De grootste olieproducenten in Latijns-Amerika

De olieproductie in Latijns-Amerika wordt gedomineerd door Brazilië, Mexico en Venezuela. Deze landen zijn verantwoordelijk voor ongeveer 75% van de totale productie van de regio en zijn ook reuzen op het internationale toneel, met respectievelijk de 10e, 11e en 12e grootste olieproducenten ter wereld. Colombia maakt ook een goede indruk op de wereldranglijst en komt op de 22e plaats. De volgende lijst bevat productiecijfers voor elk van de vier grootste olieproducenten in de regio en een paar details over de olie-industrie van elk land.

1. Brazilië

Brazilië is goed voor een olieproductie van ongeveer 2,5 miljoen vaten per dag en is het tiende grootste olieproducerende land ter wereld. Volgens de Amerikaanse Energy Information Administration (EIA) wordt meer dan 90% van de olieproductie in Brazilië gewonnen uit diepzeese olievelden voor de kust. Bovendien heeft Brazilië bijna 13 miljard vaten aan bewezen oliereserves, de op een na grootste in Latijns-Amerika na Venezuela.

Brazilië exporteert ongeveer 1 miljoen vaten olie per dag, maar is ook een olie-importeur uit het Midden-Oosten en Afrika. Ruwe olie uit Saoedi-Arabië is goed voor ongeveer de helft van de invoer. De transportsector, die een derde van het totale energieverbruik in het land vertegenwoordigt, is de bron van de meeste vraag naar olie in Brazilië.

Petroleo Brasileiro SA, ook bekend als Petrobras, is met een aanzienlijke marge de grootste olieproducent in Brazilië, goed voor ongeveer 2 miljoen vaten per dag en meer dan 70% van de olieproductie in Brazilië. De Braziliaanse regering bezit 54% van de stemgerechtigde aandelen van het bedrijf en controleert nog eens 10% van het bedrijf via aandelen in handen van de Braziliaanse Ontwikkelingsbank en het Braziliaanse Sovereign Wealth Fund.

2. Venezuela

Venezuela produceert ongeveer 2,2 miljoen vaten olie per dag. De productie in de afgelopen jaren is gedaald ten opzichte van de voorgaande twee decennia, toen de dagelijkse productie schommelde rond de grens van 3 miljoen vaten, waaronder een maximum van meer dan 3,5 miljoen vaten per dag in 1997. Volgens EIA,

“Verminderde kapitaaluitgaven door het staatsolie- en aardgasbedrijf Petròleos de Venezuela, SA (PdVSA) leiden ertoe dat buitenlandse partners hun activiteiten in de oliesector blijven stopzetten, waardoor de productieverliezen voor ruwe olie steeds wijdverspreider worden. Met de sterke afhankelijkheid van Venezuela van de olie industrie zal de economie van het land waarschijnlijk blijven krimpen, en dat de op hol geslagen inflatie de steunpilaar zal blijven, in ieder geval op korte termijn. ”

Petroleos de Venezuela SA werd in 1976 opgericht onmiddellijk na de nationalisatie van de olie-industrie. In de jaren negentig werden hervormingen doorgevoerd om de industrie te liberaliseren, maar in de jaren daarna is beleidsinstabiliteit de norm geweest, vooral nadat president Hugo Chavez in 1999 aan de macht kwam.

In 2006 introduceerde Chavez beleid dat heronderhandeling van bestaande joint ventures met internationale oliemaatschappijen vereiste. Internationale operatoren moesten een minimumaandeel van 60% van elk project toekennen aan Petroleos de Venezuela. Meer dan een dozijn internationale bedrijven, waaronder Chevron en Royal Dutch Shell, gaven gehoor aan de eisen. De Venezolaanse activiteiten van twee bedrijven – Total SA en Eni SpA – werden genationaliseerd nadat de onderhandelingen waren mislukt. Andere internationale bedrijven kozen ervoor om Venezuela kort daarna te verlaten, waaronder Exxon Mobil Corporation en ConocoPhillips Co.

Hoewel de beleidsonzekerheid in Venezuela blijft bestaan, zelfs na de dood van Hugo Chavez in 2013, blijven veel internationale olie- en gasbedrijven actief in het land. Chevron en de Chinese oliegigant China National Petroleum Corporation ondertekenden beide in 2013 investeringsovereenkomsten met Petroleos de Venezuela om bestaande conglomeraat, Rosneft OAO, ingestemd met een $ 14 miljard investeringsplan, de grootste gerapporteerde internationale investeringen in de Venezolaanse olie-industrie in de afgelopen jaren. Het land heeft vandaag meer dan 300 miljard aan bewezen oliereserves en de grootste ter wereld.

3. Mexico

Mexico produceert iets meer dan 2 miljoen vaten olie per dag, maar het niveau is gedaald, voornamelijk als gevolg van een afnemende productie van volgroeide olievelden. Van 1991 tot 2010 handhaafde Mexico een olieproductie van meer dan 3 miljoen vaten per dag, waarvan acht jaar meer dan 3,5 miljoen vaten per dag. Mexico handhaaft zijn positie als de op twee na grootste exporteur van ruwe olie in Amerika, maar is een netto-importeur geworden van geraffineerde producten, voornamelijk benzine en diesel.

Van 1938 tot 2013 werd de olie-industrie in Mexico gemonopoliseerd door het staatsolie- en gasbedrijf Petroleos Mexicanos, ook wel bekend als Pemex. In 2013 werden hervormingen van de industrie in gang gezet in de hoop meer buitenlandse investeringen aan te trekken om de productiedaling in het land ongedaan te maken. Pemex blijft onder staatseigendom en controleert de ontwikkelingsrechten voor meer dan 80% van de bewezen oliereserves van Mexico.

4. Colombia

Columbia is goed voor een productie van bijna 900.000 vaten olie per dag. Het land heeft aanzienlijke productiewinst geboekt door de productie te verhogen van minder dan 550.000 vaten per dag in 2007. Volgens EIA kan de recente hoge groei van de olie, gas- en steenkoolproductie in Colombia worden toegeschreven aan de hervormingen van de energie-industrie die in 2003 zijn doorgevoerd. hervormingen waren er vooral op gericht om investeringen in Colombiaanse energie-exploratie en -productie aantrekkelijker te maken voor internationale bedrijven. Internationale investeringen in de olie-industrie bedroegen in 2014 meer dan $ 4,8 miljard, ongeveer 30% van de totale directe buitenlandse investeringen (FDI) in het land. Ter vergelijking: Colombia trok in 2003 slechts $ 278 miljoen aan directe buitenlandse investeringen in de oliesector aan.

Voorafgaand aan de energiehervormingen van 2003 werd de Colombiaanse olie- en gasindustrie gecontroleerd door Ecopetrol SA, een olie- en gasbedrijf in staatseigendom en regulator van de industrie. De hervormingen verwijderden regelgevende functies van Ecopetrol en stelden Colombia open voor internationale concurrentie. Ecopetrol blijft onder controle van de Colombiaanse staat, die 88,5% van zijn uitstaande aandelen bezit. Het bedrijf is genoteerd aan de Colombian Stock Exchange en heeft ADR-noteringen op de New York Stock Exchange en de Toronto Stock Exchange.