Huidige opbrengstcurve
Wat is de huidige opbrengstcurve?
De huidige rentecurve geeft de relatie weer tussen de korte en de lange rente op overheidspapier. Marktanalisten onderzoeken de rentecurve en volgen deze om een aantal redenen in de tijd. Het belangrijkste is dat het wordt gezien als een voorspeller van de kans op een recessie.
Inzicht in de huidige opbrengstcurve
De sleutel tot het begrijpen van de huidige rentecurve is het feit dat de rentetarieven op kortlopende overheidspapieren worden bepaald door de Federal Reserve, terwijl de rentetarieven op langlopende overheidspapieren grotendeels door de markt worden bepaald.
Belangrijkste leerpunten
- De huidige rentecurve toont alle in de VS uitgegeven effecten en hun rendement.
- Een opwaartse curve suggereert dat beleggers een gezonde economische groei verwachten.
- Een neerwaartse curve wordt gezien als een waarschuwing voor een komende recessie.
De rentetarieven op langlopende overheidspapieren worden dus gezien als een afspiegeling van het marktsentiment.
Wat de opbrengstcurve laat zien
De rentecurve geeft de rendementen tot de eindvervaldag en de looptijd van Amerikaanse schatkistcertificaten, bankbiljetten en obligaties weer. Dat toont de verschillende rendementen die voor al deze effecten worden geboden, van de kortlopende schatkistcertificaten tot de 30-jarige staatsobligatie.
De weergegeven lijn is meestal asymptotisch. Dat wil zeggen, het buigt aanvankelijk naar boven, maar wordt vervolgens vlakker naarmate de lijn zich verder uitstrekt.
De korte rente wordt bepaald door de Federal Funds-rente die de Federal Reserve vaststelt, maar de lange rente wordt grotendeels bepaald door de markt. Als we naar punten verder op de rentecurve kijken, zien we de huidige marktconsensus over de waarschijnlijke toekomstige richting van de rentetarieven in het bijzonder en de economie in het algemeen.
Omhoog, Omlaag of Vlak?
De gebruikelijke stijgende lijn van de rentecurve geeft aan dat beleggers en analisten in de toekomst economische groei en inflatie en dus stijgende rentetarieven verwachten.
Het is ook normaal voor Treasurys die veel langer nodig hebben om volwassen te worden om een hogere rente te dragen, aangezien er een groter risico is verbonden aan het aanhouden van een beleggingsactief gedurende een lange periode. De hogere rente die normaal gesproken wordt beheerst door staatsobligaties, weerspiegelt wat een risicopremie wordt genoemd.
In normale tijden betalen langlopende obligaties hogere tarieven dan kortlopende obligaties omdat de belegger geld voor een langere periode vasthoudt.
Dat wordt als normaal beschouwd. Als er wordt afgeweken van het normale en de korte rente is hoger dan de lange rente, dan wordt de rentecurve aflopend.
Die dalende lijn is de beruchte omgekeerde rentecurve.
Wat een omgekeerde opbrengstcurve betekent
Marktanalisten beschouwen een omgekeerde rentecurve als een zeer sterke indicatie van een komende recessie en zelfs deflatie. In de tweede helft van de 19e eeuw en in de vroege jaren van de 20e eeuw, vóór de oprichting van de Federal Reserve Bank, was het normaal dat de rentecurve werd omgekeerd. Er waren regelmatig perioden van deflatie en vrijwel geen langdurige perioden van inflatie.
Over het algemeen wordt een oplopende rentecurve beschouwd als een indicatie van de waarschijnlijkheid dat de Federal Reserve de rentetarieven zal verhogen in een poging de inflatie te beteugelen. Een aflopende, omgekeerde rentecurve wordt doorgaans geïnterpreteerd als een indicatie dat de Federal Reserve waarschijnlijk aanzienlijke renteverlagingen doorvoert om de economie te stimuleren en deflatie te voorkomen. Een vlakke rentecurve, noch omhoog noch omlaag, duidt op een marktconsensus dat de Federal Reserve de rentetarieven misschien enigszins verlaagt om de economie te stimuleren, maar dat ze de rente niet agressief zal verlagen, tenzij er verdere aanwijzingen zijn van mogelijke deflatie.
Economen, marktanalisten en investeerders in obligaties en andere vastrentende beleggingen houden de rentecurve nauwlettend in de gaten, omdat aanzienlijke renteveranderingen van invloed zijn op de kosten van bedrijfsfinancieringskosten en dus op de uitgavenbeslissingen van bedrijven in alle marktsectoren. Gezamenlijk zijn die beslissingen een belangrijke factor bij het aandrijven van de markt en de economie als geheel.