Texas Sharpshooter Fallacy

Wat is de denkfout van de Texas Sharpshooter

De Texas Sharpshooter Fallacy is wanneer uitkomsten buiten hun context worden geanalyseerd, waardoor de illusie van oorzakelijk verband wordt gewekt in plaats van de uitkomsten aan toeval toe te schrijven. De Texas Sharpshooter Fallacy houdt geen rekening met willekeur bij het bepalen van oorzaak en gevolg, maar benadrukt in plaats daarvan hoe uitkomsten vergelijkbaar zijn in plaats van hoe ze verschillen.

Inzicht in de Texas Sharpshooter Fallacy

De Texas Sharpshooter Fallacy, ook wel een clustering-illusie genoemd, ontleent zijn naam aan de metafoor van een schutter die op een zijkant van een schuur schiet en pas later doelen trekt rond een cluster van getroffen punten. De schutter mikte niet specifiek op het doelwit (in plaats daarvan mikte hij op de schuur), maar buitenstaanders zouden kunnen denken dat hij het doelwit wilde raken. De misvatting schetst hoe mensen willekeur kunnen negeren bij het bepalen of resultaten zinvol zijn, waarbij ze zich richten op overeenkomsten en verschillen negeren. Beleggers kunnen ten prooi vallen aan de Texas Sharpshooter Fallacy bij het evalueren van portefeuillemanagers. Door zich te concentreren op transacties en strategieën die een manager goed heeft gedaan, kan de belegger onbedoeld negeren wat de manager niet goed heeft gedaan. De klanten van een portefeuillemanager kunnen bijvoorbeeld positieve rendementen hebben behaald tijdens een economische crisis, waardoor de manager kan lijken op iemand die de neergang heeft voorspeld.

Een ander voorbeeld van de misvatting is een ondernemer die naast één succesvol bedrijf ook veel mislukte bedrijven opricht. De zakenman prijst zijn ondernemersvaardigheden terwijl hij de vele mislukte pogingen minder benadrukt. Dit kan de verkeerde indruk wekken dat de zakenman succesvoller was dan hij in werkelijkheid was.

Vergelijking van Texas Sharpshooter Fallacy met andere logische drogredenen

De Texas Sharpshooter Fallacy is slechts een van de vele drogredenen die een verstandige belegger moet begrijpen en vermijden. De Gambler’s, of Monte Carlo, Fallacy doet zich voor wanneer iemand wedt op een uitkomst gebaseerd op een eerdere gebeurtenis of een reeks gebeurtenissen (een hete hand spelen of een hete streak berijden). Deze misvatting vloeit voort uit het feit dat onafhankelijke gebeurtenissen uit het verleden de waarschijnlijkheid van toekomstige gebeurtenissen niet kunnen veranderen. Een belegger kan bijvoorbeeld een beslissing nemen om aandelen te verkopen na een tijd van lucratieve handel, in de veronderstelling dat de kans groter is dat de waarde begint te dalen na een periode van hoge rendementen.

Investeerders kunnen ook ten prooi vallen aan de Broken Window Fallacy, die voor het eerst werd uitgedrukt door de Franse econoom  Frederic Bastiat. Bastiat beschreef een jongen die een raam breekt, waarvoor zijn vader zal moeten betalen. Getuigen van deze gebeurtenis zijn van mening dat het ongeluk van de jongen hun lokale economie daadwerkelijk ten goede komt, omdat de vader die de raamhersteller betaalt, op zijn beurt de reparateur in staat zal stellen geld uit te geven en de economie zal stimuleren. Bastiat wijst op de misvatting in dergelijk denken door uit te leggen dat het besteedbare inkomen van de vader wordt verminderd doordat hij de kosten moet betalen en dat dit onderhoudskosten zijn die de productie niet stimuleren. Met andere woorden: vernietiging loont niet.