Zachte commissies
Wat zijn zachte commissies?
Een zachte commissie, of zachte dollars, is een op transacties gebaseerde betaling die door een vermogensbeheerder aan een makelaar-dealer wordt gedaan en die niet in werkelijke dollars wordt betaald. Zachte provisies stellen investeringsmaatschappijen en institutionele fondsen in staat om een deel van hun uitgaven te dekken via handelscommissies, in tegenstelling tot normale directe betalingen via provisies in harde dollars, die moeten worden gerapporteerd. Bijvoorbeeld het ontvangen van onderzoek van een tegenpartij in ruil voor het gebruik van hun makelaarsdiensten. De uitgave zou dus worden geclassificeerd als een handelsprovisie en zou in dit geval tegelijkertijd hun gerapporteerde uitgaven voor onderzoek verlagen.
Het investerende publiek heeft de neiging om een negatieve perceptie te hebben van softdollararrangementen. Ze zijn van mening dat bedrijven aan de buy-side hun uitgaven moeten betalen uit hun winsten. Als zodanig wordt het gebruik van compensatie in harde dollars steeds gebruikelijker.
Belangrijkste leerpunten
- Zachte commissies, ook wel zachte dollars genoemd, zijn manieren waarop klanten van financiële bedrijven voor hun diensten kunnen betalen via commissie-inkomsten in plaats van directe betaling via flacon.
- Een voorbeeld is een beleggingsfonds dat onderzoeks- en adviesdiensten ontvangt in ruil voor het verzenden van een orderstroom via een makelaarskantoor.
- De praktijk van zachte commissies wordt soms als onethisch of oneerlijk beschouwd.
Zachte commissies afbreken
Het gebruik van zachte dollarcompensatie door geregistreerde investeringsmaatschappijen met door sectie 28 (e) van de Securities Exchange Act van 1934. Hedgefondsen vallen echter niet onder de dekking, aangezien ze over het algemeen niet geregistreerd zijn. Als zachte commissies worden gebruikt buiten de artikel 28 (e) -regelgeving, moet de openbaarmaking aan beleggers worden gedaan.
Veel beleggingsfondsen kopen onderzoek of diensten met zachte commissies, omdat het fonds hierdoor geen kosten voor kostengevoelige beleggers kan rapporteren. Dankzij zachte commissies kunnen fondsen hun uitgaven financieren en uiteindelijk hun kostenratio’s verlagen door in te stemmen met lagere transactieprijzen. Dit type rapportage heeft om verschillende redenen vaak geleid tot rapportageproblemen voor fondsbedrijven.
Zachte kritiek van de Commissie
De belegger draagt in wezen de kosten van onderzoek en andere gebundelde diensten die worden geleverd in een zachte-provisie-transactie, maar een vermogensbeheerder maakt ze niet openbaar. Ze zijn ingebouwd in de transactiekosten, wat van invloed is op de langetermijnprestaties van een fonds. Sommigen speculeren dat zachte commissies de kosten per aandeel voor het uitvoeren en vereffenen van institutionele transacties met ongeveer 2-3% kunnen opdrijven, hoewel er weinig betrouwbaar onderzoek naar is.
Het gebruik van zachte commissies is niet transparant. Ze zijn niet vergelijkbaar, noch zijn ze consistent tussen verschillende producten of bedrijven. Wat de ene beleggingsbeheerder ontvangt in de vorm van diensten, kan verschillen van wat een andere beheerder ontvangt. Als zodanig zal een belegger nooit weten welk deel van zijn transactiekosten wordt toegepast op de soft services of op zijn daadwerkelijke investering.
Soft Commission History
Zachte commissies hebben een lange geschiedenis in de makelaardij. De New York Stock Exchange publiceerde jarenlang een provisieschema met vaste prijs. Omdat makelaars niet op prijs konden concurreren, probeerden ze klanten binnen te halen door aanvullende diensten te verlenen, zoals onderzoek. Dit stond bekend als ‘bundeling’. In het begin van de jaren zeventig onderzocht de regering de prijsstelling en kwam later tot de conclusie dat het om prijsafspraken ging.
Vanaf 1 mei 1975, een datum die in de makelaardij vaak ‘May Day’ wordt genoemd, zouden makelaars commissies voor elke transactie met elke klant moeten onderhandelen. Toen de deadline naderde, probeerden makelaars zichzelf te herstructureren door meer diensten aan te bieden en afzonderlijk over de prijs van dergelijke diensten te onderhandelen. Door een dergelijke herstructurering – bekend als ‘ontbundeling’ – ontstonden discountmakelarij. Ondertussen lobbyde de industrie bij het Congres voor het recht om te behouden, inclusief de kosten van investeringsonderzoek dat wordt aangeboden aan institutionele klanten als onderdeel van de commissie. De regel van 1 mei werd vervolgens gewijzigd [in artikel 28 (e)] om een veilige havenstatus te geven aan elke fiduciair die meer betaalt dan hun onderhandelde commissie voor onderzoek of diensten.
Ondanks kritiek worden zachte commissies nog steeds veel gebruikt in de VS Ze zijn elders legaal (Singapore, Hong Kong, Canada, Verenigd Koninkrijk) maar strenger gereguleerd dan in de VS Zachte commissies zijn bijvoorbeeld legaal in Australië, maar moeten volledig en openbaar worden gemaakt.
(Voor meer informatie over zachte commissies, zie het SEC-inspectierapport over de zachte dollarpraktijken van broker-dealers, beleggingsadviseurs en beleggingsfondsen.)