Waterkwaliteitsverbetering Act van 1970
Wat is de waterkwaliteitswet van 1970?
De Water Quality Improvement Act van 1970 was een stuk Amerikaanse wetgeving die de autoriteit van de federale overheid op het gebied van waterkwaliteitsnormen en watervervuilers uitbreidde.
De wet kwam voort uit de Federal Water Pollution Control Act van 1948 en stelde aanvullende limieten op de lozing van olie in waterlichamen waar het de menselijke gezondheid, het leven in zee, de natuur of eigendommen zou kunnen schaden. Het bevat ook andere bepalingen die bedoeld zijn om de waterverontreiniging te verminderen.
Belangrijkste leerpunten
- De Water Quality Improvement Act van 1970 breidde het federale toezicht uit met betrekking tot waterkwaliteitsnormen en de rechtszaken tegen watervervuilers.
- De wet is voortgekomen uit de Federal Water Pollution Control Act van 1948.
- De federale autoriteit werd onder de wet uitgebreid en er werd een staatscertificeringsprocedure ingevoerd om degradatie van water onder de geldende normen te voorkomen.
Inzicht in de waterkwaliteitsverbeteringswet van 1970
Federale regulering van waterverontreiniging dateert uit 1886, toen de River and Harbor Act in de wet werd ondertekend. Een van de eerste en belangrijkste wetten die de waterkwaliteit en vervuiling in de Verenigde Staten aanpakken, was de Federal Water Pollution Control Act van 1948, die door het Congres werd ingesteldom de waterkwaliteit te verbeteren en om een nationaal beleid te creëren om waterverontreiniging te beheersen en te voorkomen.
De wet werd later gewijzigd om de normen in verband met waterkwaliteit en vervuiling uit te breiden. Deze uitbreiding maakte ook de weg vrij voor de Waterkwaliteitsverbeteringswet van 1970.
De nieuwe wet breidde de federale autoriteit uit en stelde een staatscertificeringsprocedure in om de degradatie van water onder de geldende normen te voorkomen. Volgens de Environmental Protection Agency (EPA) resulteerden verbeteringen in de wet van 1948 in “sporadische wetgeving”, die grotendeels te wijten was aan veranderingen in de verantwoordelijkheden van federale agentschappen die het moeilijk maakten om de wet te handhaven.
In 1972 werden wijzigingen ingevoerd om deze problemen te helpen verlichten door de autoriteiten die de waterverontreiniging beheersen te herstructureren en samen te voegen. Er werden nieuwe normen ingevoerd, regels werden aangescherpt om te voorkomen dat olie in bevaarbare wateren terecht zou komen, en er werden richtlijnen opgesteld voor lozingsbeperkingen voor zaken als sanitair afval, boorvloeistoffen en geproduceerd water. Nadat in 1972 met deze veranderingen was begonnen, werd de wet bekend als de Clean Water Act.
Het allereerste doel van de wet was om tegen 1985 te voorkomen dat alle verontreinigende stoffen de bevaarbare wateren van het land binnendringen. Dit werd gevolgd door een tussentijdse waterkwaliteit die in juli 1983 zeedieren zoals vissen en schaaldieren zou beschermen.
Speciale overwegingen
Hoewel de waterverontreiniging sinds de jaren zeventig aanzienlijk is verminderd, moet er nog veel worden gedaan. Stikstof en fosfor worden vaak in water aangetroffen en voorzien de zeedieren van de broodnodige voeding. Maar wanneer waterwegen worden gevonden met een te hoog gehalte aan deze elementen, kan het gevaarlijk worden.
Een belangrijke oorzaak van vervuiling zijn nu pesticiden, terwijl het begin jaren zeventig het rechtstreeks in het water lozen van chemicaliën en andere verontreinigende stoffen door industrieën was. Volgens de EPA heeft stikstof “vervuiling de afgelopen decennia veel beken, rivieren, meren, baaien en kustwateren beïnvloed, wat heeft geleid tot ernstige milieu- en menselijke gezondheidsproblemen en een impact heeft op de economie.”
Potentiële vervuilers kunnen een zeeverontreinigingsverzekering aanschaffen om zichzelf te beschermen tegen aansprakelijkheden waarmee ze te maken kunnen krijgen op grond van federale waterregelgeving.
Potentiële onbedoelde watervervuilers kunnen zichzelf beschermen tegen de aansprakelijkheden waarmee ze worden geconfronteerd op grond van federale waterregelgeving door een verzekering voor zeevervuiling aan te schaffen. Deze verzekering dekt verliezen zoals opruimen, schade aan natuurlijke hulpbronnen, juridische verdediging en civielrechtelijke boetes. Mobiele booreenheden, eigenaars en exploitanten van lading, scheepswerven en eigenaren en exploitanten van jachthavens zijn voorbeelden van bedrijven die kunnen profiteren van dit soort verzekeringsdekking.