Sociale licentie om te opereren (SLO)

Wat is de sociale licentie om te opereren (SLO)?

De sociale licentie om te opereren (SLO), of simpelweg sociale licentie, verwijst naar de voortdurende acceptatie van de standaard zakelijke praktijken en operationele procedures van een bedrijf of branche door zijn werknemers, belanghebbenden en het grote publiek. Het concept van sociale vergunning hangt nauw samen met het concept van duurzaamheid en de triple bottom line.

Inzicht in de Social License to Operate (SLO)

De SLO wordt in de loop van de tijd langzaam gecreëerd en onderhouden, terwijl een bedrijf vertrouwen opbouwt bij de gemeenschap waarin het actief is en bij andere belanghebbenden. Men moet zien dat een bedrijf verantwoordelijk opereert, zorg draagt ​​voor zijn medewerkers en het milieu, en een goede corporate citizen is. Als er zich toch problemen voordoen, moet het bedrijf snel handelen om de problemen op te lossen, anders komt de SLO in gevaar.

SLO is moeilijk te definiëren en onmogelijk te meten. Bedrijven en industrieën komen het concept vaak pas tegen als het te laat is.

Opvallende rampen, zoals BP’s Deepwater Horizon-olieramp, zijn nachtmerries voor bedrijven en de sociale vergunning van hele industrieën, maar zelfs kleinere problemen kunnen een impact hebben. De onvoorbereide openbare opmerkingen van een chief executive officer (CEO) kunnen een bedreiging vormen voor de sociale licentie van een bedrijf, en deze blunders leiden er vaak toe dat de dader door het bedrijf wordt ingeblikt en aan de kaak wordt gesteld.

De toenemende normen voor sociale licentie om te opereren (SLO)

De normen waaraan bedrijven geacht worden zich te gedragen, nemen in de loop van de tijd toe. Dingen die 100 jaar geleden niet ongebruikelijk zouden zijn geweest, zoals kinderarbeid en onveilige werkomstandigheden, zijn in veel landen verboden. Zaken die 25 jaar geleden niet ongebruikelijk waren, zoals uitsluitend mannelijke leidinggevenden en bestuursleden, discriminerende aanwervingspraktijken en outsourcing naar regio’s zonder vergelijkende arbeidsregels, worden nu onder de loep genomen en zijn wellicht op weg naar buiten.

Naarmate de tijd verstrijkt, voelen deze veranderingen als gezond verstand – natuurlijk mogen tabaksadvertenties niet gericht zijn op kinderen en mogen raffinaderijen geen afval in stromen pompen. Deze nu taboe-acties werden echter ooit beschouwd als slimme zakelijke tactieken.

Om een ​​sociale licentie te beschermen en op te bouwen, worden bedrijven aangemoedigd om eerst het juiste te doen en vervolgens te zien dat ze het juiste doen. Dit betekent dat toeleveringsketens, afvalbeheer, personeelsbeheer en alle andere aspecten van een bedrijf kritisch moeten worden geëvalueerd en opnieuw moeten worden geëvalueerd.

Leidinggevenden moeten zichzelf dezelfde vragen stellen als ze denken dat een woedende pers zou komen. Moeten we kopen bij de goedkoopste leverancier? Wat weten we over hun werking? Zullen we verstrikt raken in zoiets als de instorting van de fabriek in Bangladesh in 2013? Behandelen we ons eigen personeel eerlijk?

Sommige dingen die vijf of tien jaar geleden vanuit een kostenbesparend perspectief logisch waren, kunnen een bedrijf op de lange termijn veel meer kosten als het hun sociale licentie in gevaar brengt.