Wat veroorzaakte de beurskrach van 1929?

Het decennium, bekend als de “Roaring Twenties”, was een periode van uitbundige economische en sociale groei binnen de Verenigde Staten. Het tijdperk kwam echter dramatisch en abrupt ten einde in oktober 1929 toen de aandelenmarkt instortte en de weg vrijmaakte voor de Grote Depressie van Amerika in de jaren dertig.

In de jaren die volgden, volgde economische onrust toen de Amerikaanse economie van 1929 tot 1933 met meer dan 36% kromp, gemeten aan de hand van het  bruto binnenlands product ( bbp). Veel Amerikaanse banken faalden, wat leidde tot een verlies aan spaargeld voor hun klanten, terwijl de werkloosheid opliep tot meer dan 25% doordat werknemers hun baan verloren.

Zwarte donderdag

De crash begon op 24 oktober 1929, bekend als ” Zwarte Donderdag “, toen de markt 11% lager opende dan de sluiting van de vorige dag. Instellingen en financiers kwamen tussenbeide met biedingen boven de marktprijs om de paniek in te dammen, en de verliezen op die dag waren bescheiden, met aandelen die de komende twee dagen weer opbokten.

De opleving was echter van korte duur sinds de daaropvolgende maandag – nu bekend als Black Monday – de markt, gemeten aan de hand van de Dow Jones Industrial Average (DJIA), met 13% sloot. De volgende dag, Black Tuesday, daalde de Dow, die enkele van de grootste bedrijven in de VS bevat, nog eens 12%.

Vóór de crash, die zowel bedrijfs- als individuele rijkdom teniet deed, piekte de aandelenmarkt op 3 september 1929, met de Dow op 381,17. De ultieme bodem werd bereikt op 8 juli 1932, waar de Dow stond op 41,22. Van piek tot dieptepunt kende de Dow een duizelingwekkend verlies van 89,2%.

Hoewel de prijs van veel grote blue chip-aandelen daalde, leden kleinere bedrijven zelfs nog meer, waardoor bedrijven gedwongen werden om failliet te gaan. Veel speculatieve aandelen werden van de beurs gehaald. Pas op 23 november 1954 bereikte de Dow zijn vorige hoogtepunt van 381,17.

Vóór de crash: een periode van fenomenale groei

In de eerste helft van de jaren twintig boekten bedrijven veel succes bij het exporteren naar Europa, dat aan het heropbouwen was na de Eerste Wereldoorlog. De werkloosheid was laag en auto’s verspreidden zich over het land, wat banen en efficiëntie voor de economie creëerde. Tot de piek in 1929 gingen de aandelenkoersen bijna 10 keer omhoog. In de jaren twintig werd beleggen in de aandelenmarkt een beetje een nationaal tijdverdrijf voor degenen die het zich konden veroorloven en zelfs voor degenen die dat niet konden – de laatsten leenden van effectenmakelaars om hun investeringen te financieren.

De economische groei creëerde een omgeving waarin speculeren in aandelen bijna een hobby werd, waarbij de algemene bevolking een stukje van de markt wilde. Velen kochten aandelen op basis van marge – de praktijk van het kopen van activa waarbij de koper slechts een percentage van de waarde van het activum betaalt en de rest van de bank of een makelaar leent – in verhoudingen zo hoog als 1: 3, wat betekent dat ze $ 1 inlegden. kapitaal voor elke $ 3 aan aandelen die ze hebben gekocht. Dit betekende ook dat een verlies van een derde van de waarde in de voorraad hen zou wegvagen.

Overproductie en overaanbod op markten

Mensen kochten geen aandelen op basis van fundamentele factoren; ze kochten in afwachting van stijgende aandelenkoersen. Stijgende aandelenkoersen brachten meer mensen op de markten, in de overtuiging dat het gemakkelijk was om geld te verdienen. Medio 1929 struikelde de economie als gevolg van overproductie in veel industrieën, waardoor een overaanbod ontstond. In wezen zouden bedrijven goedkoop geld kunnen verwerven vanwege hoge aandelenkoersen en met het nodige optimisme in hun eigen productie kunnen investeren.

Deze overproductie leidde uiteindelijk tot een overaanbod in veel delen van de markt, zoals landbouwgewassen, staal en ijzer. Bedrijven werden gedwongen hun producten met verlies te dumpen en de aandelenkoersen begonnen te haperen.

Wereldwijde handel en tarieven

Nu Europa herstellende was van de Grote Oorlog en de productie toenam, zorgde het overaanbod van landbouwproducten ervoor dat Amerikaanse boeren een belangrijke markt verloren om hun goederen te verkopen. Het resultaat was een reeks wetgevende maatregelen van het Amerikaanse Congres om de invoerrechten uit Europa te verhogen. De tarieven gingen echter verder dan landbouwproducten, en veel landen voegden ook tarieven toe aan hun invoer uit de Verenigde Staten en andere landen. De overproductie, het overaanbod en de hogere prijzen als gevolg van tarieven hadden verwoestende gevolgen voor de internationale handel. Van 1929 tot 1934 kelderde de wereldhandel met 66%.

Overtollige schulden

Margehandel kan leiden tot aanzienlijke winsten in bullmarkten (of stijgende markten), aangezien de geleende fondsen beleggers in staat stellen meer aandelen te kopen dan ze zich anders zouden kunnen veroorloven door alleen contant geld te gebruiken. Als gevolg hiervan, wanneer aandelenkoersen stijgen, worden de winsten vergroot door de hefboomwerking of geleende middelen.

Bij dalende markten worden de verliezen op de aandelenposities echter ook groter. Als een portefeuille te snel waarde verliest, zal de makelaar een margin call doen, wat een bericht is om meer geld te storten om de waardedaling van de portefeuille te dekken. Als het geld niet wordt gestort, wordt de makelaar gedwongen de portefeuille te liquideren.

Toen de markt in 1929 instortte, voerden banken margestortingen uit. Vanwege het enorme aantal aandelen dat op marge werd gekocht door het grote publiek en het gebrek aan liquide middelen aan de zijlijn, werden volledige portefeuilles geliquideerd. Het resultaat was dat de aandelenmarkt in een neerwaartse spiraal terechtkwam. Veel investeerders werden weggevaagd en de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC), die garant staat voor geld van deposanten, bestond toen nog niet. Veel Amerikanen begonnen hun geld op te nemen bij banken, terwijl de banken, die te veel slechte leningen hadden verstrekt, aanzienlijke verliezen leden.

De nasleep van de crash

De beurscrash en de daaropvolgende Grote Depressie (1929-1939) hadden directe gevolgen voor bijna elk segment van de samenleving en veranderden het perspectief en de relatie van een hele generatie met de financiële markten.

In zekere zin was het tijdsbestek na de marktcrash een totale omkering van de houding van de Roaring Twenties, een tijd van groot optimisme, hoge consumentenbestedingen en economische groei.