Consumer Credit Protection Act van 1968 (CCPA)

Wat is de Consumer Credit Protection Act van 1968 (CCPA)?

De Consumer Credit Protection Act van 1968 (CCPA) is federale wetgeving die consumenten bescherming biedt tegen banken, creditcardmaatschappijen en andere kredietverstrekkers. De wet stelt openbaarmakingsvereisten die moeten worden gevolgd door consumentenkredietverstrekkers en autoleasebedrijven en is aanzienlijk uitgebreid sinds de oprichting in 1968.

Inzicht in de Consumer Credit Protection Act van 1968 (CCPA)

De CCPA regelt gedeeltelijk de eerlijke rapportage van de financiële informatie van een klant, evenals het verbieden van misleidende reclame en discriminatie door schuldeisers. Het maakt de voorwaarden van leningen ook transparanter voor leners die misschien niet goed thuis zijn in financiën of bankieren – de CCPA vereist dat financiële instellingen financiële terminologie uitleggen in termen die gemakkelijker te begrijpen zijn voor consumenten.

De CCPA vormde de basis voor een verscheidenheid aan consumentenbeschermingswetten met betrekking tot het verstrekken van leningen, de openbaarmaking van voorwaarden en bepalingen, evenals het verzamelen en delen van het krediet van een consument en de geschiedenis van lenen. Hieronder staan ​​enkele van de belangrijkste bepalingen.

Titel III

Schuldeisers die een openstaande schuld van een persoon willen innen, kunnen onder bepaalde omstandigheden beslag leggen op het loon van de persoon. Met andere woorden, de bank zou geld van iemands salaris kunnen aftrekken om een ​​achterstallige schuld te vereffenen. De CCPA heeft dit bemoeilijkt door de bevoegdheden die schuldeisers hebben om beslag te leggen en te eisen dat een gerechtelijk bevel wordt verkregen, beperkt.

Titel III beperkt het bedrag aan inkomsten dat kan worden opgebracht tot 25% van het beschikbare weekinkomen na verplichte aftrek van belastingen of het bedrag waarmee het beschikbare inkomen groter is dan 30 keer het minimumloon. Titel III maakte een einde aan de praktijk van schuldeisers die een hoog percentage van de lonen inpikken om uitstaande schulden te betalen. Het staat echter wel 50% of 60% beslaglegging toe voor achterstallige belastingen en kinderbijslag.

De Fair Credit Reporting Act (FCRA)

De Fair Credit Reporting Act (FCRA) regelt het delen, opslaan en verzamelen van krediet- en financiële informatie van een consument. Het werd in 1970 tot de nauwkeurigheid en de privacy van de persoonlijke informatie die in de bestanden van het krediet rapportage agentschappen, die alle consumenten op te slaan zorgen voor krediet geschiedenis.  Zowel het Consumer Financial Protection Bureau (CFPB) als de Federal Trade Commission (FTC) zijn belast met het bijwerken en handhaven van de wet.

De kredietgeschiedenis van consumenten, inclusief betalingen, creditcardnummers en leningen, wordt opgeslagen in hun kredietrapport. Dit rapport wordt vervolgens door crediteuren gebruikt om de financiële geschiedenis van een consument te bekijken en te bepalen of het individu kredietwaardig is. De verzameling van de informatie wordt ook geaggregeerd tot een numerieke waarde van kredietwaardigheid, een kredietscore genaamd.

De FCRA stelt consumenten in staat om jaarlijks één gratis exemplaar van hun kredietrapport te verkrijgen om ervoor te zorgen dat banken en crediteuren de financiële geschiedenis van de consument correct hebben gerapporteerd. Als enige informatie onjuist is, kunnen consumenten deze betwisten.

