Zuur-testverhouding
Wat is de zuur-testverhouding?
De acid-test ratio, algemeen bekend als de quick ratio, gebruikt de balansgegevens van een bedrijf als een indicator of het voldoende kortetermijnactiva heeft om zijn kortetermijnverplichtingen te dekken.
Belangrijkste leerpunten
- De acid-test, of quick ratio, vergelijkt de kortetermijnactiva van een bedrijf met de kortetermijnverplichtingen om te zien of een bedrijf voldoende contanten heeft om zijn directe verplichtingen, zoals kortlopende schulden, te betalen.
- De acid-test ratio houdt geen rekening met vlottende activa die moeilijk snel te liquideren zijn, zoals inventaris.
- De zuur-testratio geeft mogelijk geen betrouwbaar beeld van de financiële toestand van een bedrijf als het bedrijf vorderingen heeft die langer dan normaal duren om te innen of kortlopende schulden die verschuldigd zijn, maar waarvoor geen onmiddellijke betaling nodig is.
Inzicht in zuur-testverhouding
De acid-test-ratio is in bepaalde situaties nuttiger dan de current-ratio, ook wel de werkkapitaalratio genoemd, omdat deze activa negeert, zoals inventaris, die moeilijk snel te liquideren kan zijn.
Bedrijven met een acid-test-ratio van minder dan 1 hebben niet genoeg liquide middelen om hun kortlopende verplichtingen te betalen en moeten met voorzichtigheid worden behandeld. Als de zuur-testratio veel lager is dan de huidige ratio, betekent dit dat de huidige activa van een bedrijf sterk afhankelijk zijn van de voorraad.
Dit is echter niet in alle gevallen een slecht teken, aangezien sommige bedrijfsmodellen inherent afhankelijk zijn van voorraad. Winkels kunnen bijvoorbeeld zeer lage zuur-testverhoudingen hebben zonder noodzakelijkerwijs in gevaar te zijn.
Voor de drie maanden eindigend op 31 oktober 2019 was de zuur-testratio van Wal-Mart Stores Inc. 0,18, terwijl die van Target Corp. 0,18 was. In dergelijke gevallen moeten andere statistieken worden overwogen, zoals voorraadomzet. Het aanvaardbare bereik voor een zuur-testverhouding varieert tussen verschillende bedrijfstakken en u zult merken dat vergelijkingen het meest zinvol zijn bij het analyseren van vergelijkbare bedrijven in dezelfde bedrijfstak als elkaar.
Voor de meeste industrieën zou de zuur-testverhouding hoger moeten zijn dan 1. Anderzijds is een zeer hoge verhouding niet altijd goed. Het zou erop kunnen wijzen dat contanten zich hebben verzameld en niet worden gebruikt, in plaats van te worden herbelegd, teruggegeven aan aandeelhouders of anderszins productief te worden gebruikt.
Sommige technologiebedrijven genereren enorme cashflows en hebben dienovereenkomstig acid-test ratio’s tot wel 7 of 8. Hoewel dit zeker beter is dan het alternatief, hebben deze bedrijven kritiek gekregen van activistische investeerders die liever zouden hebben dat aandeelhouders een deel van de winst ontvangen.
Berekening van de zuur-testverhouding
De teller van de zuur-testverhouding kan op verschillende manieren worden gedefinieerd, maar de belangrijkste overweging moet zijn om een realistisch beeld te krijgen van de liquide middelen van het bedrijf. Geldmiddelen en kasequivalenten moeten zeker worden meegerekend, evenals kortetermijninvesteringen, zoals verhandelbare waardepapieren.
Debiteuren worden over het algemeen meegenomen, maar dit past niet in elke branche. In de bouwsector, bijvoorbeeld, kan het terugvorderen van debiteuren veel meer tijd kosten dan de standaardpraktijk in andere bedrijfstakken, dus het opnemen ervan zou de financiële positie van een bedrijf veel veiliger kunnen doen lijken dan in werkelijkheid het geval is.
De formule is:
Een andere manier om de teller te berekenen, is door alle huidige activa te nemen en illiquide activa af te trekken. Het belangrijkste is dat de voorraad moet worden afgetrokken, rekening houdend met het feit dat dit het beeld voor detailhandelbedrijven negatief zal beïnvloeden vanwege de hoeveelheid voorraad die ze bij zich hebben. Andere elementen die als activa op een balans verschijnen, moeten worden afgetrokken als ze niet kunnen worden gebruikt om verplichtingen op korte termijn te dekken, zoals voorschotten aan leveranciers, vooruitbetalingen en uitgestelde belastingvorderingen.
