Kernliquiditeit

Wat is kernliquiditeit?

Kernliquiditeit verwijst naar de liquide middelen en andere financiële activa waarover banken beschikken en die gemakkelijk kunnen worden geliquideerd en uitbetaald als onderdeel van operationele kasstromen (OCF). Voorbeelden van kernliquiditeitsactiva zijn contanten, staatsobligaties (schatkist) en geldmarktfondsen. 

Kernliquiditeit begrijpen

De kernliquiditeit van een bank zijn die activa (geldmiddelen, kasequivalenten, schatkistpapier, enz.) Die onmiddellijk kunnen worden aangewend voor de liquiditeitsbehoeften van de bank om aan haar betalingsverplichtingen te voldoen. Aan de andere kant creëren banken liquiditeit voor anderen door middel van kredietverlening en financieringsactiviteiten. Door liquiditeit op de markt te creëren, verdient het bankwezen winst en vervult het een belangrijke rol in de economie, maar moet het op zijn beurt een deel van zijn middelen vastleggen in minder liquide activa.

Bij het beheer van hun liquiditeitspositie staan ​​banken dus voor twee centrale problemen. De belangrijkste managementpositie van banken is het creëren van een evenwicht tussen liquiditeitscreatie en liquiditeitsrisico. Het liquiditeitsrisico voor een bank omvat zowel het risico dat zij haar financieringsverplichtingen niet kan financieren (zoals kredietverlening of rente betalen aan haar eigen kredietverstrekkers) als het risico dat zij niet kan voldoen aan de vraag naar opnames (in het extreme geval een run on de bank ). Een tekort aan liquiditeit bij een bank kan leiden tot faillissement en sluiting van de bank; liquiditeitstekorten bij een bijzonder grote bank of bij veel banken tegelijk kunnen een financiële crisis veroorzaken.

Een mogelijk tekort aan liquiditeit wordt beschouwd als een van de meest prominente risico’s waarmee banken worden geconfronteerd, en tegelijkertijd wordt een liquiditeitsoverschot beschouwd als een rem op het concurrentievermogen omdat die middelen niet kunnen worden uitgeleend aan nieuwe leners en dus rente-inkomsten kunnen genereren. Banken gebruiken doorgaans prognoses om te anticiperen op de hoeveelheid contanten die rekeninghouders moeten opnemen, maar het is belangrijk dat banken de hoeveelheid contanten en kasequivalenten die nodig zijn voor de kernliquiditeit niet overschatten, omdat de ongebruikte contanten die in de kernliquiditeit zijn achtergebleven, niet kunnen worden gebruikt door de bank om meer rendement te behalen. Dit vormt een alternatieve kostenpost voor de bank.

Volgens economen Chagwiza, Garira en Moyo (2015) zouden banken een ” kernliquiditeitsportefeuille ” moeten samenstellen om de liquiditeitsbuffer te optimaliseren om deze risico’s waarmee banken worden geconfronteerd te minimaliseren – in plaats van simpelweg een willekeurige reserve aan contanten aan te houden. Op deze manier wordt het evenwicht tussen liquiditeitsrisico en alternatieve kosten voor banken gemaximaliseerd en wordt hun efficiëntie en algehele winstgevendheid verhoogd.

Voorbeeld van kernliquiditeit

Het voorspellen van toekomstige kasbehoeften is natuurlijk een lastige zaak en zal zelden perfect zijn. Stel bijvoorbeeld dat XYZ bank 15% rente in rekening kan brengen over de leningen die zij verstrekt. In het geval dat de bank het benodigde bedrag aan kernliquiditeit met $ 100.000 overschat, loopt de bank $ 15.000 ($ 100.000 x 0,15) aan rente-inkomsten mis omdat ze $ 100.000 aan contanten heeft die niet kunnen worden gebruikt voor leningen. Aan de andere kant, als de XYZ-bank haar kernliquiditeitsbehoeften met $ 100.000 onderschat, kan het nodig zijn om noodhulp te krijgen van een centrale bank, een reddingsoperatie van een andere bank te zoeken of het risico te lopen een run op haar activa en rekeningen te lopen.