Zending

Wat is verzending?

Zending is een regeling waarbij goederen in het bezit van een geautoriseerde derde partij worden achtergelaten om te verkopen. Meestal ontvangt de afzender een percentage van de opbrengst van de verkoop (soms een zeer groot percentage) in de vorm van commissie.

Er worden consignatieovereenkomsten gesloten voor een verscheidenheid aan producten, zoals kunstwerken, kleding en accessoires, en boeken. Sommige soorten detailhandel kunnen worden beschouwd als een speciale vorm van verzending, waarbij producenten afhankelijk zijn van winkels om hun producten aan consumenten te verkopen, hoewel tweedehandswinkels en kringloopwinkels doorgaans worden geassocieerd met de praktijk van verzending.

Verzendingsovereenkomsten zouden echter geen detailhandelaren zoals Walmart of de meeste supermarkten omvatten, die goederen rechtstreeks bij groothandels kopen en hun artikelen vervolgens tegen een markup verkopen.

Inzicht in verzending

In de 21e eeuw zijn zogenaamde consignatiewinkels trendy geworden, vooral die met speciale producten, babykleding, dierenverzorging en luxe modeartikelen. Met name de millenniumgeneratie staat bekend om haar sobere winkelgewoonten, waaronder het vermijden van luxe winkels en designerboetieks ten gunste van koopjes die te vinden zijn in kringloop- en consignatiewinkels.

Economen noemen stijgende studentenschulden, stagnerende lonen en de psychologische effecten van de Grote Recessie van 2007-2009 als factoren die jongere klanten naar consignatiewinkels en andere discountwinkels duwen.

Voordelen van verzending

Verkopen in consignatie is een geweldige optie voor een persoon of bedrijf dat niet fysiek aanwezig is, hoewel consignatieregelingen ook in cyberspace kunnen bestaan. Onlinebedrijven zoals eBay zijn tot op zekere hoogte consignatiewinkels; voor een percentage van de verkoop bieden ze mensen een marktplaats om hun waren tentoon te stellen en te verkopen. Dit verwijdert de noodzaak voor een individu om zijn eigen website te maken, klanten aan te trekken en betalingsprocessen op te zetten. Evenzo zijn artikelen die via televisiekanalen op de markt worden gebracht en verkocht – zoals het fenomeen zoals gezien op tv – vormen van verzending.

Verkopers die niet de tijd of de wens hebben om reclame te maken voor hun product te koop, om vrij te nemen van hun werk om aan de planning van potentiële kopers te voldoen, om prijsonderzoek uit te voeren en om de taken die gepaard gaan met het verkopen van een item uit de eerste hand te doorstaan, merken vaak dat consignatiekosten zijn een kleine prijs die moet worden betaald om het werk in de handen van iemand anders te leggen, vooral als ze erin slagen een lage vergoeding te bedingen.

Consignatiebetalingsstructuur

Een persoon die een inkomsten wanneer het artikel wordt verkocht.

De meeste consignatiewinkels hebben standaard tariefschema’s die het percentage van de verkoopprijs aangeven dat aan de winkel wordt betaald en het percentage dat aan de verkoper wordt betaald. Veel consignatiewinkels zijn echter bereid om te onderhandelen, met name voor items met een groter ticket, zoals kunstwerken, die een groter inkomstenpotentieel bieden. Afhankelijk van de consignatiewinkel en het item dat wordt verkocht, kan de verkoper 25% tot 60% van de verkoopprijs aan consignatiekosten afstaan.

Verzendingsregelingen zijn doorgaans van kracht voor een bepaalde periode. Als er daarna geen verkoop plaatsvindt, worden de goederen teruggegeven aan de eigenaar. Als alternatief kan de verzendingsperiode in onderling overleg worden verlengd.

Voorbeelden van verzending

Een kunstenaar heeft vijf grote kunstwerken om te verkopen, maar heeft geen plaats om het werk aan potentiële kopers te laten zien. De kunstenaar besluit een kunstgalerie in te zetten om hun kunstwerken te tonen en te verkopen. De galerie rekent de kunstenaar geen vergoeding voor de muurruimte, maar zal voor elk verkocht werk een verkoopprovisie aanrekenen, die in de prijs is verwerkt.

Een ander voorbeeld van een zending is Bethany die het huis van haar grootmoeder bezoekt en een oude koffer vol kleren uit de jaren veertig aantreft. Ze bewaart een paar stukken die ze leuk vindt en besluit de rest te verkopen. Ze brengt de kleding naar een kringloopwinkel om de kleding in consignatie te verkopen. Bethany en de kringloopwinkel komen tot een overeenkomst dat Bethany 60% van de inkomsten uit de verkochte artikelen zal ontvangen, terwijl de kringloopwinkel de resterende 40% zal ontvangen.