Chain Ladder Method – CLM

Wat is de kettingladdermethode?

De Chain Ladder Method (CLM) is een methode voor het berekenen van de claimreserve eis in de jaarrekening van een verzekeringsmaatschappij. De kettingladdermethode wordt door verzekeraars gebruikt om te voorspellen hoeveel reserves moeten worden aangelegd om verwachte toekomstige claims te dekken door eerdere claimervaring in de toekomst te projecteren. CLM werkt daarom alleen als wordt aangenomen dat eerdere verliezenpatronen in de toekomst aanhouden. Wanneer de huidige claims van verzekeraars om de een of andere reden veranderen, zal de kettingladdermethode geen nauwkeurige schatting opleveren zonder de juiste aanpassingen.

Deze actuariële methode is een van de meest populaire reserveringsmethoden die door verzekeringsmaatschappijen worden gebruikt. De kettingladdermethode kan worden vergeleken met de Bornhuetter-Ferguson methode en de Expected Loss Ratio (ELR) -methode voor het berekenen van de reserves van verzekeringsmaatschappijen.

Chain Ladder-methode

De kettingladdermethode berekent schattingen van geleden maar niet-gerapporteerde (IBNR) verliezen, gebruikmakend van uitloopdriehoeken van betaalde verliezen en geleden verliezen, die de som van betaalde verliezen en casusreserves vertegenwoordigen. Verzekeringsmaatschappijen zijn verplicht om een ​​deel van de premies die ze ontvangen uit hun verzekeringstechnische activiteiten opzij te zetten om te betalen voor claims die in de toekomst kunnen worden ingediend. Het voorspelde bedrag aan claims, samen met het aantal claims dat daadwerkelijk wordt uitbetaald, bepalen hoeveel winst de verzekeraar zal publiceren in zijn financiële documenten.

Uitloopdriehoeken (of vertragingsdriehoeken) zijn tweedimensionale matrices die worden gegenereerd door claimgegevens gedurende een bepaalde periode te verzamelen. De claimgegevens worden door een stochastisch proces geleid om de run-off-matrices te creëren nadat vele vrijheidsgraden zijn toegestaan.

Belangrijkste aannames

In de kern gaat de ketenladdermethode uit van de veronderstelling dat patronen in claimactiviteiten in het verleden ook in de toekomst zichtbaar zullen blijven. Om deze veronderstelling te laten gelden, moeten gegevens van eerdere verlieservaringen nauwkeurig zijn. Verschillende factoren kunnen van invloed zijn op de nauwkeurigheid, waaronder wijzigingen in het productaanbod, wijzigingen in regelgeving en wetgeving, perioden van zeer ernstige claims en wijzigingen in het proces voor het afwikkelen van claims. Als de aannames die in het model zijn ingebouwd verschillen van de geconstateerde claims, moeten verzekeraars mogelijk aanpassingen aan het model aanbrengen.

Het maken van schattingen kan moeilijk zijn omdat willekeurige fluctuaties in claimgegevens en een kleine dataset kunnen leiden tot voorspellingsfouten. Om deze problemen glad te strijken, combineren verzekeraars de gegevens van beide bedrijfsclaims met gegevens uit de sector in het algemeen.

Stappen voor het toepassen van de kettingladdermethode

Volgens Jacqueline Friedland’s ” Schatting van onbetaalde claims met behulp van basistechnieken ” zijn de zeven stappen voor het toepassen van de kettingladdermethode:

1. Verzamel claimgegevens in een ontwikkelingsdriehoek
2. Bereken leeftijdsfactoren
3. Bereken gemiddelden van de leeftijdsfactoren
4. Selecteer factoren voor claimontwikkeling
5. Selecteer staartfactor
6. Bereken cumulatieve claimontwikkelingsfactoren
7. Project ultieme claims

Leeftijd-tot-leeftijdfactoren, ook wel  verliesontwikkelingsfactoren  (LDF’s) of linkratio’s genoemd, vertegenwoordigen de verhouding tussen de verliesbedragen van de ene waarderingsdatum naar de andere, en ze zijn bedoeld om groeipatronen van verliezen in de loop van de tijd vast te leggen. Deze factoren worden gebruikt om te projecteren waar de uiteindelijke verliezen zullen worden afgewikkeld.