De noemer van de ratio moet alle kortlopende verplichtingen omvatten, dit zijn schulden en verplichtingen die binnen een jaar vervallen. Het is belangrijk op te merken dat tijd niet wordt meegerekend in de zuur-testverhouding. Als de schulden van een bedrijf bijna opeisbaar zijn, maar de vorderingen maandenlang niet binnenkomen, kan dat bedrijf op veel wankel terrein verkeren dan de verhouding zou aangeven. Het tegenovergestelde kan ook waar zijn.
Voorbeeld zuur-testverhouding
De zuur-testverhouding van een bedrijf kan worden berekend met behulp van de balans. Hieronder vindt u een verkorte versie van de balans van Apple Inc. ( AAPL) per 28 september 2019, met de componenten van de vlottende activa en kortlopende verplichtingen van het bedrijf (alle cijfers in miljoenen dollars):
Om de liquide activa van het bedrijf te verkrijgen, voegt u geldmiddelen en kasequivalenten, kortlopende verhandelbare effecten, vorderingen en niet-handelsvorderingen van leveranciers toe. Verdeel vervolgens de huidige liquide vlottende activa door de totale huidige verplichtingen om de zuur-testverhouding te berekenen. De berekening ziet er als volgt uit:
ATR van Apple = ($ 48.844 + 51.713 + 22.926 + 22.878) / ($ 105.718) = 1,38
Niet iedereen berekent deze verhouding op dezelfde manier. Er is niet één vaste methode om de zuur-testverhouding van een bedrijf te bepalen, maar het is belangrijk om te begrijpen hoe dataproviders tot hun conclusies komen.
Veel Gestelde Vragen
Wat is het verschil tussen huidige en zuur-testratio’s?
Zowel de huidige ratio, ook bekend als de werkkapitaalratio, als de zuur-testratio meten het vermogen van een bedrijf op korte termijn om genoeg contanten te genereren om alle schulden af te betalen als ze in één keer opeisbaar worden. De zuur-testverhouding wordt echter als conservatiever beschouwd dan de huidige verhouding, omdat bij de berekening ervan geen rekening wordt gehouden met items, zoals voorraad, die mogelijk moeilijk snel te liquideren zijn. Een ander belangrijk verschil is dat de acid-test-ratio alleen activa omvat die binnen 90 dagen of minder in contanten kunnen worden omgezet, terwijl de huidige ratio ook activa omvat die binnen een jaar in contanten kunnen worden omgezet.
Wat zegt de zuur-testverhouding u?
De acid-test, of quick ratio, laat zien of een bedrijf genoeg geld heeft of kan krijgen om zijn directe verplichtingen, zoals kortlopende schulden, te betalen. Voor de meeste bedrijfstakken zou de zuur-testratio hoger moeten zijn dan 1. Als deze lager is dan 1, hebben bedrijven niet genoeg liquide middelen om hun huidige verplichtingen te betalen en moeten ze voorzichtig worden behandeld. Als de zuur-testratio veel lager is dan de huidige ratio, betekent dit dat de huidige activa van een bedrijf sterk afhankelijk zijn van de voorraad. Aan de andere kant kan een zeer hoge ratio erop wijzen dat geaccumuleerde contanten niet worden gebruikt in plaats van te worden herbelegd, teruggegeven aan aandeelhouders of anderszins productief te worden gebruikt.
Hoe de zuur-testverhouding te berekenen?
De zuur-testverhouding van een bedrijf kan worden berekend met behulp van de balans. De teller van de zuur-testverhouding kan op verschillende manieren worden gedefinieerd, maar de belangrijkste overweging moet zijn om een realistisch beeld te krijgen van de liquide middelen van het bedrijf. Geldmiddelen en kasequivalenten moeten zeker worden meegerekend, evenals kortetermijninvesteringen, zoals verhandelbare waardepapieren. Debiteuren worden over het algemeen meegenomen, maar dit past niet in elke branche. De noemer van de ratio moet alle kortlopende verplichtingen omvatten, dit zijn schulden en verplichtingen die binnen een jaar vervallen.