Wie gebruikt Libor Data en waarom?

De London Interbank Offered Rate, beter bekend als LIBOR, is een van de meest gebruikte benchmarks voor het bepalen van de korte rentetarieven over de hele wereld. Het wordt beheerd door de ICE Benchmark Administration (IBA) en staat voor Intercontinental Exchange London Interbank Offered Rate. Het geeft het gemiddelde tarief aan waartegen grote banken in Londen ongedekte kortlopende leningen van andere banken kunnen lenen. De koers wordt gegeven in vijf belangrijke valuta’s voor zeven verschillende looptijden, waarbij de driemaands US-dollarkoers de meest voorkomende is.

Maakt gebruik van LIBOR

Kredietverstrekkers, waaronder banken en andere financiële instellingen, gebruiken LIBOR als referentiepunt voor het bepalen van rentetarieven voor verschillende schuldinstrumenten. Het wordt ook gebruikt als referentietarief voor hypotheken, bedrijfsleningen, staatsobligaties, creditcards en studieleningen in verschillende landen. Naast schuldinstrumenten wordt LIBOR ook gebruikt voor andere financiële producten zoals derivaten, waaronder renteswaps of valutaswaps.

Een in US dollar luidende bedrijfsobligatie met driemaandelijkse couponbetalingen kan bijvoorbeeld een variabele rente hebben als LIBOR plus een marge van dertig basispunten (1% = 100 basispunten). Het rentetarief zou dus de driemaands US dollar LIBOR zijn plus de vooraf bepaalde spread van dertig basispunten (dwz als de driemaands US dollar LIBOR aan het begin van de periode 4% is, moet de rente betaald worden aan het einde van de periode). van het kwartaal 4,30% (4% plus 30 basispunten spread)). Dit tarief zou elk kwartaal opnieuw worden ingesteld om overeen te komen met de bestaande LIBOR op dat moment plus de vaste spread. De spread is doorgaans de functie van de kredietwaardigheid van de uitgevende bank of instelling.

Waarom LIBOR?

Het concept zelf van de uitgifte van schuldinstrumenten met variabele rente is het indekken tegen renterisico’s. Als het een obligatie met vaste rente is, profiteert de kredietnemer als de marktrente stijgt en de kredietgever profiteert als de marktrente daalt. Om zichzelf te beschermen tegen deze schommeling van de marktrente, gebruiken de partijen bij het schuldinstrument een variabele rente die wordt bepaald door een referentiebasisrente plus een vaste marge. Deze maatstaf kan elk tarief zijn; LIBOR is echter een van de meest gebruikte.

Het is logisch dat een grote bank in Londen leningen verstrekt tegen een variabele rente die aan LIBOR is gekoppeld, aangezien de meeste leningen van andere banken in Londen zouden zijn, waardoor het risico van het actief (verstrekte leningen) overeenkomt met het risico van zijn verplichtingen (bijv., leningen van andere banken). In werkelijkheid is de belangrijkste bron van geld voor een bank de deposito’s die ze van haar klanten ontvangt en niet van leningen van andere banken. Het koppelen aan LIBOR is echter een manier om het risico over te dragen aan de leners.

Simpel gezegd: banken verdienen geld door deposito’s tegen één tarief te accepteren en tegen een hogere rente te lenen. Als de financieringskosten voor de bank stijgen, bijvoorbeeld door een wijziging in de regelgeving van de overheid, liquiditeitsvereisten, etc. terwijl de marktrente constant blijft, zal de LIBOR stijgen. Met de stijging van de LIBOR zal ook de rente ontvangen van de LIBOR-gekoppelde leningen met variabele rente stijgen.

Maar dat geeft nog steeds geen antwoord op de vraag waarom LIBOR in andere contexten zou worden gebruikt, zoals creditcardleningen in de VS. Hier zijn meerdere redenen voor; Een van de belangrijkste redenen is echter de wereldwijde aanvaardbaarheid van LIBOR.

LIBOR-tarieven bepalen

De oorsprong van de Eurodollar markt (in Amerikaanse dollar luidende bankdeposito’s aangehouden bij buitenlandse banken of buitenlandse filialen van Amerikaanse banken) in de jaren zeventig. Amerikaanse banken namen hun toevlucht tot Eurodollar-markten (voornamelijk in Londen) om hun inkomsten te beschermen door de restrictieve kapitaalcontroles in de VS op dat moment te omzeilen. LIBOR werd in de jaren tachtig ontwikkeld om gesyndiceerde schuldtransacties te vergemakkelijken. De groei van nieuwe financiële instrumenten, waarvoor ook gestandaardiseerde rentebenchmarks nodig waren, leidde tot een verdere ontwikkeling van LIBOR.

De vaststelling van LIBOR wordt algemeen beschouwd als een eenvoudig, objectief en transparant proces dat heeft geholpen om wereldwijde acceptatie en betekenis te krijgen. Voortbordurend op de redenering van bescherming tegen renterisico’s, wordt LIBOR gezien als een uniforme en eerlijke benchmark die een gevoel van zekerheid schept. Echter, met gevallen van LIBOR-manipulatie die de afgelopen tijd zijn gemeld, kan worden beweerd dat de zekerheid meer een kwestie van perceptie is dan van harde realiteit.