Welke statistieken gebruik ik om de afweging tussen risico en rendement voor een beleggingsfonds te evalueren?

Een van de principes van beleggen is de afweging tussen risico en rendement, gedefinieerd als de correlatie tussen het risiconiveau en het potentiële rendement op een investering. Voor de meeste aandelen, obligaties en onderlinge fondsen weten beleggers dat het accepteren van een hoger risico of volatiliteit resulteert in een groter potentieel voor hogere rendementen. Om de afweging tussen risico en rendement van een specifiek beleggingsfonds te bepalen, analyseren beleggers de alfa, bèta, standaarddeviatie- en Sharpe-ratio van de investering. Elk van deze statistieken wordt doorgaans beschikbaar gesteld door de beleggingsmaatschappij die de investering aanbiedt.

Beleggingsfonds Alpha

Alpha wordt gebruikt als een maatstaf voor het rendement van een beleggingsfonds in vergelijking met een bepaalde benchmark, gecorrigeerd voor risico. Voor de meeste aandelenbeleggingsfondsen is de benchmark die wordt gebruikt om de alfa te berekenen de S&P 500, en elk bedrag van het voor risico gecorrigeerde rendement van een fonds dat hoger ligt dan de prestatie van de benchmark, wordt als zijn alfa beschouwd. Een positieve alpha van 1 betekent dat het fonds 1% beter heeft gepresteerd dan de benchmark, terwijl een negatieve alpha betekent dat het fonds ondermaats heeft gepresteerd. Hoe hoger de alpha, hoe groter het potentiële rendement met dat specifieke beleggingsfonds.

Mutual Fund Beta

Een andere maatstaf voor de afweging tussen risico en beloning is de bèta van een beleggingsfonds. Deze statistiek berekent de volatiliteit door prijsbewegingen in vergelijking met een marktindex, zoals de S&P 500. Een beleggingsfonds met een bèta van 1 betekent dat de onderliggende beleggingen in lijn met de vergelijkingsbenchmark bewegen. Een bèta die hoger is dan 1 resulteert in een belegging met meer volatiliteit dan de benchmark, terwijl een negatieve bèta betekent dat het beleggingsfonds in de loop van de tijd mogelijk minder schommelingen vertoont. Conservatieve beleggers geven de voorkeur aan lagere bèta’s en zijn vaak bereid om lagere rendementen te accepteren in ruil voor minder volatiliteit.

Standaardafwijking

Naast alfa en bèta biedt een beleggingsfonds aan beleggers de berekening van de standaarddeviatie van een fonds om de volatiliteit en de afweging tussen risico en beloning te laten zien. De standaarddeviatie meet het individuele rendement van een belegging in de loop van de tijd en vergelijkt dit met het gemiddelde rendement van het fonds over dezelfde periode. Deze berekening wordt meestal voltooid met behulp van de slotkoers van het fonds elke dag gedurende een bepaalde periode, zoals een maand of een kwartaal.

Wanneer het dagelijkse individuele rendement regelmatig afwijkt van het gemiddelde rendement van het fonds over dat tijdsbestek, wordt de standaarddeviatie als hoog beschouwd. Een beleggingsfonds met een standaarddeviatie van 17,5 heeft bijvoorbeeld een hogere volatiliteit en een groter risico dan een beleggingsfonds met een standaarddeviatie van 11. Vaak wordt deze meting vergeleken met fondsen met vergelijkbare beleggingsdoelstellingen om te bepalen welke potentie heeft voor grotere schommelingen. na verloop van tijd.

Sharpe-verhouding

De afweging tussen risico en beloning van een beleggingsfonds kan ook worden gemeten aan de hand van de Sharpe-ratio. Bij deze berekening wordt het rendement van een fonds vergeleken met het rendement van een risicovrije belegging, meestal het driemaands Amerikaanse schatkistpapier (T-bill). Een hoger risiconiveau zou in de loop van de tijd moeten resulteren in hogere rendementen, dus een ratio groter dan 1 geeft een rendement weer dat groter is dan verwacht voor het aangenomen risiconiveau. Evenzo betekent een ratio van 1 dat de prestaties van een beleggingsfonds in verhouding staan ​​tot het risico, terwijl een ratio van minder dan 1 aangeeft dat het rendement niet gerechtvaardigd was door de hoeveelheid genomen risico.