Bijvullingsclausule
Wat is een aanvullende clausule?
Een topping-up-clausule is een contractuele bepaling die gewoonlijk wordt aangetroffen bij leningen waarbij meer dan één valuta is betrokken. Het is bedoeld om kredietverstrekkers en kredietnemers te beschermen tegen het risico van devaluaties van vreemde valuta.
In het bijzonder vereisen topping-up-clausules dat de lener aanvullende betalingen aan de uitlener doet om eventuele devaluaties van de geleende valuta te dekken. In ruil daarvoor, de geldschieter akkoord gaat met de kredietnemer te compenseren als de geleende munt waardeert gedurende de looptijd van de lening.
Belangrijkste leerpunten
- Een topping-up-clausule is een wettelijke bepaling die bedoeld is om de partijen bij een lening te beschermen tegen het risico van devaluatie van de valuta.
- Het wordt over het algemeen gebruikt als een risicobeheersmaatregel en niet als een middel om te speculeren op toekomstige valutawaarden.
- Aanvullingsclausules worden doorgaans pas van kracht als bepaalde drempels zijn bereikt, bijvoorbeeld wanneer valutawaarden meer dan een bepaald percentage afwijken.
Inzicht in aanvullende clausules
Herlaadclausules zijn een methode die wordt gebruikt om het valutarisico (forex) te verminderen. Als zodanig zijn ze vooral handig wanneer wordt verwacht dat de waarde van de valuta’s die bij de lening zijn betrokken, tijdens de looptijd van de lening ten opzichte van elkaar zullen fluctueren. Dienovereenkomstig, hoe volatieler twee valuta’s ten opzichte van elkaar zijn, hoe meer valutarisico er aan de lening is verbonden.
Hoewel topping-up-clausules die onderliggende volatiliteit niet kunnen verminderen, kunnen ze wel helpen om de partijen bij die lening te compenseren voor de impact van dat valutarisico. Als een van de uitgeleende valuta’s bijvoorbeeld met 10% wordt gedevalueerd, moet de lener aanvullende betalingen doen die gelijk zijn aan 10% van de waarde van de lening om die devaluatie van de valuta te compenseren. Evenzo, als de waarde van de geleende valuta met 10% stijgt, zou de kredietgever het uitstaande saldo van de lening met 10% moeten verminderen.
Aanvullingsclausules hebben echter hun beperkingen. Om te beginnen worden ze doorgaans pas geactiveerd als de variantie in wisselkoersen een bepaald niveau overschrijdt, zoals 3% of meer. Ook kunnen de extra betalingen die de topping-up clausule vereist, leiden tot ongewenste belastingverplichtingen voor de ontvangende partij.
Risicobeheer versus speculatie
In tegenstelling tot afgeleide instrumenten, zoals valutatermijncontracten, worden topping-up-clausules over het algemeen niet gebruikt om te speculeren op valutaschommelingen. In plaats daarvan worden ze vooral gezien als een maatregel om forexrisico’s te verminderen.
Voorbeeld uit de praktijk van een herlaadclausule
In sommige landen, zoals het Verenigd Koninkrijk, kan bij rechterlijke uitspraken van partijen soms worden verlangd dat zij geld in andere valuta’s geven dan die van de rechtbank. In die situaties wordt een topping-up-clausule gebruikt om van de debiteur te eisen dat hij het extra bedrag betaalt dat nodig is om het bedrag in de uitgedrukte valuta te produceren.
In andere landen vereisen faillissementswetten echter dat buitenlandse schulden in de lokale valuta worden uitgedrukt. In die omstandigheden kunnen topping-up-clausules worden genegeerd, waardoor de schulden effectief worden gedevalueerd als de lokale valuta minder waard is dan de vreemde valuta. Dit is een van de vele risico’s waar kredietverstrekkers zich bewust van moeten zijn bij het verstrekken van leningen aan debiteuren in het buitenland.