Hoe het werkloosheidspercentage iedereen beïnvloedt - KamilTaylan.blog
25 juni 2021 2:55

Hoe het werkloosheidspercentage iedereen beïnvloedt

Het nationale werkloosheidspercentage wordt gedefinieerd als het percentage werkloze werknemers in de totale beroepsbevolking. Het wordt algemeen erkend als een belangrijke indicator voor de prestaties van de arbeidsmarkt van een land. Als nauwlettende economische indicator trekt het werkloosheidspercentage veel media-aandacht, vooral tijdens recessies en uitdagende economische tijden. Dit komt doordat het werkloosheidspercentage niet alleen van invloed is op die personen die werkloos zijn; het niveau en de hardnekkigheid van de werkloosheidsfactoren hebben uiteenlopende gevolgen voor de hele economie als geheel.

Belangrijkste leerpunten

  • Het werkloosheidspercentage is het aandeel werklozen in de beroepsbevolking.
  • Werkloosheid heeft een nadelig effect op het beschikbare inkomen van gezinnen, tast de koopkracht aan, verlaagt het moreel van de werknemers en verlaagt de output van een economie.
  • De Current Population Survey (CPS) evalueert de omvang van de werkloosheid in de VS, met maatregelen die variëren van de U-1-maat, de meest strikte, tot de U-6-maat, de meest inclusieve maatstaf voor onderbenutting van de arbeidskrachten.
  • De officiële maatstaf voor werkloosheid in de VS is momenteel de U-3-maat, die werklozen definieert als degenen die geen baan hebben, degenen die de afgelopen vier weken actief naar werk hebben gezocht en degenen die beschikbaar zijn voor werk.

Waarom het werkloosheidspercentage ertoe doet

Volgens het Amerikaanse Bureau of Labor Statistics (BLS), wanneer werknemers werkloos zijn, verliezen hun gezinnen hun loon en verliest de natie als geheel hun bijdrage aan de economie in termen van de goederen of diensten die hadden kunnen worden geproduceerd.  Werkloze werknemers verliezen ook hun koopkracht, wat kan leiden tot werkloosheid voor andere werknemers, waardoor een trapsgewijs effect ontstaat dat door de economie rimpelt. Op deze manier heeft werkloosheid zelfs gevolgen voor degenen die nog werken.

Wanneer bedrijven proberen kosten te besparen, verminderen ze vaak hun personeelsbestand als een van hun kostenbesparende maatregelen. De werknemers die overblijven om meer werk te doen nadat een bedrijf een deel van hun personeel heeft ontslagen, zullen waarschijnlijk geen extra vergoeding ontvangen voor de extra uren die ze werken. Werkloosheid kan ook een negatief effect hebben op de mentale toestand van degenen die nog werken. Het kan zijn dat ze zich meer zorgen maken over het verlies van hun baan of aarzelen om naar ander werk te zoeken omdat ze de verkeerde overtuiging hebben dat ze ‘geluk’ hebben dat ze überhaupt een baan hebben. Ze kunnen zich zelfs schuldig voelen over het hebben van een baan als hun collega’s geen werk hebben. 

Meer in het algemeen is de hoge werkloosheid ook problematisch voor de Amerikaanse economie. Meer dan 70% van wat de Amerikaanse economie produceert, wordt door binnenlandse consumenten gekocht op basis van hun  persoonlijke consumptiegewoonten  .  Werkloze werknemers verbruiken veel minder dan werknemers met een vast inkomen omdat ze minder vrij inkomen hebben.

Om de oorzaken en de remedie voor hoge werkloosheid te begrijpen, zoeken beleidsmakers informatie over verschillende aspecten van werkloosheid. Statistieken over het aantal werklozen, de periode dat ze werkloos zijn, hun vaardigheidsniveaus, de trend in werkloosheid en regionale verschillen in werkloosheid worden periodiek beschikbaar gesteld aan beleidsmakers, zodat ze deze kunnen interpreteren en hopelijk beter geïnformeerde beslissingen kunnen nemen over het sturen van de economie en het bestrijden van werkloosheid.

Opstellen van arbeidsstatistieken

Een misvatting over het werkloosheidspercentage is dat het is afgeleid van het aantal mensen dat een aanvraag indient voor een werkloosheidsverzekering (UI). Maar het aantal UI-eisers geeft geen nauwkeurige informatie over de omvang van de werkloosheid. Dit komt omdat mensen mogelijk nog steeds werkloos zijn nadat hun uitkering is afgelopen, terwijl andere aanvragers van UI-uitkeringen mogelijk niet in aanmerking komen voor een uitkering of deze misschien niet eens hebben aangevraagd.

Het maandelijks volgen van elke werkloze zou ook erg duur, tijdrovend en onpraktisch zijn. Daarom voert de Amerikaanse regering een steekproefenquête uit – de Current Population Survey (CPS) – om de omvang van de werkloosheid in het land te meten.  De VS voert de CPS sinds 1940 maandelijks uit. Ongeveer 60.000 huishoudens, of ongeveer 110.000 individuen, maken deel uit van de CPS-steekproefenquête, geselecteerd om representatief te zijn voor de gehele Amerikaanse bevolking. Een typisch huishouden dat in de steekproef is opgenomen, wordt gedurende vier opeenvolgende maanden maandelijks geïnterviewd en een jaar later opnieuw voor dezelfde vier kalendermaanden.

