3-6-3 Regel

Wat is de 3-6-3-regel?

De 3-6-3-regel is een jargonterm die verwijst naar een onofficiële praktijk in de banksector in de jaren vijftig, zestig en zeventig die het resultaat was van niet-concurrerende en simplistische omstandigheden in de branche.

De 3-6-3-regel beschrijft hoe bankiers zogenaamd 3% rente zouden geven op de rekeningen van hun spaarders, de spaarders geld zouden lenen tegen 6% rente en dan om 15.00 uur golf zouden spelen. een deel van het bedrijf van een bank was het uitlenen van geld tegen een hogere rente dan wat ze uitbetaalde aan haar inleggers (als gevolg van strengere regelgeving gedurende deze periode).

Inzicht in de 3-6-3-regel

Na de Grote Depressie voerde de regering strengere bankregelgeving in. Dit was gedeeltelijk te wijten aan de problemen – namelijk corruptie en een gebrek aan regelgeving – waarmee de banksector te maken kreeg in de aanloop naar de economische neergang die de Grote Depressie veroorzaakte. Een gevolg van deze regelgeving is dat het de tarieven beheerste waartegen banken geld konden lenen en lenen. Dit maakte het voor banken moeilijk om met elkaar te concurreren en beperkte de omvang van de diensten die zij aan klanten konden verlenen. Als geheel stagneerde de banksector.

Met de versoepeling van de bankregelgeving en de wijdverbreide invoering van informatietechnologie in de decennia na de jaren zeventig, opereren banken nu veel competitiever en complexer. Banken kunnen nu bijvoorbeeld een groter scala aan diensten aanbieden, waaronder retail- en commerciële bankdiensten, vermogensbeheer en vermogensbeheer.

Voor banken die retailbankdiensten verlenen, maken individuele klanten vaak gebruik van lokale filialen van veel grotere commerciële banken. Retailbanken zullen over het algemeen spaar- en betaalrekeningen, hypotheken, persoonlijke leningen, debet- / creditcards en depositocertificaten (cd’s) aan hun klanten aanbieden. Bij retailbankieren ligt de focus op de individuele consument (in tegenstelling tot grotere klanten, zoals een schenking ).

Banken die beleggingsbeheer voor hun klanten verzorgen, beheren doorgaans collectieve beleggingen (zoals pensioenfondsen) en houden ook toezicht op de activa van individuele klanten. Banken die met collectieve activa werken, kunnen ook een breed scala aan traditionele en alternatieve producten aanbieden die mogelijk niet beschikbaar zijn voor de gemiddelde particuliere belegger, zoals IPO mogelijkheden en hedgefondsen.

Voor banken die vermogensbeheerdiensten aanbieden, kunnen ze zich richten op zowel vermogende als zeer vermogende particulieren. Financieel adviseurs bij deze banken werken doorgaans samen met klanten om op maat gemaakte financiële oplossingen te ontwikkelen die aan hun behoeften voldoen. Financiële adviseurs kunnen ook gespecialiseerde diensten zoals vermogensbeheer, inkomstenbelasting voorbereiding en estate planning. De meeste financiële adviseurs streven naar het behalen van de status Chartered Financial Analyst (CFA), die hun competentie en integriteit op het gebied van vermogensbeheer meet.