Afbreken van het dubbele mandaat van de Federal Reserve
Het huidige mandaat van de Amerikaanse Federal Reserve werd gevormd door gebeurtenissen in de jaren zeventig, die werden gekenmerkt door gelijktijdige hoge inflatie en werkloosheid, een toestand die bekend staat als stagflatie. De Federal Reserve Act van 1977 wijzigde de oorspronkelijke wet tot oprichting van de Federal Reserve in 1913 en verduidelijkte de rollen van de Raad van Bestuur en het Federal Open Market Committee (FOMC).
Het Congres stelde expliciet dat de doelstellingen van de Fed “maximale werkgelegenheid, stabiele prijzen en gematigde lange rentetarieven” zouden moeten zijn. Het zijn deze doelen die bekend zijn geworden als het “dubbele mandaat ” vande Fed.
Het eerste dat opvalt aan het dubbele mandaat is dat het eigenlijk drie doelen zijn: 1) maximale tewerkstelling; 2) stabiele prijzen en 3) gematigde lange rentetarieven. We zullen beginnen met het bekijken van maximale werkgelegenheid voordat we ons richten op de andere twee doelen, die effectief als één mandaat kunnen worden behandeld.
Belangrijkste leerpunten
- De Federal Reserve heeft twee mandaten: het handhaven van een maximale werkgelegenheid en het handhaven van stabiele prijzen en gematigde rentetarieven op lange termijn.
- Maximale werkgelegenheid betekent niet 100% werkgelegenheid, wat niet mogelijk is, maar eerder het niveau van werkgelegenheid dat waarschijnlijk is onder normale economische omstandigheden wanneer er geen sprake is van een hausse of een recessie.
- Stabiele prijzen en gematigde lange rentetarieven kunnen in wezen als één mandaat worden beschouwd, aangezien de lange rentetarieven worden vastgesteld met het oog op het beheersen van prijsdruk en inflatie.
Maximale werkgelegenheid
Bij het nadenken over het eerste mandaat zijn er twee zeer belangrijke punten die we moeten opmerken: 1) maximale werkgelegenheid betekent niet 100 procent werkgelegenheid of nul procent werkloosheid, en 2) er is niet één niveau van tewerkstelling, in steen gehouwen en geldig voor alle eeuwigheid, bekend als het “maximale werkgelegenheidsniveau”.
Economen erkennen dat er altijd een bepaald niveau van werkloosheid zal zijn. Dit komt omdat er altijd mensen zullen zijn die stoppen of een nieuwe baan beginnen, bedrijven falen en nieuwe starten, of specifieke sectoren krimpen en andere uitbreiden. Omdat het tijd kost om een nieuwe baan te vinden, zal er altijd een bepaald niveau van werkloosheid zijn, en dus is het niveau dat de Fed moet bereiken niet nul procent werkloosheid.
Het gewenste werkloosheidsniveau is er een die zou heersen onder normale economische omstandigheden, dat wil zeggen zonder een hausse of recessie. Dit percentage staat bekend als het natuurlijke werkloosheidspercentage. Dit natuurlijk tarief wordt bepaald door structurele factoren die de flexibiliteit of mobiliteit van de arbeidsmarkt beïnvloeden. Als werknemers bijvoorbeeld in hun land een grotere mobiliteit hebben om in een andere regio te werken, zou dit de natuurlijke werkloosheid helpen verlagen. Regelgeving die de arbeidsmobiliteit beperkt, zal de neiging hebben om het natuurlijke tarief te verhogen.
Het is niet altijd duidelijk of de economie in normale economische tijden verkeert of zelfs wat de natuurlijke werkloosheid is als dat zo was. De Fed moetondanks de onzekerheidvertrouwen opbeoordelingen van haar leden, en deze zijn altijd onderhevig aan herziening. Vanaf mei 2020 bedraagt de schatting van de natuurlijke of normale werkloosheid op langere termijn, waar dan ook, ongeveer 4,5 procent. (Zie voor meer informatie: The Unemployment Rate: Get Real.)
0,25%
De Fed Funds-rente vanaf maart 2020. Het FOMC verlaagde de rente met een volledig procentpunt als reactie op de pandemie van het coronavirus.
Stabiele prijzen en gematigde rentetarieven op lange termijn
Om mensen en bedrijven in staat te stellen plannen te maken voor de toekomst, moeten ze er redelijk zeker van zijn dat de prijzen in de loop van de tijd relatief constant zullen blijven. Als gevolg hiervan kan prijsinstabiliteit in de vorm van deflatie of snelle inflatie ingrijpende gevolgen hebben voor de economische stabiliteit.
We hebben hierboven opgemerkt dat stabiele prijzen en gematigde lange rentetarieven effectief kunnen worden geïnterpreteerd als één mandaat. Dit komt doordat bij de vaststelling van de nominale rentetarieven op de lange termijn rekening wordt gehouden met de inflatieverwachtingen. Voor een gegeven nominale rentevoet zullen snel stijgende prijzen de reële rentevoet verlagen die geldschieters ontvangen en debiteuren moeten betalen. Dus in een onstabiele monetaire omgeving met snel stijgende prijzen, zullen kredietverstrekkers veel hogere rentetarieven willen vragen om het inflatierisico te verminderen. (Zie voor meer informatie: Inzicht in rentetarieven: nominaal, reëel en effectief.)
Op 27 augustus 2020 kondigde de Federal Reserve aan dat ze de rentetarieven niet langer zal verhogen omdat de werkloosheid onder een bepaald niveau komt als de inflatie laag blijft. Het veranderde ook zijn inflatiedoelstelling naar een gemiddelde, wat betekent dat het de inflatie iets boven het streefcijfer van 2% zal laten stijgen om perioden waarin ze onder de 2% lag, goed te maken.
Na zojuist de doelstellingen van stabiele prijzen en gematigde lange rentetarieven in één mandaat te hebben gecombineerd, kan het verrassend zijn om te beseffen dat het FOMC sinds januari 2012 streeft naar een inflatie van twee procent om zijn dubbele mandaat te bereiken. Dit klinkt meer als een enkel mandaat, en daarom kan men de Fed beschouwen als consistent met het enkele mandaat van prijsstabiliteit waar de Europese Centrale Bank (ECB) naar streeft.
De redenering van de Fed is dat deze inflatiedoelstelling, door prijsstabiliteit te waarborgen, een stabiel economisch klimaat creëert dat het doel van maximale werkgelegenheid kan bevorderen. Als de prijzen stabiel zijn, kunnen mensen en bedrijven economische beslissingen op langere termijn nemen die nodig zijn voor stabiele economische groei. Dit leidt tot betere werkgelegenheidskansen.
Stabiele prijzen en rentetarieven op lange termijn zijn doelstellingen van de Federal Reserve die elkaar rechtstreeks beïnvloeden, waardoor ze in wezen één mandaat zijn.
Het komt neer op
Of het nu gaat om een drievoudig, dubbel of enkelvoudig mandaat, het primaire doel van de Federal Reserve is het creëren van een stabiel monetair klimaat. Om dit te bereiken, heeft de Fed geoordeeld dat het aanpakken van de inflatie (door het op een laag en stabiel tarief van twee procent te houden) de beste manier is om een dergelijke stabiliteit te bereiken. Dus alle ophef over renteveranderingen heeft alles te maken met het stabiel houden van de prijzen om de economische groei te stimuleren en maximale werkgelegenheid te bevorderen.