Universele standaard
Wat is universele standaard?
De term “universele standaard” verwijst naar een bepaling die voorkomt in de kaarthouderovereenkomsten van sommige creditcards. Volgens deze bepaling mag de minimale maandelijkse betaling niet verricht.
Belangrijk is dat creditcardmaatschappijen ook het rentetarief van de klant kunnen verhogen als hun klant in gebreke blijft bij een afzonderlijk kredietproduct, zoals een hypotheek, zelfs als die andere lening is verstrekt door een niet-verbonden kredietverstrekker.
Belangrijkste leerpunten
- Universele standaard is een bepaling die in sommige creditcardcontracten wordt aangetroffen.
- Het geeft creditcardmaatschappijen het recht om hun rentetarieven te verhogen als de klant in gebreke blijft bij een van hun leningen, inclusief die van andere kredietverstrekkers.
- Consumentenbescherming stelt grenzen aan de manier waarop bedrijven dergelijke tariefverhogingen kunnen doorvoeren.
Hoe Universal Default werkt
Historisch gezien konden universele standaardbepalingen worden gebruikt om de rentetarieven op het volledige uitstaande saldo van creditcardschulden te verhogen. Sinds de invoering van de Credit Card Accountability, Responsibility, and Disclosure Act (CARD Act) in 2009, mogen creditcardmaatschappijen hun rentetarieven alleen verhogen voor nieuwe aankopen door de klant. Dit betekent dat klanten die hun minimumbetalingen niet betalen, in ieder geval hun eerdere aankopen kunnen blijven afbetalen met hun oude en lagere rentetarief, waardoor het voor hen gemakkelijker wordt om uit de schulden te werken.
Hoewel de CARD-wet universele standaardbepalingen niet helemaal verbood, hielp het ze wel minder duur te maken voor creditcardgebruikers. De verhoogde rentetarieven die onder de universele standaardbepaling in rekening worden gebracht, kunnen immers aanzienlijk hoger zijn dan het standaard jaarlijkse rentepercentage (JKP) van de kaart. Deze hogere tarieven, die de “standaard APR” worden genoemd, zijn vaak 30% of meer. Volgens de voorwaarden van de CARD Act moeten creditcardmaatschappijen de klant 45 dagen van tevoren op de hoogte stellen voordat ze deze verhoogde rente in rekening brengen.
In het licht van deze universele standaardbepalingen doen klanten er verstandig aan om hun kaarthouderovereenkomsten zorgvuldig te bekijken om te begrijpen welke rentetarieven ze mogelijk moeten betalen in geval van wanbetaling. Een klant die zijn minimumvergoeding niet haalt, kan immers verrast worden door de plotselinge en forse stijging van zijn rentekosten.
Realistisch voorbeeld van universele standaard
Linda is een lange tijd creditcardklant bij XYZ Financial. Op 1 januari kreeg ze een autolening van ABC Leasing. In de maanden die volgden, had ze moeite om haar autolening af te lossen en in maart slaagde ze er niet in om een volledige betaling te doen.
Eind april ontving ze een bericht van XYZ Financial waarin stond dat haar rentetarief zou worden verhoogd in overeenstemming met de universele standaardbepaling van haar kaarthouder. Bij het verklaren van deze beslissing, kreeg ze te horen dat haar risicoprofiel had gewijzigd als gevolg van die in gebreke op haar auto lening in de voorgaande maand.
Vanwege de CARD Act is het XYZ verboden om Linda de hogere standaard APR in rekening te brengen op haar bestaande uitstaande creditcardschulden. Die hogere APR wordt echter van kracht voor alle nieuwe schulden die op de kaart zijn ontstaan. Daarom doet Linda er verstandig aan alles in het werk te stellen om in de toekomst altijd haar maandelijkse creditcardbetalingen te doen. Anders zouden haar rentelasten nog moeilijker te dragen kunnen worden.