Belastingverdrag

Wat is een belastingverdrag?

Een belastingverdrag is een bilaterale overeenkomst (twee partijen) die door twee landen is gesloten om problemen op te lossen met betrekking tot dubbele belasting van passieve en actieve inkomsten van elk van hun respectieve burgers. Verdragen inzake inkomstenbelasting bepalen over het algemeen het bedrag aan belasting dat een land kan toepassen op het inkomen, het vermogen, het vermogen of het vermogen van een belastingbetaler.  Een inkomstenbelastingverdrag wordt ook wel een dubbelbelastingverdrag (DTA) genoemd.

Sommige landen worden gezien als belastingparadijzen. Over het algemeen is een belastingparadijs een land of plaats met lage of geen vennootschapsbelasting waardoor buitenlandse investeerders er een bedrijf kunnen opzetten. Belastingparadijzen sluiten doorgaans geen belastingverdragen.

Hoe een belastingverdrag werkt

Wanneer een persoon of bedrijf in het buitenland investeert, kan de vraag rijzen in welk land de inkomsten van de investeerder moeten worden belast. Beide landen – het land van herkomst en het land van verblijf – kunnen een belastingverdrag aangaan om overeen te komen welk land het beleggingsinkomen moet belasten om te voorkomen dat hetzelfde inkomen tweemaal wordt belast.

Het land van herkomst is het land waar de inkomende investeringen plaatsvinden. Het bronland wordt ook wel het kapitaalimporterende land genoemd. Het land van verblijf is het land van verblijf van de investeerder. Het woonland wordt ook wel het kapitaalexporterende land genoemd.

Om dubbele belasting te voorkomen, kunnen belastingverdragen een van de volgende twee modellen volgen: het model van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) en het Modelverdrag van de Verenigde Naties (VN).3

OESO-model voor belastingverdrag versus model van VN-belastingverdrag

De Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) is een groep van 37 landen die zich inzetten voor de bevordering van wereldhandel en economische vooruitgang.5

Het OESO-belastingverdrag naar inkomen en vermogen is gunstiger voor kapitaalexporterende landen dan voor kapitaalimporterende landen. Het vereist dat het bronland zijn belasting op bepaalde categorieën van inkomsten verdiend door inwoners van het andere verdragsland geheel of gedeeltelijk opgeeft.

De twee betrokken landen zullen profiteren van een dergelijke overeenkomst als de handels- en investeringsstroom tussen de twee landen redelijk gelijk is en het woonland alle inkomsten belast die door het bronland zijn vrijgesteld.

Het tweede model van het belastingverdrag wordt formeel aangeduid als het VN-modelverdrag inzake dubbele belasting tussen ontwikkelde en ontwikkelingslanden. De VN is een internationale organisatie die de politieke en economische samenwerking tussen haar lidstaten wil versterken.

Een verdrag dat het model van de VN volgt, geeft gunstige belastingrechten aan het buitenlandse investeringsland. Deze gunstige belastingregeling komt doorgaans ten goede aan ontwikkelingslanden die inkomende investeringen ontvangen. Het geeft het bronland meer belastingrechten over het bedrijfsinkomen van niet-ingezetenen in vergelijking met het OESO-modelverdrag.  Het modelverdrag van de Verenigde Naties is sterk gebaseerd op het OESO-modelverdrag.

Speciale overwegingen

Een van de belangrijkste aspecten van een belastingverdrag is het beleid van het verdrag inzake bronbelasting, omdat het bepaalt hoeveel belasting wordt geheven over inkomsten (rente en dividenden) uit effecten die eigendom zijn van een niet-ingezetene.

Als bijvoorbeeld een belastingverdrag tussen land A en land B bepaalt dat hun bilaterale bronbelasting op dividenden 10% bedraagt, zal land A dividendbetalingen die naar land B gaan, belasten tegen een tarief van 10%, en vice versa.

De VS heeft belastingverdragen met meerdere landen die helpen om de belasting die ingezetenen van het buitenland betalen te verminderen of te elimineren. Deze verlaagde tarieven en vrijstellingen verschillen per land en per specifieke inkomenscomponent.

Volgens dezelfde verdragen worden inwoners of staatsburgers van de VS tegen een verlaagd tarief belast, of zijn zij vrijgesteld van buitenlandse belastingen, over bepaalde inkomsten die zij ontvangen uit bronnen in het buitenland. Belastingverdragen zijn wederkerig omdat ze in beide verdragslanden van toepassing zijn.

Inkomstenbelastingverdragen bevatten doorgaans een clausule, ook wel een “spaarclausule” genoemd, die bedoeld is om te voorkomen dat inwoners van de VS profiteren van bepaalde delen van het belastingverdrag om belastingheffing op een binnenlandse bron van inkomsten te vermijden.

Voor personen die ingezetenen zijn van landen die geen belastingverdragen met de VS hebben, wordt elke bron van inkomsten die binnen de VS wordt verdiend, op dezelfde manier en tegen dezelfde tarieven belast die worden vermeld in de instructies voor de toepasselijke Amerikaanse belastingaangifte.

Voor individuen die inwoner zijn van de VS, is het belangrijk om in gedachten te houden dat sommige individuele staten binnen de VS de bepalingen van belastingverdragen niet naleven.