Wat is het verschil tussen een kooplimiet en een stoporder?

Een stop-loss-order als deze wordt gebruikt om het aantal verliezen op een aandelenhandel te beperken. Een stoporder kan worden gebruikt om een ​​long- of shortpositie in een effect te verlaten. Het is niet alleen van toepassing op longposities.

Kooplimietorders worden niet gegarandeerd gevuld. Als de voorraad nooit tot de limietprijs daalt, wordt de order niet gevuld. Verder stellen veel beleggers tijdslimieten aan hoe lang de limietorder van kracht is. Limietorders kunnen automatisch worden geannuleerd als ze gedurende een bepaalde tijd niet worden gevuld.

Stoporders kunnen op verschillende manieren door beleggers worden gebruikt. Een stoporder kan voordelig zijn voor een belegger die niet in staat is om een ​​aandelenpositie nauwlettend in de gaten te houden. Een stoporder kan ook een deel van de emotie uit het handelen wegnemen doordat de belegger een positie automatisch tegen een bepaalde prijs kan verlaten. Beleggers dienen zich ervan bewust te zijn dat een stoporder niet gegarandeerd wordt vervuld. Het bestand kan gap boven of onder het stop order en niet tot de bestelling aan de limietkoers.

Een stop loss-order is anders, aangezien het een marktorder wordt zodra de prijs onder de vastgestelde prijs daalt. Een aandeel dat onder een limietverkoopstop valt, wordt dus automatisch een marktorder. Dit kan resulteren in een aanzienlijk slechtere vulling. Er treedt een gat op op een aandelengrafiek waar er een spatie is tussen balken in de prijs, gedurende welke tijd geen aandelen worden verhandeld. Het is normaal dat een aandeel boven of onder de slotkoers van de vorige dag loopt. Beleggers moeten het risico begrijpen dat ze nemen met verschillende ordertypes.