto dollarwaarde van ten minste $ 1 miljard aan nominale hoofdsom uitstaan op een willekeurige dag tijdens de voorgaande periode van 15 maanden met tegenpartijen die niet aan haar gelieerde ondernemingen zijn; of
- Had een totale bruto mark-to-market-posities van ten minste $ 100 miljoen (geaggregeerd over tegenpartijen) in een of meer financiële contracten op een willekeurige dag gedurende de voorgaande periode van 15 maanden met tegenpartijen die niet aan haar gelieerde ondernemingen zijn.
Indien een persoon kwalificeert als een financiële instelling op grond van paragraaf (a) van deze sectie, zal die persoon worden beschouwd als een financiële instelling voor de doeleinden van elk contract dat is aangegaan tijdens de periode waarin hij in aanmerking komt, zelfs als de persoon daarna niet in aanmerking komt.