Wat wordt als een goede kostenratio beschouwd?
Een kostenratio onthult het bedrag dat een beleggingsmaatschappij beleggers in rekening brengt om een beleggingsportefeuille, een beleggingsfonds of een exchange-traded fund (ETF) te beheren. De ratio vertegenwoordigt alle beheervergoedingen en exploitatiekosten van het fonds.
De kostenratio wordt berekend door de bedrijfskosten van een beleggingsfonds te delen door de gemiddelde totale dollarwaarde van alle activa in het fonds. Kostenverhoudingen staan vermeld in het prospectus van elk fonds en op veel financiële websites.
Belangrijkste leerpunten
- De kostenratio zijn de jaarlijkse kosten die door houders van beleggingsfondsen of ETF’s aan fondsbeheerders worden betaald.
- Door concurrentie zijn de kostenratio’s de afgelopen jaren drastisch gedaald.
- Een redelijke kostenratio voor een actief beheerde portefeuille is ongeveer 0,5% tot 0,75%, terwijl een kostenratio van meer dan 1,5% tegenwoordig doorgaans als hoog wordt beschouwd.
- Voor passieve of indexfondsen is de typische ratio ongeveer 0,2%, maar deze kan in sommige gevallen zo laag zijn als 0,02% of minder.
Hoge en lage ratio’s
Een aantal factoren bepaalt of een kostenratio als hoog of laag wordt beschouwd. Een goede kostenratio, vanuit het standpunt van de belegger, is ongeveer 0,5% tot 0,75% voor een actief beheerde portefeuille. Een kostenratio van meer dan 1,5% wordt als hoog beschouwd.
De kostenratio voor beleggingsfondsen is doorgaans hoger dan de kostenratio’s voor ETF’s. Dit komt doordat ETF’s passief worden beheerd. De activa die erin worden gehouden, worden geselecteerd om een index zoals de S&P 500 te weerspiegelen, en wijzigingen in de selectie hoeven zelden te worden aangebracht. Een beleggingsfonds daarentegen wordt actief beheerd. De activa erin worden voortdurend gecontroleerd en gewijzigd om de prestaties van het fonds te maximaliseren.
Beleggingsfondsen hebben over het algemeen hogere kostenratio’s dan ETF’s omdat ze meer praktijkgericht beheer vereisen.
De gemiddelde kostenratio voor actief beheerde beleggingsfondsen ligt tussen 0,5% en 1,0%. Ze bedragen zelden meer dan 2,5%. Voor passieve indexfondsen is de typische ratio ongeveer 0,2%.
Factoren die de kostenratio’s beïnvloeden
De kosten kunnen aanzienlijk variëren tussen soorten fondsen. De beleggingscategorie, de beleggingsstrategie en de omvang van het fonds kunnen allemaal van invloed zijn op de kostenratio. Een fonds met een kleinere hoeveelheid activa heeft doorgaans een hogere kostenratio vanwege de beperkte fondsbasis voor het dekken van kosten.
Internationale fondsen kunnen hoge operationele kosten met zich meebrengen omdat ze mogelijk personeel in verschillende landen nodig hebben.
Large-capfondsen, met een gemiddelde kostenratio van 1,25%, zijn doorgaans goedkoper dan small-capfondsen, die gemiddeld 1,4% zijn.
De impact op de winst van investeerders
Fondsuitgaven kunnen een aanzienlijk verschil maken in de winst van een belegger. Als een fonds een totaal jaarlijks rendement van 5% realiseert maar kosten in rekening brengt die in totaal 2% bedragen, wordt 40% van het fondsrendement opgegeten door vergoedingen.
Daarom moeten beleggers de uitgaven altijd vergelijken bij het onderzoeken van fondsen. De kosten van een fonds worden vermeld in het prospectus en op de website van het bedrijf, en zijn te vinden op veel financiële websites.
Hoe indexfondsen de weg vrijmaakten voor lagere uitgaven
Naarmate indexfondsen populairder zijn geworden, hebben ze lagere kostenratio’s aangemoedigd. Indexfondsen repliceren het rendement op een specifieke marktindex. Dit type beleggen wordt als passief beschouwd. Hun portefeuillebeheerders kopen en houden een representatieve steekproef van de effecten in de doelindexen aan, en laten ze met rust, tenzij de index zelf verandert. Indexfondsen hebben dus de neiging om ondergemiddelde kostenratio’s te hebben.
Wat actief beheer betekent
De beheerders van fondsen die actief worden beheerd, kunnen de blootstelling van het fonds aan individuele aandelen of hele sectoren vergroten of verkleinen. Ze doen veel onderzoek en analyses bij het overwegen van aandelen en obligaties. Door dit extra werk zijn investeringen onder actief beheer duurder.
Actief beheerde portefeuilles zijn doorgaans breder. Hun managers kijken naar aandelen met verschillende marktkapitalisaties, maar ook naar internationale bedrijven en gespecialiseerde sectoren. Het beheer van de activa vereist meer expertise.
Als algemene regel geldt dat onderlinge fondsen die in grote bedrijven beleggen, een kostenratio van niet meer dan 1% moeten hebben, terwijl een fonds dat zich richt op kleine bedrijven of internationale aandelen een kostenratio van minder dan 1,25% zou moeten hebben.
Het komt neer op
Zoals de meeste dingen, krijgt u vaak waar u voor betaalt. In de beleggingswereld is er echter voldoende bewijs dat goedkope passieve fondsen die een indexeringsstrategie hanteren, vaak beter presteren dan actief beheer, vooral na aftrek van vergoedingen en belastingen. Voor actieve fondsen moeten de hoge kostenratio’s worden gerechtvaardigd door buitengewone opbrengsten, of moeten ze een ander voordeel opleveren voor beleggers, aangezien de concurrentie de beheersvergoedingen de afgelopen tien jaar zo sterk heeft doen dalen.