Het onderzoek wordt uitgevoerd door getrainde en ervarenmedewerkers van het Census Bureau. Ze interviewen personen in de 60.000 steekproefhuishoudens voor informatie over zowel de beroepsbevolkingactiviteiten als de niet-beroepsbevolkingstatus van al hun gezinsleden tijdens de enquêtereferentieperiode (doorgaans de week die de twaalfde van de maand omvat).

Bij gebruik van een steekproefenquête bestaat de kans dat de steekproefschattingen afwijken van de werkelijke populatiewaarden. Volgens de BLS is er een kans van 90% dat de maandelijkse verandering van de geschatte werkloosheid ten opzichte van de steekproef binnen +/- 110.000 ligt van het cijfer dat kan worden verkregen uit een totale telling van de gehele bevolking.

Werkgelegenheid versus werkloosheid

De basisdefinities die door de BLS worden gebruikt bij het samenstellen van arbeidsstatistieken, zijn vrij eenvoudig:

  • Mensen met een baan zijn in dienst.
  • Mensen die werkloos zijn, op zoek zijn naar werk en beschikbaar zijn voor werk, zijn werkloos.
  • Mensen die noch werk hebben, noch werkloos zijn, behoren niet tot de beroepsbevolking.

De som van werkenden en werklozen vormt de beroepsbevolking. De rest bestaat uit mensen die geen baan hebben en die ook niet zoeken. Dit zijn meestal studenten, gepensioneerden en huisvrouwen.

Het is belangrijk op te merken dat maatregelen voor de beroepsbevolking, zoals het werkloosheidspercentage, zijn gebaseerd op de niet-institutionele burgerbevolking van de VS van 16 jaar en ouder. Maatregelen op het gebied van de beroepsbevolking zijn exclusief personen onder de 16 jaar, mensen die zijn opgesloten in instellingen, zoals verpleeghuizen en gevangenissen, en al het personeel in actieve dienst bij de strijdkrachten.

Hoewel de basisprincipes die bepalen of een persoon al dan niet wordt toegepast, eenvoudig zijn, zijn er tal van situaties die het moeilijk kunnen maken om de juiste categorie te bepalen waartoe een persoon behoort.

Mensen worden als werknemer beschouwd als ze tijdens de onderzoeksweek werk hebben verricht voor loon of winst. Mensen worden ook als werknemer geteld als ze een baan hebben waar ze tijdens de onderzoeksweek niet voor werkten, om redenen zoals vakantie zijn, ziek worden, wat persoonlijk werk doen, enz.

Mensen worden als werkloos aangemerkt als ze aan de volgende drie criteria voldoen:

  • Ik heb geen baan
  • In de afgelopen vier weken actief naar werk gezocht
  • Zijn momenteel beschikbaar voor werk

Het officiële werkloosheidspercentage dat veel wordt geciteerd in de media en andere nieuwsbronnen in de VS is gebaseerd op de bovenstaande definitie van werkloosheid.

De criteria om als werkloos te worden beschouwd, zijn streng en duidelijk omschreven. Actief zoeken naar werk omvat bijvoorbeeld maatregelen zoals het contacteren van potentiële werkgevers, het bijwonen van sollicitatiegesprekken, het bezoeken van een uitzendbureau, het versturen van cv’s en het reageren op vacatures. Daarom zijn passieve methoden voor het zoeken naar werk, zoals het volgen van een opleiding of het scannen van personeelsadvertenties in kranten, uitgesloten.

Als zodanig omvat het totale werkloosheidscijfer mensen die hun baan zijn kwijtgeraakt, evenals personen die hun baan hebben verlaten om ander werk te zoeken, tijdelijke werknemers wier baan is beëindigd, personen die op zoek zijn naar hun eerste baan en ervaren werknemers die terugkeren naar de werkkracht.

Maatregelen van werkloosheid

Het officiële werkloosheidspercentage wordt vaak genoemd als te restrictief en niet representatief voor de werkelijke omvang van de arbeidsmarktproblemen. Sommige analisten zijn van mening dat de officiële werkloosheidsmaatregel te ruim is, en zij zouden graag een meer eng gerichte maatstaf willen. Ze vormen echter de minderheid. Deze groep is in de minderheid dan degenen die vinden dat het werkloosheidspercentage te eng gedefinieerd is.

In 1976 introduceerde de BLS, onder leiding van commissaris Julius Shiskin, een reeks arbeidsmarktmaatregelen, getiteld U-1 tot en met U-7.  In 1995 introduceerde de BLS, na het herontwerp van de CPS in het voorgaande jaar, een nieuwe reeks alternatieve maatregelen om onderbenutting van de arbeidskrachten te bestrijden. De regelmatige publicatie van deze maatregelen begon met het verslag over de werkgelegenheidssituatie van februari 1996.

