Trilaterale Commissie
Wat is de trilaterale commissie?
De term Trilaterale Commissie verwijst naar een niet-gouvernementeel forum dat prominente burgers uit Noord-Amerika, Europa en Azië-Pacific samenbrengt. Het werd in 1973 opgericht door de Amerikaanse bankier David Rockefeller en omvat leden – allemaal particulieren – uit Noord-Amerika, Europa en Japan.
Het doel van de commissie is om een open en mondiaal platform te bieden om beleidskwesties te bespreken die van invloed zijn op landen in de drie regio’s.12 Tot de leden behoren vooraanstaande leiders in het bedrijfsleven, de financiële wereld, het vakbonden, non-profitorganisaties en diverse niet-gouvernementele organisaties. De commissie streeft naar een open dialoog tussen haar leden om oplossingen te vinden voor sociale, economische, geopolitieke en globaliseringsproblemen.
Belangrijkste leerpunten
- De Trilaterale Commissie werd in 1973 opgericht door David Rockefeller als een niet-gouvernementeel forum dat prominente burgers uit West-Europa, Noord-Amerika en Japan samenbrengt.
- De commissie omvat nu mensen uit andere landen, waaronder opkomende markteconomieën, zoals India en China.
- De commissie wil een open dialoog tussen haar leden aanmoedigen om oplossingen te vinden voor sociale, economische en geopolitieke problemen.
- Leden zijn onder meer leiders in het bedrijfsleven, de financiële wereld, het bankwezen, de academische wereld, vakbonden, non-profitorganisaties en verschillende niet-gouvernementele organisaties.
Hoe de Trilaterale Commissie werkt
De Trilaterale Commissie wordt geleid door drie regionale voorzitters voor Europa, Noord-Amerika en Azië-Pacific. De regiovoorzitters hebben meerdere plaatsvervangers en een dagelijks bestuur. Het voltallige lidmaatschap komt jaarlijks op wisselende locaties bijeen om na te denken over hun strategieën en organisatieplatform. Het hele jaar door worden er regionale en nationale bijeenkomsten gehouden. Het regionale hoofdkantoor van de commissie is gevestigd in Washington, DC, Parijs en Tokio.
Lidmaatschap is alleen op uitnodiging. Elke regionale groep is verantwoordelijk voor de selectie van haar leden aan de hand van criteria die zijn opgesteld door de voorzitters en plaatsvervangende voorzitters van de regio. Voor de Amerikaanse groep moeten aanvragers worden voorgedragen door een bestaand lid en goedgekeurd door de trustees en het uitvoerend comité. Geaccepteerde leden dienen voor een termijn van zes jaar. De lengte van het lidmaatschap verschilt per groep, maar een rotatiebeleid zorgt ervoor dat er elk jaar openingen zijn voor nieuwe leden.
Leden kwamen oorspronkelijk uit West-Europa, Noord-Amerika en Japan. Het is nu uitgebreid met mensen uit landen buiten de oorspronkelijke drie locaties. De commissie omvat ook leden uit opkomende markteconomieën. Van de ongeveer 415 leden komen er 175 uit Europa, 120 uit Noord-Amerika en 120 uit Azië-Pacific.
Geschiedenis van de Trilaterale Commissie
De belangrijkste oprichter van de Trilaterale Commissie was de Amerikaanse bankier en filantroopDavid Rockefeller, die de commissie halverwege 1973 begon om de uitdagingen aan te pakken die worden gevormd door de groeiende onderlinge afhankelijkheid tussen de Verenigde Staten, Canada, Japan en West-Europa.
Van 1973 tot 1976 was de eerste directeur van de commissie de Amerikaanse onderzoeker op het gebied van internationale betrekkingen, Zbigniew Brzezinski, die als adviseur buitenlandse zaken diende voor de presidenten John F. Kennedy en Lyndon B. Johnson, en later de nationale veiligheidsadviseur van president Jimmy Carter.
De commissie steunt particuliere ondernemingen, economische vrijheid en een sterker collectief beheer van mondiale problemen. De agenda’s van de Trilaterale Commissie sluiten aan bij die van de Groep van Zeven (G7) -bijeenkomsten tussen de leiders van ’s werelds grootste economieën. Leden hebben sleutelposities bekleed in Amerikaanse regeringen en in de regeringen van andere lidstaten.
Leden van de Trilaterale Commissie waren onder meer voormalig voorzitter van de Federal Reserve Board Paul Volcker, voormalig voorzitter van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden Thomas Foley en Henry Kissinger.
Kritiek op de Trilaterale Commissie
De commissie heeft controverse over haar bestaan opgeleverd. Critici noemen de mate van invloed die sommige commissieleden uitoefenen in de politiek en hun associaties met overheidsinstanties als redenen om de activiteiten van de commissie in twijfel te trekken. Critici zeggen dat deze invloed de commissie helpt om de financiële en politieke elite van de wereld te steunen in plaats van de belangen van het grote publiek.
De commissie reageert op deze kritiek door te stellen dat het een onafhankelijke organisatie is en geen onderdeel uitmaakt van een overheidsinstantie of de Verenigde Naties (VN). Haar leden kunnen associaties hebben met organisaties zoals de Council on Foreign Relations, de Bilderberg Group en de Brookings Institution, maar de commissie zelf heeft geen formele banden met deze organisaties.
Trilateraal lidmaatschap van de Commissie
In 2001 begon de Trilaterale Commissie economisch kleinere maaropkomende landen op te nemen in haar regionale structuur. Mexico kreeg bijvoorbeeld een handvol leden, evenals landen in Azië en de Stille Oceaan, zoals Australië, Indonesië, Maleisië, Nieuw-Zeeland, de Filippijnen, Singapore, Zuid-Korea en Thailand. Leden uit China en India werden voor het eerst toegelaten in 2011.
Noord-Amerika wordt vertegenwoordigd door 120 leden (20 Canadese, 13 Mexicaanse en 87 Amerikaanse leden). De Europese groep bereikte haar limiet van 170 leden uit bijna elk land op het continent. De quota voor afzonderlijke landen zijn 20 voor Duitsland, 18 voor Frankrijk, Italië en het Verenigd Koninkrijk en 12 voor Spanje. De overige landen variëren van één tot zes leden.
Aanvankelijk werden Azië en Oceanië alleen vertegenwoordigd door Japan. In 2000 breidde de Japanse groep van 85 leden zich echter uit tot de Pacific Asian-groep (in 2012 veranderde de naam opnieuw in de Asia-Pacific-groep). De groep heeft meer dan 100 leden uit Japan, Korea, Australië, Nieuw-Zeeland en de ASEAN-landen (Indonesië, Maleisië, de Filippijnen, Singapore en Thailand), India en de Volksrepubliek China.