Eenkamerstelsel

Wat is een eenkamerstelsel?

Een eenkamerstelsel is een regering met één wetgevend huis of kamer. Eenkamerstelsel is het Latijnse woord dat een wetgevend systeem voor één huis beschrijft. Landen met eenkamerstelsel zijn onder meer Armenië, Bulgarije, Denemarken, Hongarije, Monaco, Oekraïne, Servië, Turkije en Zweden. Eenkamerstelsels werden populairder tijdens de 20e eeuw en sommige landen, waaronder Griekenland, Nieuw-Zeeland en Peru, schakelden over van een tweekamerstelsel naar een eenkamerstelsel.

Kleinere landen met reeds lang bestaande democratieën hebben de neiging om een ​​eenkamerstelsel te hebben, terwijl grotere landen een eenkamer- of tweekamerstelsel kunnen hebben.

Inzicht in een eenkamerstelsel

Overweeg de nationale regering van Zweden om te begrijpen hoe een eenkamerstelsel werkt. Zweden heeft een parlementair systeem met een koning als het formele hoofd van het land en de premier als zetel van de uitvoerende macht. Er zijn 349 zetels in het parlement en elke politieke partij die tijdens de nationale stemming ten minste 4% van de stemmen krijgt, krijgt zetels. Het aantal zetels dat elke partij ontvangt, is gebaseerd op het aantal ontvangen stemmen en de evenredige vertegenwoordiging per kiesdistrict. In 2020 hadden negen partijen zetels in het parlement, geleid door de sociaal-democraten met 100 zetels of 28,7%, en op de voet gevolgd door de gematigden, met 70 zetels, of ongeveer 20,1%. De Groene Partij en de Onafhankelijken hadden met respectievelijk 4,6% en 0,6% zetels het kleinste aandeel.

Het parlement stemt over wetsvoorstellen die worden voorgesteld door parlementsleden (parlementsleden) of door de regering. Alle wetsvoorstellen behalve de begroting en wijzigingen in de grondwet worden goedgekeurd door een gewone meerderheid van stemmen van het parlement. Het parlement keurt ook de premier goed. Het parlement komt jaarlijks bijeen en er worden om de vier jaar verkiezingen gehouden. Noch de premier, noch de parlementsleden hebben termijnen.

Voordelen van een eenkamer- vs. tweekamerstelsel

Hoewel het grote voordeel van een tweekamerstelsel is dat het kan zorgen voor checks and balances en mogelijk machtsmisbruik kan voorkomen, kan het ook leiden tot een patstelling die het aannemen van wetten bemoeilijkt. Een groot voordeel van een eenkamerstelsel is dat wetten efficiënter kunnen worden aangenomen. Een eenkamerstelsel kan echter te gemakkelijk wetgeving aannemen, en een wetsvoorstel dat de heersende klasse steunt, kan worden aangenomen, zelfs als de meerderheid van de burgers het niet ondersteunt. Speciale belangengroepen kunnen een wetgevende macht met één kamer gemakkelijker beïnvloeden dan een wetgevende macht met twee kamers, en het is waarschijnlijker dat groepsdenken plaatsvindt. Omdat eenkamerstelsels minder wetgevers nodig hebben dan tweekamerstelsels, is er mogelijk minder geld nodig om te functioneren. Deze systemen introduceren mogelijk ook minder rekeningen en hebben kortere wetgevingszittingen.

Een eenkamerstelsel voor de Amerikaanse regering werd voorgesteld door de artikelen van de Confederatie in 1781, maar de afgevaardigden van de Constitutionele Conventie in 1787 creëerden een plan voor een tweekamerstelsel dat was gemodelleerd naar het Engelse systeem. De oprichters van Amerika waren het er niet over eens of de staten elk hetzelfde aantal vertegenwoordigers zouden moeten hebben of dat het aantal vertegenwoordigers op basis van de bevolking zou moeten zijn. De oprichters besloten om beide te doen in een overeenkomst die bekend staat als het Grote Compromis, waarbij het tweekamerstelsel van de Senaat en het Huis werd opgericht dat we vandaag nog steeds gebruiken.

De Amerikaanse federale overheid en alle staten behalve Nebraska gebruiken een tweekamerstelsel, terwijl Amerikaanse steden, provincies en schooldistricten gewoonlijk het eenkamerstelsel gebruiken, net als alle Canadese provincies. Aanvankelijk hadden Georgia, Pennsylvania en Vermont een eenkamerstelsel, gebaseerd op het idee dat een echte democratie niet twee huizen zou mogen hebben die een hogere klasse en een gemeenschappelijke klasse vertegenwoordigen. In plaats daarvan zou een democratie één huis moeten hebben dat alle mensen vertegenwoordigt. Elk van deze staten veranderde in een tweekamerstelsel: Georgië in 1789, Pennsylvania in 1790 en Vermont in 1836. Net als de Verenigde Staten heeft ook Australië slechts één staat met een eenkamerstelsel: Queensland.

Een Republikein genaamd George Norris voerde met succes campagne om de wetgevende macht van Nebraska te veranderen van een tweekamerstelsel naar een eenkamerstelsel in 1937. Norris beweerde dat het tweekamerstelsel verouderd, inefficiënt en onnodig was. Norris zei dat een eenkamerstelsel een systeem van checks and balances zou kunnen handhaven door te vertrouwen op de macht van burgers om te stemmen en een verzoekschrift in te dienen en door te vertrouwen op het Hooggerechtshof en de gouverneur voor zaken die een andere mening vereisen. Verder mag een wetsvoorstel slechts één onderwerp bevatten en pas vijf dagen na de introductie ervan worden aangenomen. De meeste wetsvoorstellen in Nebraska krijgen ook een openbare hoorzitting en over elk wetsvoorstel moet driemaal afzonderlijk worden gestemd.

Sommige landen met eenkamerstelsels hebben altijd een dergelijk systeem gehanteerd, terwijl andere op een bepaald moment zijn veranderd door twee huizen samen te voegen of een huis af te schaffen. Nieuw-Zeeland schafte zijn hogerhuis af in het begin van de jaren vijftig toen de oppositiepartij de controle overnam van de Labour-partij en stemde om het hogerhuis op te heffen.