Asset Management and Disposition Agreement (AMDA)
Wat was een Asset Management and Disposition Agreement (AMDA)?
Een vermogensbeheer- en beschikkingsovereenkomst (AMDA) was een soort contract tussen de Federal Deposit Insurance Corp. (FDIC) en een onafhankelijke contractant die toezicht hield op en de activa van mislukte spaar- en kredietinstellingen (S & L) verkocht tijdens de S & L-crisis van de jaren tachtig. en 1990.
Asset management and disposition agreements (AMDA’s) werden noodzakelijk toen de Federal Savings and Loan Insurance Corp. (FSLIC) tijdens de crisis talrijke mislukte S & L’s (ook wel “spaargelden” genoemd) overnam en daarbij voor miljarden dollars aan activa verwierf. Toen de FSLIC (die voor de S & L-sector was wat de FDIC voor de banksector is) faalde tijdens de crisis, werd deze in 1989 opgeheven en werd de FDIC het hoofd van het FSLIC Resolution Fund.
Belangrijkste leerpunten
- Een vermogensbeheer- en beschikkingsovereenkomst (AMDA) was een contract tussen de Federal Deposit Insurance Corp. en onafhankelijke contractanten die waren ingehuurd om te helpen bij de gevolgen van spaar- en kredietinstellingen tijdens de S & L-crisis van de jaren tachtig en negentig.
- De FDIC en de Resolution Trust Corp (RTC) waren tijdens de crisis verantwoordelijk voor de verkoop van activa van failliete banken. Omdat deze entiteiten niet de capaciteit hadden om alle verkopen zelf af te handelen, hebben ze derden gecontracteerd in het kader van AMDA’s.
- Eenennegentig aannemers werkten in het kader van deze overeenkomsten in het begin van de jaren negentig om $ 48,5 miljard aan activa te beheren.
- De aannemers ontvingen in ruil voor hun werk beheersvergoedingen, beschikkingsvergoedingen en aanmoedigingsvergoedingen.
- De spaar- en kredietcrisis was een extreem grote en schadelijke financiële crisis die vergelijkbaar was met de Grote Depressie.
Inzicht in een Asset Management and Disposition Agreement (AMDA)
De financiële crisis op het gebied van sparen en lenen was het gevolg van de sluiting van 1.617 banken en 1.295 spaar- en leeninstellingen van 1980 tot 1994, wat resulteerde in een verlies of bijstand van $ 303 miljard aan bankactiva en $ 621 miljard aan spaar- en leenactiva. Het merendeel van deze banken was klein met hun fundering in de energie- en landbouwsector. Toen de energiesector van de VS eind jaren zeventig een klap kreeg, wat resulteerde in stagflatie en een volatiel renteklimaat, werden deze banken hard getroffen.
Omdat er meer activa van mislukte S & L’s waren dan de FDIC alleen aankon, richtte de regering de Resolution Trust Corp. (RTC) op, waarvan het doel was om alle spaarzaamheid op te lossen die tussen 1 januari 1989 en aug. 8, 1992.
De RTC had niet de capaciteit om alle mislukte S & L’s op te lossen en moest het werkwaar mogelijkuitbesteden aan de particuliere sector. Asset management and disposition agreements (AMDA’s) waren de samenwerkingsovereenkomsten die het wettelijke kader vormden voor het werk. Eenennegentig aannemers werkten in het kader van deze overeenkomsten in het begin van de jaren negentig om $ 48,5 miljard aan activa te beheren.
Asset-specialisten die voor de FDIC of RTC werkten, behandelden of hielden toezicht op de transacties. De aannemers ontvingen beheersvergoedingen, beschikkingsvergoedingen en aanmoedigingsvergoedingen in ruil voor hun werk bij het beheren van presterende activa en het afstoten van niet-presterende activa. Een deel van de via AMDA’s ontvangen gelden werd aangewend om de crisis verder op te lossen.
Beheer van mislukte activa
AMDA’s waren een van de vele instrumenten die de overheid gebruikte om de S & L-crisis op te lossen. Enkele van de andere instrumenten voor het beheren en liquideren van activa tijdens de crisis waren de Federal Asset Disposition Association, de FSLIC-eigendom en nieuw gecreëerde S & L-liquidatieovereenkomsten (ALA’s), die werden gebruikt om pools van noodlijdende activa af testoten met eenwaarde van ten minste $ 1 miljard, en regionale ALA’s voor kleinere pools van minder dan $ 500 miljoen.
In totaal heeft de RTC tijdens de crisis 747 insolvente S & L’s geliquideerd. Deze entiteiten hadden $ 402,6 miljard aan activa en de kosten voor de RTC bedroegen $ 87,5 miljard. De mislukte banken die de FDIC behandelde, hadden $ 302,6 miljard aan activa en het kostte de FDIC $ 36,3 miljard om deze mislukte entiteiten te beheren.
De FDIC loste deze bankfaillissementen op vier primaire manieren op: (1) aankoop en aannames, (2) verzekerde overboekingen, (3) open bankondersteuning en (4) directe aanbetalingen. Het percentage dat elk werd gebruikt, was respectievelijk 73,5%, 10,9%, 8,2% en 7,4%.