Hoe besparingen de economie kunnen redden

Amerikanen staan ​​om veel dingen bekend, maar sparen is daar niet een van. In de twee decennia tussen 2000 en 2020 vertoonde het totale besparingspercentage onder Amerikanen een neerwaartse trend. In feite kende de nationale spaarquote in deze periode een historisch dieptepunt – en werd zelfs negatief in 2005.

Hoewel de meeste Amerikanen weten dat sparen belangrijk is, kan het hebben van geld op de bank in de vorm van sparen een uitkomst zijn wanneer de economie moeilijke tijden doormaakt (wat onvermijdelijk zal zijn, gezien de cyclische aard van het financiële systeem). Het idee dat spaargeld helpt in een moeilijke economie is geen wereldschokkende openbaring. Maar het zal u misschien verbazen hoeveel een hoge spaarquote het economisch herstel van een heel land kan versnellen. Geld besparen is echter altijd een goed advies, ongeacht de toestand van de economie.

Een voorkeur voor krediet

Terwijl Amerikanen steeds minder spaarden, hadden veel Amerikanen ook een grotere voorkeur om aankopen te doen met een vorm van krediet. Hoewel de brede acceptatie van het gebruik van krediet in de vroege jaren 2000 heeft bijgedragen aan een aanzienlijke groei in de VS, kan dit ook gepaard zijn gegaan met aanzienlijke kosten. Met vrij beschikbaar krediet, zou je kunnen zeggen dat veel consumenten hun kredietlijnen (en het eigen vermogen ) gebruikten alsof het een spaarrekening was.

Een voorbeeld hiervan is de kettingreactie van wanbetalingen tijdens de economische neergang die nu de Grote Recessie wordt genoemd. Dit bracht iets aan het licht dat eigen is aan ons kredietsysteem: de prevalentie van kredietverzuim. Terwijl een instortende onroerendgoedmarkt overbelaste consumenten onder water duwde bij hun hypotheekbetalingen, merkten diezelfde consumenten op het laatste moment dat ze hun uitgaven drastten en in gebreke gingen.

Toen de kredietmarkt in beslag werd genomen en de kredietlijnen voor consumenten begonnen te verschrompelen, begonnen mensen te beseffen dat de kredietlimieten op hun rekeningen niet hetzelfde waren als contant geld op de bank. Deze kettingreactie van wanbetalingen leidde op zijn beurt tot een verminderde economische output en meer banenverlies. Voor degenen wier spaargeld al op was, hadden een afname van de totale economische productie en hogere werkloosheidscijfers een verdere impact op hen. Een klein aantal consumenten en kredietverstrekkers was zeer snel in staat om een ​​groter deel van de economie te beïnvloeden vanwege de verwevenheid van het financiële systeem.

Hoe besparingen consumenten en de economie in het algemeen helpen

Zeker, hogere spaarreserves betekenen dat consumenten kussens hebben die kunnen helpen om overweldigende kosten op te vangen zonder het gat dieper te graven. Maar net zo belangrijk is dat als een hoger deel van het inkomen wordt toegewezen aan spaargeld, de kosten voor levensonderhoud lager zijn – en dat consumenten hun budget kunnen aanpassen om een ​​groter deel van het inkomen te besteden aan hogere hypotheekbetalingen of beter te compenseren als ze hun baan verliezen.

Dat vermogen om met financiële problemen om te gaan, betekent uiteindelijk dat de economie zich veel sneller herstelt. Immers, als de rekeningen worden betaald, kunnen de banken, nutsbedrijven en supermarkten hun deuren openhouden – en hun arbeiders aan het werk houden.

Het risico van besparingen

Dat wil niet zeggen dat besparingen zonder risico zijn; iedereen die aan het begin van de Grote Recessie – in oktober 2008 – aandelen op zijn pensioenrekeningen had staan, kan dat beamen. Zelfs overheidsingrijpen kan tegen spaarders werken; stimuleringsuitgaven en verhoogde inflatie kunnen beide de kracht van contante besparingen tegenwerken.

Wanneer een regering haar burgers een economisch stimuleringspakket biedt, financiert ze die uitgaven doorgaans met extra staatsschulden (die uiteindelijk door toekomstige generaties moeten worden afbetaald). Vanuit één perspectief betekent dit dat spaarders op een bepaald moment in de toekomst gedwongen worden om niet-spaarders te redden. Simpelweg meer geld drukken is een andere manier waarop regeringen kunnen betalen voor wetgeving die een federale stimulans omvat. Wanneer dit gebeurt, is er een groter risico op inflatie. Men kan zeggen dat inflatie de grootste moordenaar van besparingen is.

Met inflatie heeft elke dollar op uw spaarrekening minder reële koopkracht. Koopkracht is de waarde van een valuta uitgedrukt in termen van het aantal goederen of diensten dat een geldeenheid kan kopen. Bij hoge inflatiecijfers kan een munteenheid, bijvoorbeeld een Amerikaanse dollar, niet dezelfde hoeveelheid goederen kopen als in een voorgaande periode.

Hoewel de risico’s van inflatie reëel zijn, is er bij hoge persoonlijke besparingen minder behoefte aan overheidsstimulansen. Dit komt doordat de financiën van het land op consumentenniveau worden geschraagd. Zoals bij de meeste economische crises, schoot de nationale spaarquote omhoog in de nasleep van de Grote Recessie. Deze trend was waarschijnlijk gedeeltelijk het gevolg van die mensen die het zich konden veroorloven om de beslissing te nemen om hun geld op te bergen in afwachting van moeilijkere tijden die komen gaan.

Het komt neer op

Zowel op persoonlijk als op nationaal niveau is het handhaven van een solide spaarquote een van de beste remedies voor economische ellende. Hoewel dat betekent dat Amerikanen binnen hun middelen zullen moeten leven, betekent het ook dat we in de toekomst minder vatbaar zullen zijn voor economische neergang. Wat nog moet worden bezien, is of consumenten zich in de toekomst de lessen van eerdere economische recessies zullen herinneren en een voorzichtiger spaarniveau zullen handhaven in tijden waarin krediet vrijelijk stroomt.