Bedrijfseigen levensverzekeringen (COLI)

Wat is een bedrijfseigen levensverzekering (COLI)?

Bedrijfseigen levensverzekering (COLI) is een levensverzekeringspolis die een uitkering aan het bedrijf uitkeert als een verzekerde werknemer overlijdt.

Inzicht in bedrijfseigen levensverzekeringen (COLI)

Bedrijfseigen levensverzekeringen (COLI), ook wel bedrijfseigen levensverzekeringen genoemd, is een polis die wordt afgesloten op een of meer kritische medewerkers. Het bedrijf betaalt de verzekering premies en ontvangt de uitkering bij overlijden als een overdekte werknemer overlijdt.

COLI-polissen zijn een manier voor een bedrijf om de belastingdruk te minimaliseren, het netto-inkomen na belastingen te verhogen, personeelsbeloningen te financieren en de kosten te dekken die gepaard gaan met het vervangen van een verzekerde werknemer bij het overlijden van die werknemer.  COLI-polissen blijven doorgaans werknemers dekken tot het jaar nadat ze het bedrijf hebben verlaten.

Vereisten voor bedrijfseigen levensverzekeringen (COLI)

Omdat sommige bedrijven COLI-beleid gebruikten om fiscale mazen te exploiteren,vereistde Internal Revenue Service (IRS) nu dat ze aan bepaalde voorwaarden voldoen om een ​​belastingvrije uitkering bij overlijden te ontvangen. Het bedrijf kan bijvoorbeeld alleen COLI-polissen kopen voor de beste 35% van de werknemers, gerangschikt op basis van hun beloning.  Bovendien moet het de werknemer schriftelijk op de hoogte stellen van de voorwaarden van de polis en hun schriftelijke toestemming verkrijgen alvorens tot aankoop over te gaan.

Geschiedenis van bedrijfseigen levensverzekeringen

COLI verscheen voor het eerst als een manier voor bedrijven om zich te verzekeren tegen het overlijden van een belangrijke medewerker, zoals een leidinggevende op het hoogste niveau. De mazen in debelastingsectormaakten COLI echter erg aantrekkelijk voor veel bedrijven. Bedrijven die deze mazen probeerden te misbruiken, begonnen beleid te kopen voor lager geplaatste werknemers zonder hen hiervan op de hoogte te stellen en bleven premies betalen, zelfs nadat ze het bedrijf hadden verlaten.

De praktijk bereikte zijn hoogtepunt in de jaren tachtig toen afnemende regelgeving sommige bedrijven ertoe aanzette om een ​​meerderheid van hun werknemers te verzekeren, te lenen tegen de contante waarde van de polissen en de rente op de leningen af ​​te trekken.

Eind jaren tachtig en negentig reageerde het Congres door wetten aan te nemen die de toestemming van de werknemer en een “verzekerbaar belang” van de kant van het bedrijf vereisen. Dit betekende dat bedrijven het potentieel voor verlies als gevolg van het overlijden van een werknemer moesten aantonen om de aankoop van een COLI-polis te rechtvaardigen. Tegelijkertijd verminderde de IRS het vermogen van een bedrijf om rentebetalingen af ​​te trekken bij het lenen tegen de polissen.  Bedrijven beweerden vaak dat ze de uitbetalingen aan personeelsbeloningen besteedden; dit was echter niet verplicht. De bedrijven hoefden niet eens bekend te maken hoe ze het geld hadden uitgegeven.

In het eerste decennium van de jaren 2000 betaalden grote bedrijven miljoenen dollars om rechtszaken te schikken van familieleden van overleden werknemers die beweerden dat de praktijk onwettig was. Later keurde het Congres de COLI Best Practices Provision goed, als onderdeel van de Pension Protection Act van 2006, die voorwaarden introduceerde voor belastingvrije voordelen. Bijgevolg bieden COLI-beleidsmaatregelen werkgevers nog steeds financiële voordelen, maar zijn ze onderhevig aan strengere regelgeving.