Tertiair herstel

Wat is tertiair herstel?

Tertiaire winning, ook wel Enhanced Oil Recovery (EOR) genoemd, is de derde fase die wordt gebruikt om olie uit een oliereserve te halen. 

Omdat het duurder en duurder is dan de fasen van primaire winning en secundaire winning, wordt tertiaire winning alleen uitgevoerd als de olieprijs hoog genoeg is om de investering te rechtvaardigen.

Hoe tertiair herstel werkt

De primaire herstelfase van het winnen van olie uit een reservaat werkt door gebruik te maken van de natuurlijke ongelijkheid in druk tussen het oppervlak van de oliebron en zijn ondergrondse reserves. Meestal wordt dit gedaan door de druk in de oliereserve te verhogen met behulp van stoom- of aardgasinjecties.

Hoewel er veel specifieke tertiaire terugwinningstechnieken zijn, berusten alle variaties van deze extractiefase in het algemeen op directe beïnvloeding van de chemische samenstelling van de olie die in de reserve achterblijft. Het proces van tertiair herstel is afhankelijk van injecties die zijn ontworpen om de viscositeit van de resterende olie te verlagen, waardoor het gemakkelijker wordt om te extraheren.

Terwijl de primaire en secundaire terugwinningsfasen doorgaans tussen 10% en 40% van de beschikbare put extraheren, wordt tertiaire terugwinning gebruikt om het resterende deel terug te winnen. Vanwege de hogere kosten kunnen grondstofwinningsbedrijven echter opzettelijk oliebronnen verlaten zonder door te gaan naar tertiair herstel als de olieprijs niet hoog genoeg is om de kosten te rechtvaardigen.

Er zijn drie primaire methoden voor tertiaire terugwinning, waarbij respectievelijk warmte, gas en chemische injecties worden gebruikt.

Bij de thermische terugwinningsmethode wordt het reservoir verwarmd door de injectie van water, dat snel wordt omgezet in stoom. De stoom verwarmt vervolgens de olie, waardoor deze viscositeit verliest en daardoor gemakkelijker naar het lagedrukgebied van het oppervlak stroomt. 

De gasinjectiemethode werkt door gassen, zoals kooldioxide, stikstof of aardgas, in het reservoir te pompen. Deze gassen zetten dan uit, waardoor de druk van het reservoir toeneemt en daardoor de olie naar het oppervlak wordt geduwd.

Ten slotte omvatten chemische injecties het pompen van polymeren in het reservoir om de oppervlaktespanning van de olie te verlagen. Net als bij de andere methoden, zorgt deze benadering ervoor dat de olie vrijer naar het oppervlak kan stromen. Vanwege de extra complexiteit en milieuproblemen komt het echter veel minder vaak voor dan de thermische of gasinjectiemethoden.

Soms wordt kooldioxide gebruikt bij tertiaire terugwinning. In het verleden was de kooldioxide die voor dit soort terugwinning werd gebruikt, afkomstig uit natuurlijk voorkomende kooldioxide-reserves. Het is nu echter mogelijk om kooldioxide te oogsten uit aardgasverwerkers en uit fabrieken voor de productie van kunstmest en ethanol. Pijpleidingen kunnen dan kooldioxide naar de injectieplaats transporteren, waardoor tertiaire terugwinning breder toegankelijk en efficiënter wordt dan in het verleden. Het gebruik van kooldioxide bij tertiaire terugwinning laat een aanzienlijk potentieel zien om de bruikbaarheid van deze terugwinningsmethoden te vergroten.