Regulatory Capture
Wat is Regulatory Capture?
Regulatory capture is een economische theorie die zegt dat regelgevende instanties gedomineerd kunnen worden door de industrieën of belangen die ze moeten reguleren. Het resultaat is dat een agentschap, belast met het handelen in het algemeen belang, in plaats daarvan handelt op een manier die de gevestigde bedrijven in de branche die het geacht wordt te reguleren, ten goede komt.
Belangrijkste leerpunten
- Regulatory capture is een economische theorie dat regelgevende instanties gedomineerd kunnen worden door de belangen die ze reguleren en niet door het algemeen belang.
- Het resultaat is dat het bureau in plaats daarvan handelt op een manier die de belangen ten goede komt die het geacht wordt te reguleren.
- Industrieën besteden grote budgetten aan het beïnvloeden van toezichthouders, terwijl individuele burgers slechts beperkte middelen uitgeven om voor hun eigen rechten op te komen.
Inzicht in Regulatory Capture
Regulatory capture, ook wel bekend als ‘de economische theorie van regulering’ of gewoon ‘capture theory’, werd in de jaren zeventig aan de wereld geïntroduceerd door wijlen George Stigler, een Nobelprijswinnaar aan de Universiteit van Chicago. Stigler merkte op dat gereguleerde industrieën een grote en onmiddellijke interesse behouden in het beïnvloeden van toezichthouders, terwijl gewone burgers minder gemotiveerd zijn. Als gevolg hiervan, hoewel de regels in kwestie, zoals vervuilingsnormen, vaak burgers in het algemeen treffen, is het onwaarschijnlijk dat individuen zo lobbyen bij regelgevers als gereguleerde industrieën.
Gereguleerde industrieën besteden grote budgetten aan het beïnvloeden van toezichthouders op federaal, staats- en lokaal niveau. Daarentegen geven individuele burgers slechts beperkte middelen uit om op te komen voor hun eigen rechten. Dit is een uitbreiding van het concept van geconcentreerde baten en verspreide kosten van regulering, openbaar beleid en collectieve actie in het algemeen, beschreven door econoom Mancur Olsen.
In veel gevallen komen de toezichthouders zelf uit de pool van branchedeskundigen en werknemers, deels vanwege de complexe en gespecialiseerde kennis die nodig is om een branche te reguleren, en kunnen ze na hun overheidsdienst ook weer aan het werk gaan in de branche. Dit staat bekend als de draaideur tussen overheid en bijzondere belangen. In sommige gevallen ruilen marktleiders de belofte van toekomstige banen in voor overweging van de regelgeving, waardoor draaideuren crimineel corrupt worden.
Regelgevende instanties die worden gecontroleerd door de industrieën die ze moeten reguleren, staan bekend als gevangengenomen agentschappen, en agentschappen vinden plaats wanneer die overheidsinstantie in wezen optreedt als een pleitbezorger voor de industrieën die zij reguleert. Dergelijke gevallen zijn misschien niet direct corrupt, aangezien er geen tegenprestatie is; in plaats daarvan beginnen de toezichthouders simpelweg te denken als de industrieën die ze reguleren, vanwege intensief lobbyen.
Zelfs goed georganiseerde groepen die voor strengere regelgeving zijn – zoals de Sierra Club, een bekende milieuactivist – hebben slechts bescheiden middelen in verhouding tot de belangen van de industrie.
Voorbeelden van Regulatory Capture
Het vastleggen van regelgeving is gebruikelijk in de hele economie en door de geschiedenis heen. Velen beweren dat het een alomtegenwoordige tendens is wanneer een bedrijfstak wordt gereguleerd, omdat zelfs regelgeving die bestaande bedrijven schaadt of kosten oplegt, ook de neiging heeft om toetredingsdrempels tot nieuwe bedrijven op te werpen.
Regelgeving heeft de neiging om de kosten van toegang tot een gereglementeerde markt te verhogen, omdat nieuwkomers niet alleen de kosten moeten dragen om de markt te betreden, maar ook om aan de regelgeving te voldoen. Regelgeving legt vaak expliciet toegangsbelemmeringen op, zoals licenties, vergunningen en certificaten van behoefte, zonder welke men wettelijk niet mag opereren in een markt of industrie. Gevestigde bedrijven kunnen zelfs een grandfather krijgen van regelgevers, wat betekent dat alleen nieuwkomers aan bepaalde regels zijn onderworpen.
Regulatory capture kan in sommige gevallen zelfs resulteren in deregulering van het gedrag van de veronderstelde onderwerpen van de regelgeving zelf, terwijl de regelgeving gehandhaafd blijft die hen ten goede komt, zoals toetredingsdrempels, subsidies en reddingsgaranties voor belastingbetalers.
Vervoer
De transportsector in de VS kan worden beschouwd als een klassiek voorbeeld van regulering. Aan het einde van de 19e eeuw, toen de industriële revolutie enorme nieuwe welvaart creëerde, pleitten de handelsregulatoren van de overheid openlijk voor de industrieën die ze beheersten, inclusief de spoorwegen. Grote spoorwegmaatschappijen pleitten zelf voor regulering door de Interstate Commerce Commission (ICC) onder de Interstate Commerce Act van 1887, en de ICC stond de spoorwegindustrie toe om als een effectief kartel te functioneren.
Financiën
monetaire en fiscale reddingsoperaties, in hoge mate heeft bijgedragen aan de VS. huizenbubbel en de daaropvolgende grote recessie van de late jaren 2000.
Kritiek op Regulatory Capture
Sommige economen doen geen afbreuk aan het belang van regulering. Ze wijzen erop dat veel grote industrieën die lobbyen bij regelgevers, zoals industrieën in de fossiele brandstoffensector, lagere winsten hebben behaald als gevolg van regulering. Met andere woorden, deze economen beweren dat de lobby-inspanningen er niet in zijn geslaagd om agentschappen te vangen.