Verantwoordelijke zorgorganisaties (ACO’s)
Wat zijn verantwoordelijke zorgorganisaties (ACO’s)?
Accountable Care Organisaties zijn netwerken van zorgaanbieders die samenwerken om een betere en kosteneffectievere behandeling van patiënten te bieden. Deze organisaties zijn opgericht onder het Medicare Shared Savings Program, een onderdeel van de Affordable Care Act (ACA) van 2010. Deze organisaties waren oorspronkelijk ontworpen om Medicare-deelnemers te ondersteunen, maar zijn uitgegroeid tot particuliere betalersnetwerken.
Belangrijkste leerpunten
- Accountable Care Organisations (ACO’s) zijn netwerken van artsen, apotheken, ziekenhuizen en andere zorgverleners die gezamenlijk service verlenen aan patiënten die Medicare gebruiken.
- De organisaties zijn opgericht met het passeren van de Affordable Care Act onder het Medicare Shared Savings Program.
- ACO’s zijn opgericht om ontslagen voor Medicare-patiënten te voorkomen door aanbieders te stimuleren om informatie te delen en kosteneffectieve behandelingsdiensten te bieden.
- Het systeem was aanvankelijk gericht op Medicare-patiënten, maar is uitgebreid met particuliere betalersnetwerken.
- Critici beweren dat het uiteindelijk consolidatie bevordert, wat de kosten kan opdrijven, en dat het consumenten het gevoel kan geven dat ze gedwongen worden om binnen een netwerk te werken dat ze niet leuk vinden.
Inzicht in verantwoordelijke zorgorganisaties (ACO’s)
Verantwoordelijke zorgorganisaties zijn ontworpen om informatie te delen, meer kosteneffectieve behandelingsdiensten te bieden en overtolligheden voor patiënten in het Medicare systeem te elimineren. ACO’s zijn gestructureerd rond de huisarts van de patiënt (PCP), maar moeten ook ziekenhuizen, apotheken, specialisten en andere dienstverleners omvatten om optimale efficiëntie te bereiken.
Het ACO-model is geïntroduceerd via het Medicare Shared Savings Program, een onderdeel van de 2010 Affordable Care Act (ACA). De ACA schrijft voor dat een erkende ACO de gezondheidszorg beheert van minimaal 5.000 patiënten gedurende een periode van drie jaar. ACO’s staan onder toezicht van de Centers for Medicare and Medicare Services (CMS).
Het ACO-systeem is buiten de Medicare-omgeving gegroeid en omvat particuliere betalernetwerken en heeft het fee-for-service-betalingsmodel van Medicare behouden. De belangrijkste aanpassing aan dit model onder het ACO-systeem is een reeks prikkels die zijn ontworpen om aanbieders te belonen voor efficiëntere zorg.
Hoe betaalbare zorgorganisaties worden gestimuleerd
De ACA-stimuleringsmatrix is ontworpen om de tendens tegen te gaan dat de kosten onnodig stijgen onder het traditionele Medicare fee-for-service-model. ACO-aanbieders worden beoordeeld op basis van een reeks kwantitatieve benchmarks die worden aangepast om rekening te houden met regionale kostenverschillen. Deze benchmarks zijn verdeeld over vier categorieën: ervaring van patiënt / zorgverlener, zorgcoördinatie / patiëntveiligheid, preventieve gezondheid en risicopopulatie.
Het Electronic Health Record (EPD) -systeem verzamelt gegevens over een groep criteria in elke categorie, en providers worden op elk criterium gerangschikt tegen hun leeftijdsgenoten. Het percentage heropnames in ziekenhuizen is een voorbeeld van een beoordelingscriterium. Punten worden aan deze providers toegekend op basis van hun percentielrangschikking en de verbetering van een ACO ten opzichte van de prestaties in voorgaande jaren. Beloningen voor hoge prestaties komen in de vorm van hogere vergoedingen.
CMS introduceerde in 2016 een nieuw niveau van ACO’s, bekend als de Next-Generation ACO (NGACO). Dit programma is beschikbaar voor gevestigde ACO’s die bereid zijn een groter financieel risico te aanvaarden, maar beloont die organisaties met sterkere financiële beloningen. Het is ook een handig testmechanisme voor CMS om te experimenteren met meer geavanceerde beoordelingscriteria.
Risico’s van het betaalbare zorgorganisatiesysteem
Critici van het ACO-systeem hebben hun bezorgdheid geuit dat het zal leiden tot consolidatie tussen aanbieders, wat zou kunnen leiden tot hogere kosten aangezien een kleiner aantal zorgstelsels een grotere onderhandelingsmacht heeft over verzekeraars. Vroeg onderzoek suggereert dat dit tot op zekere hoogte heeft plaatsgevonden en dat de kosten van middelen die nodig zijn om te voldoen aan het rapportagesysteem een belangrijke factor zijn die aanbieders tot fusies drijft.
Voor consumenten is de potentiële keerzijde van het ACO-model het gevoel vast te zitten in een ongewenst netwerk. ACO’s zijn ontworpen om dit risico te minimaliseren door de structurele obstakels van het HMO-systeem weg te nemen, maar sommige gezondheidseconomen zijn bang dat consolidatie de opties voor een consument zou kunnen beperken.