De maatregelen variëren van U-1, wat het meest beperkend is omdat het alleen die mensen omvat die gedurende ten minste 15 weken werkloos waren, tot U-6, de ruimste definitie van onderbenutting van de arbeid. De U-3-maat is het officiële werkloosheidspercentage. Maat U-1 en Maat U-2 zijn restrictiever en daarom lager dan U-3, terwijl U-4, U-5 en U-6 hoger zijn dan U-3.

De U-6-maat

De U-6-maatstaf biedt de breedste maatstaf voor onderbenutting van arbeidskrachten. De BLS definieert het als de “totale werklozen, plus alle personen die marginaal verbonden zijn met de beroepsbevolking, plus de totale parttime werkzame beroepsbevolking om economische redenen, als een percentage van de civiele beroepsbevolking plus alle personen die marginaal verbonden zijn met de beroepsbevolking.”

Marginaal verbonden werknemers worden gedefinieerd als personen zonder baan die momenteel niet op zoek zijn naar werk (en dus niet als werkloos worden beschouwd), maar die blijk hebben gegeven van een zekere mate van gehechtheid aan de beroepsbevolking. Om in deze categorie te worden opgenomen, moeten individuen aangeven dat ze momenteel een baan willen, de afgelopen 12 maanden naar werk hebben gezocht en beschikbaar zijn voor werk.

Een subgroep van de marginaal gehechte groep wordt ontmoedigde werknemers genoemd. Ontmoedigde werknemers zijn degenen die momenteel om de volgende redenen geen werk zoeken:

  • Ze denken dat er geen baan beschikbaar is in hun branche
  • Ze hebben geen werk kunnen vinden
  • Ze missen de nodige opleiding, vaardigheden of ervaring
  • Ze worden geconfronteerd met enige vorm van discriminatie door werkgevers (bijvoorbeeld te jong of te oud zijn)

De U-6-maat wordt soms het “echte” werkloosheidspercentage genoemd. Voorstanders van deze maatregel beweren dat het de ware aard van het werkloosheidsprobleem weergeeft, omdat het ook mensen zonder baan omvat; degenen die wel zouden willen werken, maar de afgelopen vier weken niet actief naar werk hebben gezocht vanwege zaken als kinderopvang, gezinsverplichtingen of andere tijdelijke problemen; ontmoedigde werknemers die zijn gestopt met het zoeken naar werk omdat ze denken dat het zinloos is; en mensen met weinig werk, waaronder degenen die een baan hebben, maar minder uren werken dan ze zouden willen.

De werkloosheidstest

Beschouw de volgende hypothetische gevallen als voorbeelden van hoe het officiële werkloosheidspercentage (U-3) de omvang van het probleem van de onderbenutting van de arbeid onderschat:

  1. Een alleenstaande moeder die drie maanden werkloos is geweest, maar de afgelopen twee weken niet beschikbaar was voor werk om voor haar zieke kind te zorgen, zou worden aangemerkt als ‘niet tot de beroepsbevolking’. Ze zou worden uitgesloten van de U-3-maat, maar zou worden opgenomen in de U-6-maat.
  2. Een 60-jarige voormalige directeur die een jaar geleden zijn baan verloor tijdens een bedrijfsherstructurering, wil graag terugkeren naar het personeelsbestand. Nadat hij echter meer dan 100 cv’s heeft verzonden in de eerste drie maanden van werkloosheid, is hij ontmoedigd omdat hij geen sollicitatiegesprek of bevestigingsbrief heeft ontvangen; als gevolg daarvan stopte hij met zijn zoektocht naar een baan. Hij zou worden uitgesloten van de U-3-maat, maar zou worden opgenomen in de U-6-maat.
  3. Een verkoopmedewerker met een gezin om te onderhouden en rekeningen om te betalen, heeft na zes maanden werkloosheid geen voltijds werk kunnen vinden. Hij neemt uiteindelijk een contract van drie maanden aan, dat slechts zes uur per week inhoudt. Terwijl de U-3-maatregel hem als werk zou beschouwen, zou de U-6-maatregel rekening houden met zijn duidelijke mate van ondertewerkstelling.

Het komt neer op

Hoewel alternatieve maatstaven voor werkloosheid, zoals de U-6-maat, zeer vergelijkbare bewegingen laten zien gedurende de conjunctuurcyclus, verschillen ze aanzienlijk in omvang van het officiële werkloosheidspercentage. De strikte definitie van werkloosheid onder de officiële U-3-maatstaf kan ertoe leiden dat de omvang van de werkelijke werkloosheidssituatie wordt onderschat. Het is daarom raadzaam om verder te kijken dan de kop U-3 werkloosheidsnummer, aangezien dit misschien niet het hele verhaal weergeeft. De U-6-maatregel is de minst restrictieve en dus het hoogste werkloosheidspercentage en kan een beter beeld geven van de mate van onderbenutting van de arbeid.

 

Related Posts