Strategische assetallocatie
Wat is strategische assetallocatie?
Strategische activaspreiding is een portfoliostrategie. De belegger stelt doelallocaties vast voor verschillende activaklassen en brengt de portefeuille periodiek opnieuw in evenwicht. De portefeuille is herwogen naar de oorspronkelijke toewijzingen wanneer ze significant afwijken van de oorspronkelijke instellingen als gevolg van verschillen in rendement van de verschillende activa.
Belangrijkste leerpunten:
Strategische activaspreiding is een portefeuillestrategie waarbij de belegger streeftoewijzingen voor verschillende activaklassen vaststelt en de portefeuille periodiek opnieuw in evenwicht brengt.
De beoogde allocaties zijn gebaseerd op factoren zoals de risicotolerantie van de belegger, de tijdshorizon en de beleggingsdoelstellingen.
De portefeuille wordt opnieuw in evenwicht gebracht wanneer de oorspronkelijke allocaties aanzienlijk afwijken van de initiële instellingen vanwege verschillende rendementen.
Inzicht in strategische assetallocatie
Bij strategische activaspreiding zijn de beoogde allocaties afhankelijk van verschillende factoren: de risicotolerantie van de investeerder, de tijdshorizon en de investeringsdoelstellingen. Ook kunnen de toewijzingen in de loop van de tijd veranderen als de parameters veranderen. Strategische activaspreiding is compatibel met een buy-and-hold strategie in tegenstelling tot tactische activaspreiding, die geschikter is voor een actieve handelsbenadering. Strategische en tactische stijlen voor activaspreiding zijn gebaseerd op de moderne portefeuilletheorie, die de nadruk legt op diversificatie om het risico te verminderen en het portefeuillerendement te verbeteren.
Voorbeeld van strategische activatoewijzing
Stel dat de 60-jarige mevrouw Smith, die een conservatieve benadering van beleggen heeft en vijf jaar voor haar pensioen staat, een strategische activaspreiding heeft van 40% aandelen / 40% vastrentende waarden / 20% contanten. Stel dat mevrouw Smith een portefeuille van $ 500.000 heeft en haar portefeuille jaarlijks opnieuw in evenwicht brengt. De dollarbedragen die op het moment van het vaststellen van de beoogde allocaties aan de verschillende activaklassen worden toegewezen, zijn aandelen $ 200.000, vastrentende waarden $ 200.000 en contanten $ 100.000.
Stel dat de aandelencomponent van de portefeuille in een jaar tijd een totaalrendement van 10% heeft gegenereerd, terwijl vastrentende waarden 5% en contanten 2% hebben opgeleverd. De samenstelling van de portefeuille is nu $ 220.000 aandelen, $ 210.000 vastrentende waarden en $ 102.000 contanten.
De portefeuillewaarde is nu $ 532.000, wat betekent dat het totale rendement op de portefeuille over het afgelopen jaar 6,4% bedroeg. De portefeuille is nu samengesteld uit aandelen 41,3%, vastrentende waarden 39,5% en contanten 19,2%.
Op basis van de oorspronkelijke toewijzingen moet de portefeuillewaarde van $ 532.000 als volgt worden toegewezen: aandelen $ 212.800, vastrentende waarden $ 212.800 en contanten $ 106.400. De onderstaande tabel toont de aanpassingen die aan elke beleggingscategorie moeten worden doorgevoerd om terug te keren naar de oorspronkelijke of beoogde allocaties.
Dus moet $ 7.200 van de eigen-vermogenscomponent worden verkocht om de aandelenallocatie terug te brengen naar 40%, waarbij de opbrengst wordt gebruikt om $ 2.800 aan vast inkomen te kopen en het saldo van $ 4.400 wordt toegewezen aan contanten.
Houd er rekening mee dat, hoewel wijzigingen in de beoogde toewijzingen op elk moment kunnen worden uitgevoerd, deze relatief zelden worden uitgevoerd. In dit geval kan mevrouw Smith haar toewijzing binnen vijf jaar, wanneer ze op het punt van pensionering staat, wijzigen in 20% aandelen, 60% vastrentende waarden en 20% contanten om haar portefeuillerisico te verminderen. Afhankelijk van de waarde van de portefeuille op dat moment, zou dit aanzienlijke wijzigingen in de samenstelling van de portefeuille noodzakelijk maken om de nieuwe beoogde allocaties te realiseren.