Wat is een goede Sharpe-verhouding?
De Sharpe-ratio is een bekende en gereputeerde maatstaf voor het voor risico gecorrigeerde rendement op een investering of portefeuille, ontwikkeld door de econoom William Sharpe. De Sharpe-ratio kan worden gebruikt om de totale prestatie van een totale beleggingsportefeuille of de prestatie van een individueel aandeel te evalueren.
De Sharpe-ratio geeft aan hoe goed een aandelenbelegging presteert in vergelijking met het rendement op een risicovrije belegging, zoals schatkistobligaties van de Amerikaanse overheid of wissels. Er bestaat enige onenigheid over de vraag of het rendement op schatkistpapier met de kortste looptijd bij de berekening moet worden gebruikt of dat het gekozen risicovrije instrument beter moet aansluiten bij de tijdsduur die een belegger verwacht de aandelenbeleggingen aan te houden.
Belangrijkste leerpunten
- De Sharpe-ratio geeft aan hoe goed een aandelenbelegging presteert in vergelijking met het rendement op een risicovrije belegging, zoals schatkistpapier van de Amerikaanse overheid of wissels.
- Om de Sharpe-ratio te berekenen, berekent u eerst het verwachte rendement op een beleggingsportefeuille of individuele aandelen en trekt u vervolgens het risicovrije rendement af.
- Het grootste probleem met de Sharpe-ratio is dat deze wordt geaccentueerd door investeringen die geen normale rendementsverdeling hebben.
Berekening van de Sharpe-ratio
Sinds de oprichting William Sharpe’s van de Sharpe-ratio in 1966, is het één van de meest verwezen risico-rendement maatregelen die in de financiële wereld, en veel van deze populariteit is toe te schrijven aan zijn eenvoud. De geloofwaardigheid van de ratio werd verder versterkt toen professor Sharpe in 1990 een Nobelprijs voor de Memorial Prize in de Economische Wetenschappen won voor zijn werk aan het Capital Asset Pricing Model (CAPM).
Om de Sharpe-ratio te berekenen, berekent u eerst het verwachte rendement op een beleggingsportefeuille of individuele aandelen en trekt u vervolgens het risicovrije rendement af. Vervolgens deelt u dat cijfer door de standaarddeviatie van de portefeuille of investering. De Sharpe-ratio kan aan het einde van het jaar opnieuw worden berekend om het werkelijke rendement te bekijken in plaats van het verwachte rendement.
Dus wat wordt beschouwd als een goede Sharpe-ratio die duidt op een hoog verwacht rendement voor een relatief laag risico?
- Gewoonlijk wordt elke Sharpe-ratio groter dan 1,0 door beleggers als acceptabel tot goed beschouwd.
- Een ratio hoger dan 2,0 wordt als zeer goed beoordeeld.
- Een ratio van 3,0 of hoger wordt als uitstekend beschouwd.
- Een ratio onder 1,0 wordt als suboptimaal beschouwd.
De formule voor de Sharpe-ratio is
Beperkingen van de Sharpe-ratio
Het grootste probleem met de Sharpe-ratio is dat deze wordt geaccentueerd door investeringen die geen normale rendementsverdeling hebben. Activaprijzen zijn aan de neerwaartse kant begrensd door nul, maar hebben theoretisch onbeperkt opwaarts potentieel, waardoor hun rendement recht scheef of log-normaal is, wat een schending is van de veronderstellingen die zijn ingebouwd in de Sharpe-ratio dat activarendementen normaal worden verdeeld.
Een goed voorbeeld hiervan is ook te vinden bij de verdeling van het rendement behaald door hedgefondsen. Velen van hen gebruiken dynamische handelsstrategieën en -opties die plaats maken voor scheefheid en kurtosis bij de verdeling van het rendement. Veel hedgefondsstrategieën leveren een klein positief rendement op met af en toe een groot negatief rendement. Een simpele strategie van het verkopen van diepe out-of-the-money opties heeft bijvoorbeeld de neiging kleine premies te innen en niets uit te betalen totdat de “grote” toeslaat. Totdat er een groot verlies plaatsvindt, zou deze strategie (ten onrechte) een zeer hoge en gunstige Sharpe-ratio laten zien.