Kredietinformatiebureaus kunnen onder bepaalde omstandigheden de financiële informatie van een consument verspreiden. De FCRA beperkt de toegang die partijen hebben tot de informatie in het kredietrapport van een consument. Een hypotheekbedrijf kanbijvoorbeeldhet kredietrapport van een consument opvragen als de persoon een hypotheek aanvraagtom een ​​huis te kopen. Een werkgever die het kredietrapport van een persoon wil inzien, kan echter geen toegang krijgen zonder de uitdrukkelijke toestemming van de persoon.

The Truth in Lending Act (TILA)

De Truth in Lending Act (TILA) is een federale wet die is ontworpen om consumenten te beschermen en te helpen die lenen via een lening of ander kredietproduct van een geldschieter of schuldeiser.

De belangrijkste principes van TILA betreffen de openbaarmaking van belangrijke stukjes informatie die nodig zijn om de kosten van lenen voor een consument te berekenen. TILA vereist dat kredietverstrekkers onthullen de term of de lengte van de lening, alsmede het jaarlijks kostenpercentage (JKP), wat het totaal, bottom-line kosten voor de consument voor de lening, met inbegrip van de staat voor rente kosten en eventuele vergoedingen.

Krachtens de wet zijn consumentenkredietverstrekkers verplicht om consumenten te informeren over JKP’s – in tegenstelling tot de op zichzelf staande rentevoet – speciale of voorheen verborgen leenvoorwaarden en de totale potentiële kosten voor de lener. Met andere woorden, de werkelijke kosten van de lening of kredietfaciliteit moeten worden onthuld in de documenten die vóór ondertekening aan de consument worden overhandigd. Informatie over periodieke  factuuroverzichten moet ook worden bekendgemaakt.

Het doel van TILA is niet alleen om de transparantie te verbeteren, maar ook om de consument in staat te stellen om bij andere kredietverstrekkers te shoppen voor betere tarieven of voorwaarden. Door een gestandaardiseerd openbaarmakingsproces voor alle banken op te zetten, kunnen consumenten aanbiedingen gemakkelijker vergelijken.

Regelgeving die misleidende reclamepraktijken voor leningen verbiedt, valt ook onder TILA.  De wet voorkomt dat schuldeisers kredietnemers naar de meest winstgevende leningen voor de banken sturen in plaats van naar wat het beste is voor de consument.  TILA biedt consumenten ook een termijn van drie dagen om zich terug te trekken uit een lening, zelfs na ondertekening van het papierwerk bij de afsluiting.

De Equal Credit Opportunity Act (ECOA)

De Equal Credit Opportunity Act (ECOA), die in 1974 van kracht werd, verbiedt discriminatie door schuldeisers en geldschieters bij de beoordeling van een leningaanvraag voor iemand. De wet verbiedt het gebruik van geslacht, ras, huidskleur, religie en alle niet-kredietwaardigheidsbepalende factoren bij het uitvoeren van een kredietbeoordeling. Schuldeisers kunnen bijvoorbeeld een lening niet weigeren op basis van de leeftijd van de aanvrager of op basis van het feit of de persoon overheidssteun ontvangt.

Wet op eerlijke incassopraktijken (FDCPA)

De Fair Debt Collection Practices Act (FDCPA) is een federale wet die de acties beperkt die externe incassobureaus kunnen nemen wanneer ze proberen een openstaande schuld te innen van een consument of entiteit. Creditcardmaatschappijen kunnen bijvoorbeeld de inning van uitstaande schulden aan een externe incassobureau. De FDCPA beperkt de reikwijdte van de acties van deze incassobureaus en legt limieten op aan het aantal keren dat een lener kan worden gecontacteerd en het tijdstip waarop de leners kunnen worden gebeld. 

Electronic Fund Transfer Act (EFTA)

De Electronic Fund Transfer Act (EFTA), die in 1978 van kracht werd, beschermt consumenten bij elektronische transacties, zoals het overmaken van geld. De EVA reguleert overmakingen via geldautomaten (geldautomaten), debetkaarten en automatische opnames van bankrekeningen.  Het helpt consumenten ook transactiefouten te corrigeren en beperkt de aansprakelijkheid van een consument bij verlies of diefstal van een kaart.