Brede bewijsregel

Wat is de brede bewijsregel?

De brede bewijsregel schetst de richtlijnen die verzekeraars moeten hanteren bij het bepalen van de waarde van verloren, gestolen of beschadigde eigendommen. Het specificeert geen enkele methode om een ​​bepaald stuk onroerend goed te waarderen, alleen dat de methode die het meest nauwkeurig de werkelijke contante waarde van het onroerend goed weergeeft, moet worden gebruikt. De brede bewijsregel houdt in dat alle feiten en omstandigheden die van invloed zijn op de waarde van onroerend goed in aanmerking kunnen worden genomen.

Inzicht in brede bewijsregel

De brede bewijsregel wordt door verzekeringsmaatschappijen gebruikt om het bedrag in dollars te bepalen dat bij een claim aan de verzekerde moet worden uitgekeerd. In tegenstelling tot het gebruik van de traditionele benadering van werkelijke contante waarde van vervangingskosten minus afschrijvingen, kan de brede bewijsregel rekening houden met vele factoren, waaronder marktwaarde, oorspronkelijke kosten, vervangingskosten, leeftijd en staat van het onroerend goed, locatie, gebruiksfrequentie, duurzaamheid van het artikel, geschatte waarde, aantal gebruikers in het huishouden of bedrijf, aanbiedingen om te verkopen, aanbiedingen om te kopen en zeldzaamheid. Daarom moet elke feitelijke contante waardebepaling per claim worden beoordeeld.

Staten gebruiken drie verschillende benaderingen om de werkelijke contante waarde te berekenen wanneer een onroerendgoedbeleid de term niet adequaat definieert: de reële marktwaarde, vervangingskosten minus afschrijvingen en de algemene bewijsregel. Halverwege de jaren 2010 was de brede bewijsregel in veel staten geaccepteerd, waaronder New York en New Jersey. Het is de afgelopen jaren steeds gebruikelijker geworden, hoewel sommige staten zoals Californië specificeren dat de werkelijke contante waarde gelijk is aan de marktwaarde.

Voors en tegens van de brede bewijsregel

De kracht van de brede bewijsregel is zijn inclusiviteit en flexibiliteit. Het wordt geprezen voor het vrijwaren van een verzekerde door een eerlijkere verdeling van de verzekeringsopbrengsten dan resultaten van andere benaderingen. Dit komt doordat de verzekerde bewijs kan overleggen waaruit blijkt dat de marktwaarde of de vervangingswaarde, verminderd met de afschrijvingsbenaderingen in bepaalde gevallen, ontoereikend is.

Enkele punten van kritiek op de brede bewijsregel zijn onder meer dat het geen zekerheid of voorspelbaarheid heeft omdat het geen definitieve formule is. Bij het afsluiten van een verzekering zijn er geen berekeningen over de waarde van het onroerend goed beschikbaar. De regel legt dus een extra last op voor verzekeraars en gerechtelijke systemen, aangezien het meer administratieve complexiteit en tijd vergt dan de andere benaderingen. Verdere kritiek op de brede bewijsregel is dat verzekeraars kunnen profiteren van onderpandkwesties om aan aansprakelijkheid te ontsnappen. Een andere klacht is dat het in overweging nemen van een onbeperkt aantal factoren kan leiden tot speculatie en een vertroebeling van de kwestie van feitelijk verlies.

Voorbeeld van een brede bewijsregel

DeMcAnarney v. Newark Fire Insurance Company- zaak uit 1919 wordt vaak gezien als een precedent voor de implementatie van de brede bewijsregel in de verzekeringssector.

In dit geval kocht McAnarney in 1919 een oude brouwerij voor $ 8.000 en verzekerde deze bij meerdere verzekeringsagentschappen voor $ 60.000. Het brandverzekeringsbedrijf Newark was een van de verzekeraars. Het gebouw werd in 1920 door brand verwoest, maar verzekeringsagentschappen weigerden McAnarney het volledige verzekeringsbedrag te betalen, dwz $ 60.000, en gaven hem slechts $ 55.000 op.

Hij klaagde hen voor de rechtbank aan, maar de lagere rechtbank koos de kant van de verzekeraars omdat ze de werkelijke contante waarde-methode hadden gebruikt om tot hun aansprakelijkheidscijfer te komen. De methode hield rekening met de passage van het 18e amendement in 1919, dat een verbod invoerde, en het feit dat het gebouw niet geschikt was voor iets anders dan het brouwen van bier. McAnarney had ook geprobeerd het gebouw voor $ 8.000 te verkopen.

Het New York Court of Appeals herriep de beslissing van de lagere rechtbank en merkte op dat verzekeringsagentschappen aansprakelijk zijn voor het vergoeden van de verzekerde, ‘dat wil zeggen,hem onschadelijk maken of hem in een zo goede staat brengen, voor zover praktisch uitvoerbaar, als hij zou zijn geweest in als er geen brand was ontstaan. “