Robert E. Lucas Jr
Wie is Robert E. Lucas Jr?
Robert Emerson Lucas Jr. is eennieuwe klassieke econoom aan de Universiteit van Chicago, bekend om zijn prominente rol bij het ontwikkelen van micro-economische grondslagen voor macro-economie op basis van rationele verwachtingen. Hij won in 1995 de Nobelprijs voor de economie voor zijn bijdragen aan de theorie van rationele verwachtingen.
Belangrijkste leerpunten
- Robert E. Lucas Jr. is een nieuwe klassieke econoom en jarenlang hoogleraar aan de Universiteit van Chicago.
- Lucas is vooral bekend om zijn ontwikkeling van de theorie van rationele verwachtingen en de gelijknamige Lucas Critique van macro-economisch beleid.
- Lucas ontving in 1995 de Nobelprijs voor zijn bijdragen aan de economische theorie.
Inzicht in Robert E. Lucas Jr.
Robert E. Lucas Jr. werd op 15 september 1937 geboren als oudste kind van Robert Emerson Lucas Sr. en Jane Templeton Lucas in Yakima, Washington. Lucas behaalde in 1959 een Bachelor of Arts in History van de University of Chicago. Hij studeerde aanvankelijk afgestudeerd aan de University of California, Berkeley, voordat hij om financiële redenen terugkeerde naar Chicago. In 1964 behaalde hij zijn Ph. D.in economie.2
Aanvankelijk geloofde hij dat zijn academische leven rond geschiedenis zou draaien, en hij zette zijn economische studies pas voort nadat hij tot de conclusie was gekomen dat economie de ware motor van de geschiedenis is. Het is veelbetekenend dat Lucas beweerde economie te hebben gestudeerd vanuit een ‘marxistisch’ standpunt, in de zin dat Marx geloofde dat de enorme, onpersoonlijke krachten die de geschiedenis aandrijven, grotendeels een kwestie van economie zijn.
Lucas werd professor aan de Carnegie Mellon University aan de Graduate School of Industrial Administration, voordat hij in 1975 terugkeerde naar de University of Chicago. Momenteel is hij emeritus hoogleraar aan de University of Chicago.
In 1995 ontving Lucas de Nobelprijs voor de Memorial Prize in Economics voor het ontwikkelen van de theorie van rationele verwachtingen.
Bijdragen
Lucas is het meest bekend om zijn bijdragen aan de macro-economie, waaronder de ontwikkeling van de nieuwe klassieke school voor macro-economie en de Lucas Critique. Lucas heeft een groot deel van zijn academische carrière besteed aan het onderzoeken van de implicaties van de theorie van rationele verwachtingen in de macro-economie. Hij leverde ook belangrijke bijdragen aan theorieën over economische groei.
Rationele verwachtingen
Lucas bouwde zijn carrière op met het idee dat mensen in de economie rationele verwachtingen vormen over toekomstige gebeurtenissen en de impact van macro-economisch beleid. In een paper in 1972 verwerkte hij het idee van rationele verwachtingen om de Friedman – Phelps theorie van de verticale Phillips Curve op lange termijn uitte breiden. Een verticale Phillips-curve impliceert dat expansief monetair beleid de inflatie zal verhogen, zonder de economie te stimuleren.
Lucas voerde aan dat als (zoals wordt aangenomen in de micro-economie) mensen in de economie rationeel zijn, alleen onverwachte veranderingen in de geldhoeveelheid een impact zullen hebben op output en werkgelegenheid; anders zullen mensen hun loon- en prijseisen gewoon rationeel bepalen in overeenstemming met hun verwachtingen van toekomstige inflatie zodra een monetair beleid wordt aangekondigd en het beleid zal alleen een impact hebben op prijzen en inflatiecijfers. Dus niet alleen (volgens Friedman en Phelps) is de Phillips Curve verticaal op de lange termijn, maar ook verticaal op de korte termijn, behalve wanneer monetaire beleidsmakers onaangekondigde, onvoorspelbare of echt verrassende bewegingen kunnen maken die marktdeelnemers niet kunnen anticiperen.
De Lucas-kritiek
Hij ontwikkelde ook de Lucas Critique van economische beleidsvorming, die stelt dat relaties tussen economische variabelen die zijn waargenomen in gegevens uit het verleden of geschat door macro-econometrische modellen niet betrouwbaar zijn voor economische beleidsvorming omdat mensen hun verwachtingen en gedrag rationeel aanpassen op basis van hun begrip van de impact van economisch beleid.. De verwachtingen over de economische omstandigheden en het beleid die het gedrag van consumenten, bedrijven en investeerders hebben gevormd tijdens de perioden waaruit gegevens uit het verleden worden gehaald, zullen vaak niet meer gelden zodra de omstandigheden en het beleid veranderen.
Dit betekent dat economische beleidsmakers niet op betrouwbare wijze kunnen hopen de economie te beheren door te sleutelen aan sleutelvariabelen, zoals geldhoeveelheid of rentetarieven, omdat hierdoor ook de relatie verandert tussen deze variabelen en de variabelen die de beoogde resultaten vertegenwoordigen, zoals BBP of werkloosheidscijfers. Zo pleit de Lucas Critique tegen activistisch macro-economisch beleid gericht op het sturen van de economie.
Economische groei en ontwikkelingseconomie
Lucas leverde ook bijdragen aan de endogene groeitheorie en aan het verenigen van groeitheorie (die vooral van toepassing was op groei in ontwikkelde economieën) met ontwikkelingseconomie (toegepast op minder ontwikkelde economieën). Dit omvat het Lucas-Uzawa-model, dat economische groei op lange termijn uitlegt als afhankelijk van de accumulatie van menselijk kapitaal, en de Lucas Paradox, waarin wordt gevraagd waarom kapitaal niet lijkt te stromen naar regio’s van de wereld waar kapitaal relatief schaars is (en dus een hoger rendement) zoals de neoklassieke groeitheorie zou voorspellen.