Voorschrift Z
Wat is verordening Z?
Voorschrift Z is de verordening van de Federal Reserve Board die de Truth in Lending Act van 1968 implementeerde, die deel uitmaakte van de Consumer Credit Protection Act van datzelfde jaar. De belangrijkste doelstellingen van de wet waren om consumenten betere informatie te verstrekken over de werkelijke kosten van krediet en hen te beschermen tegen bepaalde misleidende praktijken van de kredietverlenende sector. Volgens deze regels moeten kredietverstrekkers de rentetarieven schriftelijk bekendmaken, kredietnemers de kans geven om bepaalde soorten leningen binnen een bepaalde periode op te zeggen, duidelijke taal te gebruiken over lening- en kredietvoorwaarden, en onder meer op klachten te reageren. De termen Regulation Z en Truth in Lending Act (TILA) worden vaak als synoniemen gebruikt.
Belangrijkste leerpunten
- Regulation Z beschermt consumenten tegen misleidende praktijken door de kredietsector en verschaft hen betrouwbare informatie over de kosten van krediet.
- Het is van toepassing op woninghypotheken, kredietlijnen voor eigen vermogen, omgekeerde hypotheken, creditcards, leningen op afbetaling en bepaalde soorten studieleningen.
- Het werd opgericht als onderdeel van de Consumer Credit Protection Act van 1968.
Hoe Regulation Z werkt
Voorschrift Z is van toepassing op veel soorten consumentenkrediet. Dat omvat woninghypotheken, kredietlijnen voor eigen vermogen, omgekeerde hypotheken, creditcards, leningen op afbetaling en bepaalde soorten studieleningen.
Volgens de Federal Reserve Board was het basisdoel van Regulation Z en TILA “ervoor te zorgen dat kredietvoorwaarden op een zinvolle manier worden bekendgemaakt, zodat consumenten kredietvoorwaarden gemakkelijker en beter geïnformeerd kunnen vergelijken. Vóór de inwerkingtreding werden consumenten geconfronteerd met een verbijsterende reeks kredietvoorwaarden en tarieven. “
Regulation Z staat ook bekend als de Truth in Lending Act.
Om dat probleem op te lossen, legde de wet gestandaardiseerde regels op voor het berekenen en openbaar maken van leningkosten die alle kredietverstrekkers zouden moeten volgen. Kredietverstrekkers moeten consumenten bijvoorbeeld zowel het nominale rentetarief op een lening of creditcard als het jaarlijkse rentepercentage (JKP) verstrekken, waarbij zowel het nominale tarief als de eventuele vergoedingen die de lener moet betalen, in aanmerking wordt genomen. Het APR geeft een realistischer beeld van de kosten van lenen en is direct vergelijkbaar van geldverstrekker tot geldverstrekker. De exacte regels verschillen afhankelijk van het soort krediet dat de kredietverstrekker aanbiedt: open-end-kredieten, zoals in het geval van creditcards en home-equity-lijnen, of closed-end-kredieten, zoals autoleningen of woninghypotheken.
Naast het standaardiseren van hoe kredietverstrekkers hun informatie moesten presenteren, heeft de wet ook een reeks financiële hervormingen ingevoerd die, volgens de Federal Reserve, gericht waren op:
- “Consumenten beschermen tegen onnauwkeurige en oneerlijke kredietfacturering en creditcardpraktijken;
- “Consumenten herroepingsrecht bieden;
- “Zorg voor tariefplafonds voor bepaalde woningleningen; en
- “Leg beperkingen op aan de kredietlijnen van het huisvermogen en bepaalde gesloten woninghypotheken.”
Ontbindingsrechten verwijst naar het wettelijke recht van een lener om bepaalde soorten leningen binnen een bepaalde periode na het afsluiten van de lening op te zeggen. In het geval van Regulation Z en TILA is de termijn drie dagen.
Geschiedenis van Regulation Z
Regelgeving Z is herhaaldelijk gewijzigd en uitgebreid sinds het tot stand kwam, te beginnen in 1970, toen het werd gewijzigd om kredietuitgevers te verbieden ongevraagde kaarten te versturen. In recentere jaren heeft het nieuwe regels toegevoegd met betrekking tot creditcards, hypotheken met aanpasbare rente, hypotheekdiensten en andere aspecten van consumentenleningen. Het verloor echter zijn zeggenschap over consumentenleasing, zoals auto- en meubelleasing, die nu vallen onder Verordening M.
De volgens de CFPB-website zijn er sinds die overdracht van bevoegdheid 35 wijzigingen aangebracht die betrekking hebben op onderwerpen die vrijstellingsdrempels omvatten voor activagroottes en duurdere hypotheekleningen, regels voor hypotheekonderhoud en openbaarmakingsvereisten voor hypotheken, om maar een paar te noemen. Als een consument een klacht heeft waarbij een geldverstrekker betrokken is, is de CFPB de plek om deze in te dienen.