Zijn depositocertificaten (CD’s) een soort obligatie?
Er is een behoorlijke mate van overlap tussen depositocertificaten (cd’s) en obligaties : het zijn beide vastrentende effecten die u doorgaans tot de vervaldag aanhoudt. Simpel gezegd, u investeert uw geld in een cd of obligatie voor een bepaalde periode, en u weet precies wat u zult ontvangen als die tijd om is.
Ze zijn beide gebaseerd op schulden, wat betekent dat u de schuldeiser bent, wat niet anders is dan een vriend die vandaag $ 10 vraagt en u een schuldbekentenis geeft die belooft volgende week $ 11 te betalen. De rente ($ 1) wordt geïnd om dezelfde reden dat banken rente in rekening brengen over leningen: om u te compenseren voor het vertragen van uw vermogen om het geld te gebruiken. Je kunt die $ 10 niet uitgeven als je hem niet hebt.
Belangrijkste leerpunten
- Depositocertificaten (CD’s) en obligaties zijn beide op schulden gebaseerde, vastrentende effecten die u aanhoudt tot hun vervaldatum.
- Obligaties zijn risicovoller en betalen daarom doorgaans hogere rentetarieven dan cd’s.
- De emittenten van obligaties zijn voornamelijk bedrijven die proberen geld in te zamelen voor activiteiten, productontwikkeling of de mogelijkheid om uit te breiden door een ander bedrijf te kopen.
- Cd’s zijn beleggingsvehikels voor de korte termijn, terwijl obligaties langlopende beleggingen zijn.
- Banken en kredietverenigingen zijn de belangrijkste uitgevers van cd’s.
Obligaties versus cd’s
Nu we hebben verduidelijkt waarom obligaties en cd’s in dezelfde brede categorie passen, is dit hoe ze verschillen.
De uitgevende instelling
In het geval van obligaties is de emittent meestal een bedrijf dat probeert fondsen te werven voor operaties, de ontwikkeling van nieuwe producten of de mogelijkheid om een ander bedrijf over te nemen. Obligaties van beleggingskwaliteit hebben een zeer laag wanbetalingsrisico (de kans dat uw vriend uw $ 10 dollar neemt en nooit meer terugkomt), maar het kan nog steeds gebeuren.
De uitgever van cd’s is meestal een bank of kredietvereniging, omdat cd’s niet worden uitgegeven met dezelfde motieven die ten grondslag liggen aan obligaties. Een cd is vergelijkbaar met een spaarrekening – in feite een plek om uw geld vast te houden totdat u er iets anders mee wilt doen.
Omdat obligaties van een bedrijf risicovoller zijn, bieden ze een gunstiger rendement voor de mensen die ze kopen. Het rendement op cd’s, hoewel doorgaans minder dan bij obligaties, is iets beter dan op een spaarrekening.
Mensen noemen vastrentende waarden vaak een obligatie, maar dat is technisch onjuist; obligaties vervallen doorgaans na 10 jaar of meer, terwijl cd’s en andere vastrentende effecten doorgaans een kortere looptijd hebben.
Tijd tot volwassenheid
Dit is het plakkerige deel – maar ook het belangrijkste punt. Obligaties zijn beleggingen op langere termijn, die doorgaans na meer dan 10 jaar vervallen. Daarentegen rijpen cd’s in slechts één maand en in wel vijf jaar (of zelfs, minder vaak, tien jaar). De complicatie die we nu tegenkomen, is dat er binnen de wereld van vastrentende schuldbewijzen nog meer onderscheidingen of categorieën zijn, die elkaar overal overlappen.
De losse indeling is als volgt:
- Schatkistpapier (T-bills) vervallen doorgaans in minder dan een jaar.
- Obligaties hebben over het algemeen een looptijd tussen één en tien jaar.
- Obligaties vervallen over het algemeen na een decennium of meer.
Met andere woorden, hoewel een obligatie technisch gezien een vastrentende waarde is met een looptijd van 10 jaar of meer, gebruiken mensen de term ‘obligatie’ vaak om te verwijzen naar vastrentende waarden in het algemeen, zelfs voor die effecten met een looptijd van minder dan 10 jaar.
Het komt neer op
Het verschil in tijdsbesteding voor obligaties en cd’s wordt het best uitgedrukt in termen van de motieven van de belegger. Zoals eerder vermeld, worden cd’s over het algemeen beschouwd als kortetermijnopslag voor kapitaal met een laag risico en rentebetalingen totdat er een meer winstgevende investering kan worden gevonden. Obligaties worden beschouwd als instrumenten voor de lange termijn om winst te garanderen en, misschien, om enkele van de risico’s te compenseren waarmee een belegger te maken kan krijgen bij beleggingen met een hoger rendement, zoals aandelen.