Gezamenlijke consumptie
Wat is gezamenlijke consumptie?
Gezamenlijke consumptie is het gedeelde gebruik van een goed of dienst door een groep. Terwijl bij normaal verbruik een individu de volledige kosten van een goed betaalt en er exclusieve toegang toe behoudt, hebben bij gezamenlijke consumptie meerdere mensen toegang tot een goed en dragen zij de kosten ervan. Een bekend voorbeeld is het delen van ritten, waarbij meerdere mensen toegang hebben tot vervoer en ervoor betalen, niet alleen de eigenaar van de auto.
Hoe Collaborative Consumption werkt
Gezamenlijke consumptie is een vorm van delen. Peer-to-peer-verhuur wordt bijvoorbeeld al duizenden jaren door maatschappijen gebruikt en voorziet een groep individuen van een bezit zonder dat iedereen het alleen hoeft te kopen. Het stelt consumenten in staat middelen te verkrijgen die ze nodig hebben, terwijl ze ook middelen kunnen verstrekken die anderen nodig hebben en die niet volledig worden benut.
Belangrijkste leerpunten
- Gezamenlijke consumptie verschilt van conventionele consumptie doordat middelen, goederen of diensten worden gedeeld door een groep in plaats van door individuen.
- Ruilhandel, Airbnb en apps voor het delen van ritten zijn voorbeelden van gezamenlijke consumptie.
- Gezamenlijk consumeren werkt doordat de kostprijs verdeeld wordt over een grotere groep, dus de aankoopprijs wordt terugverdiend door verhuren of ruilen.
- Critici beweren dat gezamenlijke consumptie soms oneerlijk is wanneer bedrijven niet verplicht zijn zich aan dezelfde regels te houden als conventionele bedrijven.
Gezamenlijke consumptie wordt beschouwd als onderdeel van de deeleconomie omdat het betekent dat individuen hun onderbenutte activa verhuren. Deze benadering wordt het meest waarschijnlijk gebruikt wanneer zowel de prijs van een bepaald activum, zoals een auto, hoog is en het activum niet altijd door één persoon wordt gebruikt. Door een actief te verhuren wanneer het niet wordt gebruikt, verandert de eigenaar het in een soort handelswaar. Hierdoor ontstaat een scenario waarin fysieke objecten als services worden behandeld.
Bijvoorbeeld, Airbnb creëerde een online platform dat de eigenaren van woningen, appartementen en andere woningen leasen of verhuren hun ruimte aan anderen laat. Dit kan worden gedaan voor woningen die de eigenaar slechts in deeltijd bewoont of voor periodes dat hij van plan is voor langere tijd weg te zijn. Individuele huurders kunnen zich zo’n woning misschien niet zelf veroorloven, maar door de kosten te verdelen over meerdere huurders die de ruimte op verschillende tijdstippen bezetten, wordt de woning betaalbaar.
Speciale overwegingen: wettigheid
Critici van gezamenlijke consumptie beweren dat het informele karakter van dergelijke regelingen individuen in staat stelt om lokale voorschriften te omzeilen waaraan bedrijven die vergelijkbare diensten aanbieden, moeten voldoen. Deze bedrijven moeten mogelijk licentiekosten of andere aan regelgeving gerelateerde vergoedingen betalen om legaal te kunnen opereren. Die vergoedingen maken hun diensten duurder dan die van individuen die dergelijke vergoedingen niet betalen.
Traditionele hotels hebben de legaliteit van Airbnb-verhuur betwist, bijvoorbeeld omdat die eigenaren doorgaans niet hoeven te voldoen aan de wettelijke vereisten voor het runnen van een hotel of de bijbehorende exploitatiekosten hoeven te betalen. Deze verontwaardiging leidde tot pogingen om verhuuractiviteiten zoals Airbnb te reguleren of hard te maken.
Vergelijkbare juridische uitdagingen deden zich voor rond ride-sharing-services zoals Uber en Lyft. Exploitanten van taxibedrijven en limousinediensten stellen dat het aanbieden van ride-sharing-diensten een illegale vorm van concurrentie was. De activiteiten van Uber werden bijvoorbeeld geblokkeerd of beperkt in bepaalde steden waar de lokale autoriteiten wilden dat het bedrijf zich aan dezelfde regels moest houden als taxi- en limousinediensten.