Hoofdstuk 10
Wat is hoofdstuk 10?
Hoofdstuk 10 was een soort faillissementsaanvraag van een bedrijf die uiteindelijk met pensioen ging vanwege de complexiteit ervan. Hoofdstuk 10, oorspronkelijk bekend als “Hoofdstuk X”, somde de processen en procedures op voor faillissementen waarbij bedrijven betrokken waren. Het werd gebruikt om te bepalen of een bedrijf reorganisatie en herstel op lange termijn verdiende of moest worden gesloten en geliquideerd.
Hoofdstuk 10 werd geïntroduceerd als onderdeel van de Faillissementswet van 1898 als een blauwdruk voor het reorganiseren van bedrijven met financiële problemen en werd later opgenomen in de Chandler Act van 1938. Het werd geëlimineerd door de Bankruptcy Reform Act in 1978. De meest bruikbare ideeën werden gerold in Chapter XI, dat later het moderne Chapter 11 werd.
Belangrijkste leerpunten
- Hoofdstuk 10 was een soort faillissementsaanvraag van bedrijven die vanwege de complexiteit uiteindelijk in 1978 met pensioen ging.
- De belangrijkste onderdelen zijn herzien en opgenomen in hoofdstuk 11.
- Hoofdstuk 10 werd gebruikt om te bepalen of een bedrijf in financiële moeilijkheden reorganisatie en herstel verdiende of moest worden gesloten en geliquideerd.
- Deze aanvraag vereiste dat de faillissementsrechtbanken altijd in het beste belang van de aandeelhouders handelden, een moeilijke taak, en er werd kritiek op geuit omdat het brede bevoegdheden verleende aan door de rechtbank benoemde trustees.
Hoofdstuk 10 begrijpen
Faillissement biedt een persoon of bedrijf dat moeite heeft om uitstaande schulden terug te betalen, een kans om opnieuw te beginnen. Het is schuldeisers verboden om geld te innen dat ze verschuldigd zijn, dankzij een automatische schorsing opgelegd door de faillissementsrechtbank. Het noodlijdende bedrijf, de schuldenaar, krijgt de keuze om ofwel in liquidatie te gaan, het proces van het beëindigen van een bedrijf en het verdelen van zijn activa aan eisers, of een bevredigend terugbetalingsplan uit te werken en door te gaan met werken.
In de Verenigde Staten financiële moeilijkheden om hun schulden te herstructureren. Deze vorm van faillissement gaf de schuldenaar een kans op een nieuwe start, mits hij aan zijn verplichtingen uit het reorganisatieplan zou voldoen.
Een belangrijk element van hoofdstuk 10 was dat de faillissementsrechtbanken altijd in het beste belang van de aandeelhouders moesten handelen. Zo’n richtlijn diende om het proces om te bepalen of liquidatie of reorganisatie de betere optie was – en vervolgens een van beide plannen uit te voeren – zowel duur als complex te maken.
Hoofdstuk 10 ontnam controversieel het bedrijfsmanagement van enige zeggenschap over de vraag of de bedrijven die ze runden weer levensvatbaar of geliquideerd moesten worden.
Hoofdstuk 10 gaf zulke brede bevoegdheden en verantwoordelijkheden aan door de rechtbank aangestelde trustees dat het management van het bedrijf in wezen werd verplaatst. Aangezien het management niet betrokken was bij de beslissing om al dan niet te reorganiseren of te liquideren, moesten curatoren of andere door de rechtbank benoemde belanghebbenden zweren dat zij geen persoonlijk belang hadden bij de uitkomst als voorwaarde voor hun dienstverlening. Dit concept stond bekend als ‘ongeïnteresseerdheid’.
Hoofdstuk 10 versus hoofdstuk 11
Hoofdstuk 10 werd als zo complex, tijdrovend en potentieel duur beschouwd dat het een afschrikmiddel was om bedrijven failliet te laten gaan. De regels waren zo breed en bijzonder gedetailleerd dat bedrijven in plaats daarvan vaak voor Chapter 11 kozen.
Hoofdstuk 11, dat oorspronkelijk bedoeld was voor kleine, particuliere bedrijven en particulieren, werd een levensvatbare faillissementsoptie voor bedrijven na een reeks rechtszaken.
In een hoofdstuk 10 faillissementsbeheer wordt verplaatst en een door de rechtbank aangestelde manager of curator houdt toezicht op het reorganisatie- of herstructureringsproces. Dit is over het algemeen niet het geval bij een Chapter 11-aanvraag. Hoofdstuk 11 biedt het voordeel dat het management van een bedrijf niet wordt verwijderd, waardoor het een grotere rol kan spelen bij het uitvoeren van een reorganisatie.
Hoofdstuk 11 geeft het management ook meer zeggenschap over de manier waarop crediteuren worden terugbetaald en hoe activa worden geliquideerd. Omdat het relatief eenvoudiger is, werd een Chapter 11 faillissementsaanvraag de voorkeursoptie boven een Chapter 10 voor debiteuren en hun advocaten, evenals crediteuren, zelfs als aandeelhouders niet langer de allerhoogste bescherming genieten.