2011 Amerikaanse schuldenplafondcrisis

Wat is de Amerikaanse schuldenplafondcrisis van 2011?

De Amerikaanse schuldenplafondcrisis van 2011 was een controversieel debat in het Congres dat plaatsvond in juli 2011 over het maximale bedrag aan leningen dat de federale overheid zou mogen aangaan.

Inzicht in de Amerikaanse schuldenplafondcrisis van 2011

De federale regering heeft zelden een begrotingsevenwicht bereikt en het begrotingstekort is explosief gestegen na de grote recessie. In het fiscale jaar 2008 bedroeg het tekort $ 458,6 miljard, en liep het op tot $ 1,4 biljoen in 2009, aangezien de regering een massale fiscale beleidsreactie voerde op de economische neergang.

Tussen 2008 en 2010 verhoogde het Congres het schuldenplafond van $ 10,6 biljoen naar $ 14,3 biljoen.  Toen in 2011 de economie vroege tekenen van herstel vertoonde en de federale schuld opnieuw zijn limiet naderde, begonnen de onderhandelingen in het Congres om de uitgavenprioriteiten in evenwicht te brengen met de steeds stijgende schuldenlast. 

Er volgde een verhit debat, waarbij voorstanders van uitgaven en schulden tegenover fiscale conservatieven kwamen te staan. Politici die zich schuldig maakten aan schulden voerden aan dat het niet verhogen van de limiet onmiddellijke bezuinigingen zou vereisen op de uitgaven die al door het Congres zijn goedgekeurd, wat zou kunnen leiden tot late, gedeeltelijke of gemiste betalingen aan ontvangers van sociale zekerheid en Medicare, overheidsmedewerkers en overheidscontractanten.

Bovendien beweerden ze dat de Schatkist rentebetalingen op bestaande schulden zou kunnen opschorten in plaats van middelen in te houden die zijn toegewezen aan federale programma’s. Het vooruitzicht van bezuinigingen op reeds beloofde uitgaven werd door voorstanders van schulden bestempeld als een crisis. Aan de andere kant deed het spookbeeld van een technisch gebrek aan bestaande schatkistschulden de financiële markten roeren. Fiscale conservatieven voerden aan dat elke verhoging van de schuldlimiet beperkingen zou moeten inhouden voor de groei van de federale uitgaven en de accumulatie van schulden.

Resultaat van de Amerikaanse schuldenplafondcrisis in 2011

Het Congres loste de schuldenplafondcrisis op door de Budget Control Act van 2011 goed te keuren, die op 2 augustus 2011 van kracht werd.4 Door  deze wet kon het schuldplafond in twee fasen met $ 2,4 biljoen worden verhoogd. In de eerste fase zou er onmiddellijk een verhoging van $ 400 miljard plaatsvinden, gevolgd door nog eens $ 500 miljard, tenzij het Congres het zou afkeuren. De tweede fase zorgde voor een stijging van tussen de $ 1,2 biljoen en $ 1,5 biljoen, ook onder voorbehoud van afkeuring door het Congres. In ruil daarvoor omvatte de wet $ 900 miljard aan vertragingen in geplande uitgavenverhogingen over een periode van 10 jaar en stelde een speciale commissie in om extra bezuinigingen te bespreken.

In feite verhoogde de wetgeving het schuldplafond van $ 14,3 biljoen tot $ 16,4 biljoen op 27 januari 2012.

Na de goedkeuring van de wet nam Standard and Poor’s de radicale stap om de kredietrating van de Verenigde Staten op lange termijn te verlagen van AAA naar AA +, hoewel de VS niet in gebreke bleven. Het kredietbeoordelingsbureau noemde de niet-indrukwekkende omvang van de plannen voor het terugdringen van het tekort in verhouding tot de waarschijnlijke toekomstperspectieven voor politiek gedreven uitgaven en schuldopbouw.

Schuldgoedkeuringsproces dat leidde tot de Amerikaanse schuldenplafondcrisis in 2011

De Amerikaanse grondwet geeft het Congres de macht om geld te lenen. Vóór 1917 werd deze bevoegdheid uitgeoefend door het Congres dat de Schatkist machtigde om bepaalde schulden te lenen om beperkte uitgaven te financieren, zoals militaire uitgaven tijdens de oorlog die zouden worden terugbetaald na het einde van de vijandelijkheden. Hierdoor bleef de staatsschuld direct gekoppeld aan toegestane bestedingen.

In 1917 legde het Congres een limiet op aan de federale schuld en aan individuele uitgiftelimieten. In 1939 gaf het Congres de Schatkist meer flexibiliteit in de manier waarop het de algemene structuur van de federale schuld beheerde, waardoor het een totale limiet kreeg om binnen te werken.  Door de bevoegdheid voor het beheer van schulden aan de Schatkist te delegeren, kon het Congres echter het directe verband tussen toegestane uitgaven en de schuld die het financiert, verbreken. 

Hoewel deze praktijk meer flexibiliteit bood om de uitgaven te verhogen, creëerde deze praktijk ook de behoefte voor het Congres om de schuldlimiet herhaaldelijk te verhogen wanneer de uitgaven het beschikbare krediet dreigen te overschrijden. Vanwege af en toe politiek verzet tegen het idee om de federale schuld voortdurend uit te breiden, heeft dit proces van het verhogen van de schuldlimiet soms tot controverse geleid, die plaatsvond tijdens de schuldenplafondcrisis van 2011.