Waarom rentetarieven iedereen beïnvloeden
Rentetarieven zijn van invloed op de beslissingen die u met geld neemt. Sommige hiervan liggen voor de hand – bedenk eens hoeveel meer geld u op uw spaarrekening zou steken als deze 15% rente zou betalen in plaats van 0,5%. Hoeveel minder geld zou u in aandelen of uw 401 (k) stoppen als u 15% op een eenvoudige bankrekening zou kunnen krijgen? Aan de andere kant zou u een nieuwe creditcard kunnen nemen tegen 3%, maar u zou waarschijnlijk niet tegen 30% lenen, tenzij dat absoluut nodig was.
Er zijn ook minder duidelijke gevolgen. Voor ondernemers en bankiers zijn rentetarieven van invloed op berekeningen over toekomstige winstgevendheid. Het is bijvoorbeeld gemakkelijk om de kapitaalmarkten te betreden en een nieuw project te financieren wanneer de rentetarieven historisch laag zijn, maar hetzelfde project levert misschien geen geld op op de lange termijn als de verwachte rentebetalingen verdubbelen. Dit heeft op zijn beurt weer invloed op welke producten en diensten in de economie worden aangeboden, welke banen beschikbaar komen en hoe investeringen zijn gestructureerd.
Rentetarieven en coördinatie
Rente vervult verschillende cruciale functies in een markteconomie. Het meest voor de hand liggende is de coördinatie tussen spaarders en leners; spaarders krijgen rente betaald voor het uitstellen van hun consumptie tot een datum in de toekomst, terwijl leners rente moeten betalen om in het heden meer te consumeren. Als er relatief meer spaargeld is, neemt het aanbod van uitleenbare gelden toe en zou de prijs – de rente – moeten dalen. Wanneer meer mensen willen lenen dan met het huidige spaargeld kan worden voldaan, wordt de prijs van nieuw geld opgedreven en zou de rente moeten stijgen.
Aangezien rentetarieven van invloed zijn op de hoeveelheid geld van nieuwe depositomultiplicator en, bij uitbreiding, op de inflatie. Daarom is de klassieke remedie van de Fed tegen hoge inflatie het verhogen van de rentetarieven.
Er is geen uniforme of enkele natuurlijke rentevoet; de rentekosten zijn afhankelijk van de fysieke kenmerken van vraag en aanbod per markt. Er zijn verschillende fundamentele rentetarieven in de economie, vooral wanneer deze worden beïnvloed door een centrale bank, zoals de Federal Reserve. Veranderingen in deze rentetarieven, zoals de federal funds rate of de discontovoet, kunnen de hele vorm van de economie beïnvloeden.
Rentetarieven en de geometrie van de economie
Rentetarieven bepalen in hoge mate de geometrie van de economie, dat wil zeggen de feitelijke verdeling van arbeid en middelen. Het is van belang welke bedrijfstakken groeien en welke bedrijfstakken krimpen, en waar mensen financieel en fysiek kapitaal inzetten. Rentetarieven sturen veel van die beweging.
Mensen praten vaak over de economie in termen van grote aggregaten. Lees een rapport van het Amerikaanse Bureau of Labor Statistics (BLS) of het National Bureau of Economic Research (NBER) of zet de pratende hoofden op CNBC aan en je hoort termen als ‘totale consumentenuitgaven’ of ‘netto productie output. ” Het is eenvoudiger om brede onderwerpen te schilderen met een macro-economisch penseel; zelfs de meeste professionele economen passen deze analyse niet toe.
Het probleem met focussen op het brede en de macro is dat je waarschijnlijk belangrijke onderscheidingen mist. Grote cijfers vertellen nooit het hele verhaal. Volgens het Bureau of Economic Analysis (BEA) bedroeg de totale bbp-groei van de Verenigde Staten in 2014 bijvoorbeeld 3,66%, ver onder de 6,31% van 2004. Dit betekent niet noodzakelijk dat de economie twee keer zo sterk was. in 2004 echter.
Rentetarieven en de huisvestingszeepbel
De economie was in 2004 helemaal niet gezond; het werd ondersteund door een uit de hand gelopen huizenmarkt. De VS kende zes opeenvolgende jaren een recordaantal huizenverkopen en onroerendgoedwaarden, te beginnen in 2001, toen de Federal Reserve het beoogde tarief van de federale fondsen verlaagde van 5,5% naar 1,75%. Zonder die dramatische renteverlaging is het hoogst onwaarschijnlijk dat de huizenmarkt op dezelfde manier zou zijn geëxplodeerd.
De lage rente maakte het lenen van hypotheken te gemakkelijk. Het maakte ook langlopende, kapitaalintensieve projecten, zoals woningbouw, te gemakkelijk uit te voeren. Huizenbouwers en huizenkopers raakten bedwelmd door goedkoop geld, wat leidde tot rampzalige verstoringen in de economische activiteit die de macrocijfers, zoals het bbp, niet konden aantrekken totdat de Grote Recessie in volle gang was.
Denk aan de economische prikkels die worden gecreëerd door lage rentetarieven, zoals meer lenen, langetermijnprojecten starten, minder sparen en investeren in risicovollere activa om de inflatie te verslaan. In 2004 werkten er te veel mensen in de woningbouw of in de financiële sector, omdat de economische vraag naar hun diensten op valse signalen was gebaseerd. Met andere woorden: de vorm van de economie klopte helemaal niet. Veel van deze mensen zijn hun baan kwijtgeraakt tussen 2007 en 2009, toen de realiteit instortte en de hele wereld de impact voelde van een misplaatst rentebeleid.