Uberrimae Fidei-contract

Wat is een Uberrimae Fidei-contract?

Een uberrimae fidei-contract is een juridische overeenkomst die gemeenschappelijk is voor de verzekeringssector en die de hoogste standaard van goede trouw vereist tijdens de openbaarmaking van alle materiële feiten die de beslissing van de andere partij zouden kunnen beïnvloeden. Het niet naleven van uberrimae fidei is een grond voor het nietig verklaren van de overeenkomst. Uberrimae fidei staat ook bekend als de grootste goede trouw en is gewoon de Latijnse vertaling van deze zin.

Inzicht in Uberrimae Fidei-contracten

Uberrimae fidei of “uberrima fides” betekent letterlijk “opperste goede trouw” in het Latijn. Het vereist dat partijen bij bepaalde contracten de hoogste standaard toepassen van volledige openbaarmaking van alle relevante voorwaarden, omstandigheden of risico’s voor hun tegenpartijen. Het niet bekendmaken van materiële feiten die de beslissing van de andere partij zouden kunnen beïnvloeden bij het aangaan van een contract waarbij uberrimae fidei van toepassing is, kan ertoe leiden dat het contract nietig wordt verklaard en dat de andere partij wordt ontheven van alle verplichtingen onder het contract.

Verzekeringscontracten zijn de meest voorkomende vorm van een uberrimae fidei-contract. Aangezien de verzekeringsmaatschappij ermee instemt het risico van verlies te delen met de verzekeringnemer, is het absoluut noodzakelijk dat de verzekeringnemer te goeder trouw handelt door alle informatie die van invloed is op het risiconiveau van de verzekeringsmaatschappij volledig openbaar te maken. Volledige openbaarmaking stelt de verzekeraar in staat zichzelf te beschermen door de verzekeringnemer een premie in rekening te brengen die nauwkeurig het risiconiveau weergeeft dat hij loopt of zelfs te weigeren een polis af te geven als het risico te hoog is.

Normen voor openbaarmaking in juridische contracten, zoals uberrimae fidei, zijn pogingen om economische problemen op te lossen die voortkomen uit ongunstige selectie, omdat het gebruikelijk is dat de verzekeringsaanvrager meer informatie heeft over zijn eigen kenmerken en gedrag uit het verleden met betrekking tot risico dat is verzekerd zijn dan de verzekeraar.

De potentiële verzekerde heeft een duidelijke prikkel om informatie van de verzekeraar achter te houden over bestaande omstandigheden of risicovol gedrag uit het verleden dat ertoe zou kunnen leiden dat de verzekeraar een hogere premie zou eisen (of helemaal niet zou willen verzekeren). Uberrimae fidei vereist dat ze deze informatie bekendmaken voordat ze verzekerd kunnen worden.

Iemand die een levensverzekering aanvraagt, weet bijvoorbeeld meer over zijn eetgewoonten, bewegingspatronen, risicovol gedrag, medische familiegeschiedenis en persoonlijke medische geschiedenis dan de potentiële verzekeraar. Om te bepalen hoe riskant de aanvrager is, vereist de verzekeraar dat ze eerlijk een medische vragenlijst beantwoorden en zich onderwerpen aan een beoordeling van medische dossiers voordat ze worden goedgekeurd voor een polis. Als achteraf wordt vastgesteld dat de verzekeringnemer op het moment van de aanvraag niet in alle goeder trouw heeft gehandeld, kunnen de polis en de uitkeringen worden ingetrokken.

Speciale overwegingen

Uberrimae fidei wordt gezien als de basis van een  herverzekeringscontract. Om herverzekering betaalbaar te maken, mag een herverzekeraar geen kostbare processen dupliceren, zoals verzekeraarsacceptatie- en claimbehandelingskosten. Ze moeten vertrouwen op het vermogen van de primaire verzekeraar om deze taken naar behoren uit te voeren. In ruil daarvoor moet een herverzekeraar de uitkeringen van een verzekeraar te goeder trouw naar behoren onderzoeken en terugbetalen. Uberrimae fidei wordt in herverzekeringscontracten als een stilzwijgende term beschouwd.

Herkomst van Uberrimae Fidei

De principes van uberrimae fidei werden voor het eerst uitgedrukt door de Britse Lord Mansfield in de zaak Carter v Boehm (1766). Mansfield zei:

“Verzekering is een contract van speculatie… de speciale feiten waarop de voorwaardelijke kans moet worden berekend, berusten meestal alleen op de kennis van de verzekerde. alle omstandigheden in zijn medeweten achterhouden, om de onderschrijver te misleiden tot de overtuiging dat de omstandigheid niet bestaat… Goede trouw verbiedt beide partijen door te verbergen wat hij persoonlijk weet, om de ander tot een koopje te lokken uit zijn onwetendheid van dat feit en zijn overtuiging van het tegendeel. ”