Smoot-Hawley Tariff Act
Wat is de Smoot-Hawley Tariff Act?
De Smoot-Hawley Tariff Act van 1930 verhoogde de Amerikaanse invoerrechten met als doel de Amerikaanse boeren en andere industrieën te beschermen tegen buitenlandse concurrentie. De daad wordt nu algemeen beschuldigd van het verergeren van de ernst van de Grote Depressie in de VS en de rest van de wereld.
Formeel de United States Tariff Act van 1930 genoemd, wordt de wet gewoonlijk het Smoot-Hawley-tarief of het Hawley-Smoot-tarief genoemd. Het werd gesponsord door senator Reed Owen Smoot (R-Utah) en Rep. Willis Chatman Hawley (R-Ore.).
Inzicht in de Smoot-Hawley Tariff Act
De Smoot-Hawley Tariff Act, van kracht in juni 1930, voegde ongeveer 20% toe aan de reeds hoge invoerrechten van de Verenigde Staten op buitenlandse landbouwproducten en industrieproducten. Een wet die in 1922 werd aangenomen, de Fordney-McCumber Act, had de gemiddelde invoerbelasting op buitenlandse goederen tot ongeveer 40% verhoogd.
Belangrijkste leerpunten
- De Smoot-Hawley Act verhoogde de tarieven op buitenlandse import naar de VS met ongeveer 20%.
- Minstens 25 landen reageerden door hun eigen tarieven op Amerikaanse goederen te verhogen.
- De wereldhandel kelderde, wat bijdroeg aan de nadelige gevolgen van de Grote Depressie.
De oorspronkelijke focus van de Smoot-Hawley-wetgeving was het verbeteren van de bescherming van Amerikaanse boeren, die moeite hadden om te concurreren met landbouwimporten uit het buitenland, met name uit Europa. Al snel begonnen lobbyisten voor andere sectoren van de Amerikaanse industrie soortgelijke bescherming te eisen voor hun eigen producten.
Effect van de grote crash van ’29
De eerste poging om het wetsvoorstel goed te keuren mislukte en werd begin 1929 gehinderd door gematigde republikeinen in de Senaat. Met de beurscrash van 1929 nam de aantrekkingskracht van protectionistische en isolationistische sentimenten echter toe. Het wetsvoorstel werd in de Senaat met een kleine marge van 44 tegen 42 aangenomen en het zeilde door de Tweede Kamer met een stem van 222 tegen 153.
President Herbert Hoover ondertekende de wet op 17 juni 1930, ondanks wijdverbreide oppositie, waaronder een petitie ondertekend door meer dan 1.000 economen waarin hij er bij hem op aandrong er een veto over uit te spreken.
De officiële website van de Amerikaanse Senaat noemt Smoot-Hawley “een van de meest rampzalige daden in de geschiedenis van het congres”.
Hoover merkte optimistisch op dat hij onder de wet de bevoegdheid had om specifieke tarieven met wel 50% te verhogen of te verlagen, waardoor hij “snelle en effectieve actie kon bespoedigen als er klachten ontstaan”.
Een wereldwijde reactie
Er ontstonden bijna onmiddellijk klachten. De tariefverhogingen in Smoot-Hawley drukten de economieën van landen die al onder de Grote Depressie leden en de kosten van wederopbouw na de Eerste Wereldoorlog.
Een opmerkelijke verliezer in de handelsoorlogen was Duitsland, dat al worstelde om de oorlogsherstelbetalingen terug te betalen aan de VS en andere naties die als overwinnaar uit de oorlog waren gekomen.
Zoals de Nobelprijswinnende MIT-econoom Paul A. Samuelson opmerkte in zijn veel gebruikte leerboek Economics : ‘Cynici waren opgetogen over het spektakel van een land dat probeert schulden uit het buitenland te innen en tegelijkertijd de importgoederen buitensluit die alleen zorgde voor de betaling van die schulden. “
66%
De hoeveelheid internationale handel daalde wereldwijd tussen 1929 en 1934, mede als gevolg van de Smoot-Hawley Tariff Act van 1930.
Al snel hadden 25 landen wraak genomen door hun eigen tarieven te verhogen. Als gevolg hiervan liep de internationale handel drastisch terug, wat resulteerde in een wereldwijde daling van 66% tussen 1929 en 1934. Zowel de Amerikaanse export als de import daalde aanzienlijk.
Een verandering van richting
Bij de verkiezingen van 1932 werd president Hoover verslagen door Franklin D. Roosevelt en zowel Smoot als Hawley verloren hun zetels in het Congres. Bij zijn aantreden begon president Roosevelt te werken aan het verlagen van de tarieven.
Het Congres keurde in 1934 de wet inzake wederzijdse handelsovereenkomsten goed. Die wet droeg de bevoegdheid voor het tariefbeleid over aan het Witte Huis en machtigde de president om met buitenlandse staatshoofden te onderhandelen over lagere tarieven aan beide kanten.
In de daaropvolgende decennia hebben de Verenigde Staten de internationale handel gestaag aangemoedigd door een leidende rol op zich te nemen in de General Agreement on Tariffs and Trade (GATT), de North American Free Trade Agreement (NAFTA) en de Wereldhandelsorganisatie (WTO).
Tot op de dag van vandaag verschillen economen over de mate waarin de Smoot-Hawley Act de Grote Depressie heeft verergerd. Sommigen zeggen dat het effect minimaal was omdat de internationale handel toen een relatief klein onderdeel uitmaakte van de Amerikaanse economie.
Maar niemand lijkt te denken dat het een goed idee was. De officiële website van de Amerikaanse Senaat verwijst naar Smoot-Hawley als “een van de meest rampzalige daden in de geschiedenis van het congres”.